Nooit eens bij mij.....

Ik geef hem elke ochtend eten, Ben altijd aardig tegen hem, aai hem regelmatig en doe de deur voor hem open. Toch vertikt hij het....Voor het geval je er vreemde gedachten bij zou kunnen krijgen; Ik heb het over onze kater Kroky. Nooit kruipt hij een keertje bij mij op schoot. Niet als ik op de bank zit of lig en ook niet op mijn sta-op-stoel. Hij gebruikt me dan hooguit als tussenstap. Van de leuning van mijn stoel klimt hij bovenop mijn aquarium om er rustig lekker te gaan zitten. Het is daar een beetje warmer uiteraard en ook het trillen van het motortje van de uitstromer en de filter zorgen zonder twijfel voor een aangename tinteling, zo kan ik me voorstellen. Maar donderdagmiddag kroop Kroky zonder aarzeling plotseling op mijn schoot toen ik wat op de bank hing. Niet dat zijn favoriete plekje bij José niet voorhanden was. Nee hoor. Ook José zat op de bank. Zij was der als de kippen bij om dat unieke moment op de gevoelige plaat vast te leggen. ‘Krokus’ bleef genoeglijk hooguit anderhalve minuut zitten en toen was hij weer weg. Misschien ziet hij me eindelijk ook als bondgenoot tegen de kleinkinderen die naar Kroky’s zin al te druk zijn. Ja. Ik ben natuurlijk ook meer thuis dan vroeger. Misschien is dat het. Niks over Cas deze keer. Die was in het weekend voor de verandering een dagje naar Ome Pieter om samen met Robyn te kleuren.

Vrijdag trokken we na de fysio naar ons favoriete plekje in de zon; het Cadettenkamp in Teteringen. Dichtbij, dus niet veel benzine nodig; stoeltjes achterin de auto en karren maar. Kon ik lekker bijkomen van weer zo’n “studiedag” van school. Er waren nog een paar appelpuntjes over, omdat de koffiedrinkende dames uit de buurt die bij José kwamen, bleken te lijnen. Ik denk dan altijd even gniffelend aan de beste manier om af te vallen: Mee doen met een missverkiezing. Dan val je als eerste af...... We zaten dus weer op onze stoeltjes met een krantje en een kopje soep voor tussen de middag. Lekker ‘ouderwets’ gezellig. Het hoeft immers niet altijd een terrasje te zijn. En ook niet altijd kleinkinderen. Onze rust verruilde zich tegen de middag voor aangename drukte. Er kwamen –zo hoorden we later- 72 schoolverlaters van een basisschool in Princenhage aan met acht begeleiders en enkele ouders. De kinderen kwamen terug van een kamp bij Loon op Zand. Vandaag fietsten ze terug naar school; 35 kilometer. We zagen groepjes kinderen bij elkaar in bomen kruipen en er waren er ook die liever even op de grond bleven ziten; moe als ze waren van de bijna 35 afgelegde fietskilometers op weg naar huis na een paar dagen van weinig slaap. Zo gaat dat toch bij schoolvakantieweken. Het was gezellig om zo naar de tevreden kinderen te kijken. Papier en plastic zak werden keurig naar de vuilnisbak gebracht en er viel geen onvertogen woord. Een leraar vertelde desgevraagd dat ze om drie uur weer op school werden verwacht, waar hun ouders hen zouden ophalen. Ze hebben dan gelukkig een heel weekend om weer bij te komen. Het was voor ons een leuk intermezzo van een paar uurtjes in de zon. Toen zij met de laatste etappe richting school begonnen, zijn wij ook teruggegaan. Warempel. Eenmaal thuisgekomen was de zon verdwenen. Dat hebben we toch nog mooi meegepakt.

(Bron: familiearchief f.v.son: Cadettenkamp Teteringen).