Het loopt soms allemaal niet, zoals je zo graag zou hebben. De week was ook weer allerminst een kabbelend beekje. Maar elke keer komen José en ik daar sterker uit, zo heb ik de idee. Soms helpt een prachtige bos bloemen die we vrijdag thuisbezorgd kregen. Het is een echt ruggesteuntje. Dankjewel!
Op 23 juni 2023 kreeg ik te horen, dat ik in verband met eindfase hartfalen nog slechts maximaal een jaar te leven had. Die tijd is al een paar maanden verstreken. Ik mocht ons 50 jarig huwelijksjubileum halen; mijn 73e verjaardag vieren en ik haalde ook de verjaardag van José, wat de volgende mijlpaal was. Nu staat binnenkort de Kerst alweer voor de deur. Het laatste controlebezoek aan de cardioloog toonde zelfs een lichte verbetering van mijn hart aan, al blijft de situatie broos. We gaan mede door de goede zorgen van José en gesteund door de kinderen zo Lang mogelijk door. Als het maar blijft kloppen.
Ook de gewone wekelijkse dingen gingen door. Cas en Sem mochten samen met oma met Meike en Ronald mee om naar de Sinterklaasintocht bij de passantenhaven te gaan kijken. Sem mocht zelf bij oma Ronald op zijn nek en zat op die manier eerste rang. Drie kleinzonen kwamen maandag tussen de middag weer bij oma lunchen en dat gebeurde met twee van hen ook gisteren weer. We gingen gezellig een avondje op visite naar Bram, die met de meiden Emma en Renée alleen thuis was. Even ertussenuit. Dat heb je af en toe even nodig.
Het was koud de laatste dagen en dat voel je op de scootmobiel. Daarnaast was het ook nog eens glad, dat merkte ik donderdagochtend op weg naar de fysio. Ik heb gelukkig nog steeds baat bij die wekelijkse trainingen en oefeningen bij de fysiotherapeut. Je voelt je wel even moe na afloop en het kost even tijd om weer op orde te komen, maar daarna voel je je inderdaad soms wel wat soepeler. Dat is zeker met die kou erg handig, want de spieren hebben de neiging om dan te verstijven. Ik stap overigens ook elke ochtend thuis even op mijn hometrainer. Niet aangesloten op strava, want dat interesseert me totaal niet. Het gaat erom, dat ik de zaak na een nacht even weer op gang probeer te krijgen. Dat lukt de ene dag beter dan de andere.
Pagina
Het ‘Omgevingsprogramma groen’ is komende week het centrale thema op mijn wekelijkse pagina in weekblad De Langstraat. Een omvangrijk nieuw beleid. De Raad buigt er zich de hele maand december over tijdens zijn vergaderingen. Heel veel goede bedoelingen, een loffelijk streven al die beleidsregels, maar zijn ze wel realistisch haalbaar, betaalbaar en controleerbaar. Op het gebied van milieu worden we immers wel meer geconfronteerd met kreten, regels, maatregelen en regelingen, die in de praktijk vaak onhaalbaar blijken maar wel lekker klinken. Hopelijk is dat dit keer niet zo.
'Luukie'
Donderdagochtend kwam onze jongste kleinzoon Luuk. Oma en opa pasten die dag een aantal uurtjes op hem. Natuurlijk eerst een boterham eten, want die is uiteraard bij oma veel lekkerder. We zijn met hem naar Waalwijk gereden, naar Monkey town. Hij kan dan net drie geworden zijn (we gaan vanmiddag op verjaarsvisitie met cadeau uiteraard), maar meneer is absoluut nergens bang van. Hij klimt ‘als een grote’ in de rekken van het speelparadijs. Hij had ook maar amper tijd om zijn poffertjes te eten tussen de middag. Misschien lag dat ook aan het feit, dat hij bij oma thuis ’s ochtends al als kok had gespeeld. Op het moment dat hij ’s morgens binnenkomt bij oma, vraagt hij om de koksmuts om vervolgens voor oma en opa alle mogelijke eten klaar te maken op het speelkeukentje. Wij doen natuurlijk gewoon mee. Maar zodra ik dan mijn jas aantrek, weet hij dat ik “naar de fysio” ga. Wij kunnen zo genieten van onze kleinkinderen.
(Bron: familiearchief f. van son).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten