Feestelijk begin en eind….

 Een feestelijk begin van de week en ook het einde was feestelijk. Onze kleinzoon Luuk vierde zijn verjaardag voor oma en opa. Dat betekent, dat we op pad gingen om een leuk cadeau te kopen, want dat hoort erbij. Zaterdagmiddag zat hij al op ons te wachten. Het cadeau viel in goede aarde en ook zus Robyn keek zelfs even op van haar mobieltje om de nieuwe aanwinst van haar kleine broertje te bekijken. Uiteraard kwam ook supergrote broer Joël oma en opa even begroeten. Gezellig zo’n leuk tussendoortje. En daarmee was het nog niet klaar, want schoonzoon Bram was zondag jarig. Even op de koffie met taart uiteraard en de kleindochters Emma en Renée waren ook van de partij. Voor Bram een boekenbon, zodat hij zelf zijn keuze kan maken. Onze oudste dochter mama Inge was er uiteraard ook.

Ander verhaal

Met onze twee andere dochters was het een ander verhaal. Nu onderging Meike een spoedingreep in het Elisabethziekenhuis in Tilburg. Maar inmiddels is zij weer thuis om op te knappen. Ronald, Anouk en Youri en ook de rest van ons uitgebreide gezin flink was geschrokken, net zoals wij. Oma en ik zijn zondagavond tot laat in de avond bij de kinderen gebleven, en papa was in Tilburg. Het zou fijn zijn, als alles weer bij het oude zou zijn. Respect voor oma José. Die blijft bij dat alles overeind en zorgt, waar ze maar kan. Ik kijk vooral toe, want veel helpen, dat kan ik niet meer. Ik fungeer als chauffeur en als toeverlaat en steuntje in de rug en hoop dat ze het op rolletjes kan laten blijven lopen. De week had wel weer een erg feestelijk slot. Want gistermiddag konden Cas en Sem hun papa en mama gelukkig ook weer omhelzen. Na vijf weken in een Spaanse ziekenhuis mochten Elke en Wouter weer met het vliegtuig naar Nederland. Thuis zal het herstel zonder twijfel voorspoedig gaan, nu het gezin weer compleet is. Het huis was door vrienden en bekenden van binnen en buiten versierd.

Gehaktballen

De gehaktballen-met-omajus  op maandag tussen de middag, vielen goed in de smaak bij Cas en Youri. Voor Sem hoeft dat allemaal niet zo. Die heeft het liefste gewoon boterhammen, zoals hij altijd zegt. Dat komt dan goed uit, want komende maandag is hij aan de beurt om te kiezen.

Ik laat het hierbij voor deze week. Te veel andere belangrijker dingen te doen.

(Bron: familiearchief f. van son).

 

Allerminst kabbelend beekje…

Het loopt soms allemaal niet, zoals je zo graag zou hebben. De week was ook weer allerminst een kabbelend beekje. Maar elke keer komen José en ik daar sterker uit, zo heb ik de idee. Soms helpt een prachtige bos bloemen die we vrijdag thuisbezorgd kregen. Het is een echt ruggesteuntje. Dankjewel!    

Op 23 juni 2023 kreeg ik te horen, dat ik in verband met eindfase hartfalen nog slechts maximaal een jaar te leven had. Die tijd is al een paar maanden verstreken. Ik mocht ons 50 jarig huwelijksjubileum halen; mijn 73^e verjaardag vieren en ik haalde ook de verjaardag van José, wat de volgende mijlpaal was. Nu staat binnenkort de Kerst alweer voor de deur. Het laatste controlebezoek aan de cardioloog toonde zelfs een lichte verbetering van mijn hart aan, al blijft de situatie broos. We gaan mede door de goede zorgen van José en gesteund door de kinderen zo Lang mogelijk door. Als het maar blijft kloppen.

Ook de gewone wekelijkse dingen gingen door. Cas en Sem mochten samen met oma met Meike en Ronald mee om naar de Sinterklaasintocht bij de passantenhaven te gaan kijken. Sem mocht zelf bij oma Ronald op zijn nek en zat op die manier eerste rang.  Drie kleinzonen kwamen maandag tussen de middag weer bij oma lunchen en dat gebeurde met twee van hen ook gisteren weer. We gingen gezellig een avondje op visite naar Bram, die met de meiden Emma en Renée alleen thuis was. Even ertussenuit. Dat heb je af en toe even nodig.

Het was koud de laatste dagen en dat voel je op de scootmobiel. Daarnaast was het ook nog eens glad, dat merkte ik donderdagochtend op weg naar de fysio. Ik heb gelukkig nog steeds baat bij die wekelijkse trainingen en oefeningen bij de fysiotherapeut. Je voelt je wel even moe na afloop en het kost even tijd om weer op orde te komen, maar daarna voel je je inderdaad soms wel wat soepeler. Dat is zeker met die kou erg handig, want de spieren hebben de neiging om dan te verstijven. Ik stap overigens ook elke ochtend thuis even op mijn hometrainer. Niet aangesloten op strava, want dat interesseert me totaal niet. Het gaat erom, dat ik de zaak na een nacht even weer op gang probeer te krijgen. Dat lukt de ene dag beter dan de andere.

Pagina

Het ‘Omgevingsprogramma groen’ is komende week het centrale thema op mijn wekelijkse pagina in weekblad De Langstraat. Een omvangrijk nieuw beleid. De Raad buigt er zich de hele maand december over tijdens zijn vergaderingen. Heel veel goede bedoelingen, een loffelijk streven al die beleidsregels, maar zijn ze wel realistisch haalbaar, betaalbaar en controleerbaar.  Op het gebied van milieu worden we immers wel meer geconfronteerd met kreten, regels, maatregelen en regelingen, die in de praktijk vaak onhaalbaar blijken maar wel lekker klinken. Hopelijk is dat dit keer niet zo.

'Luukie'

Donderdagochtend kwam onze jongste kleinzoon Luuk. Oma en opa pasten die dag een aantal uurtjes op hem. Natuurlijk eerst een boterham eten, want die is uiteraard bij oma veel lekkerder. We zijn met hem naar Waalwijk gereden, naar Monkey town. Hij kan dan net drie geworden zijn (we gaan vanmiddag op verjaarsvisitie met cadeau uiteraard), maar meneer is absoluut nergens bang van. Hij klimt ‘als een grote’ in de rekken van het speelparadijs. Hij had ook maar amper tijd om zijn poffertjes te eten tussen de middag. Misschien lag dat ook aan het feit, dat hij bij oma thuis ’s  ochtends al als kok had gespeeld. Op het moment dat hij ’s morgens binnenkomt bij oma,  vraagt hij om de koksmuts om vervolgens voor oma en opa alle mogelijke eten klaar te maken op het speelkeukentje. Wij doen natuurlijk gewoon mee. Maar zodra ik dan mijn jas aantrek, weet hij dat ik “naar de fysio” ga. Wij kunnen zo genieten van onze kleinkinderen.

(Bron: familiearchief f. van son).

 

Voetbal, taart en meer....

Zaterdag reden we naar Dongen om de voetbalwedstrijd van Sem te gaan bekijken. Hij was erg enthousiast toen hij zag dat oma en opa kwamen kijken. Laat hem nou ook scoren. Toen was het hek helemaal van de dam. Telkens als ze aftrappen na een doelpunt, moeten ze vanaf de eigen goal zo snel mogelijk naar de middenstip rennen. Daar ligt de bal. Sem staat vooraan na het scoren van zijn doelpunt.Hij had ook zijn hand even pijn gedaan en werd toen even gewisseld. Natuurlijk kreeg hij een trainingsjackje om. Kou vatten mag immers niet.

Wat vanaf zondag volgde was een week vol stress. Maandag hadden we een echte vrije dag en togen daarom naar zee. Daar hadden we behoefte aan. Lekker even uitwaaien en genieten van de zeegeluiden en de golven. Thuis zitten betekent vaak piekeren op dit moment. Daarom gaan we er even tussenuit.

Verjaren

Als een dief in de nacht gooiden we woensdag snel nog even een verjaardagskaart in de brievenbus bij Luuk. Je weet wel zo’n kaart die een felicitatie zingt, als je hem opendoet. Komende zaterdag gaan we even het cadeautje brengen. Ze mochten natuurlijk niet zien, dat oma de kaart in de bus gooide.

De rest

Donderdag was het noodzakelijk om te tanken, in België uiteraard  en daarna reden we even langs Ikea en meteen namen we daar ook een kop koffie en een broodje. Gisteren moest ik weer mijn pagina maken voor De Langstraat en kwamen ook Cas en Sem tussen de middag bij ons eten. Het was erg gezellig. Nu is het weer afwachten. Vanmiddag komt Emma om haar stagelesje over Sinterklaas met oma door te nemen en natuurlijk gaat oma morgen met Meike en Cas en Sem naar de aankomst van sinterklaas kijken. Die oma is toch maar van alle markten thuis…. Want alles gaat natuurlijk gewoon door.

(Bron: familiearchief f. van son).

 

Sterrenkok Luuk en logeren…

Deze week weer eens de blik op een paar van onze kleinkinderen, opa's trots. Papa Pieter kwam met kleine Luuk even bij oma en opa spelen. Dat was weer even geleden. Luuk zit altijd onmiddellijk in zijn spel. Het lijkt wel of hij onderweg al heeft nagedacht waarmee hij zal gaan spelen. Het keukentje uiteraard. Dat is een van zijn favorieten. Hij vraagt dan onmiddellijk wat oma en ik willen eten en brengt dat dan in een schaaltje, compleet met koksmuts op, die soms zelfs over zijn ogen daalt. Het was weer genieten.

Logeren

Voor Cas en Sem stond een weekendje logeren op het programma bij tante Inge en oom Bram. Ze troffen het, ook zelfs zondag met het weer. De speeltuinen werden bezocht en ook het Geofort. Dat baadde in de volle zon op zondagmiddag. De jongens zagen ook in Oosterhout een stoet met oude legerwagens passeren, ter gelegenheid van 80 jaar bevrijding. ’s Avonds was er tijd voor een spelletje en zondag mochten ook oma en opa mee-eten met een heerlijke soort rijsttafel. Emma zorgde als volleerde oppas, dat er in het weekend bij tijd en wijle met de kleintjes werd gespeeld en voorgelezen, terwijl Renée op haar kamer leerde voor de toetsen. Inge had voor extra leenspeelgoed gezorgd. De jongens waren erg enthousiast over zo fijn logeren. Wij namen ze weer mee en leverden ze -ondanks de flinke mist- veilig thuis af.

Telefoon

José was deze week jarig, maar dat is zonder ophef voorbij gegaan. Zij en ik hadden geen zin in een verjaardagviering, zo lang niet alle (schoon)kinderen erbij kunnen zijn. Er zijn nu andere prioriteiten. Wij haalden we deze week alletwee wel een nieuw telefoon. Uiteraard kwam er daarbij ook weer een kleine kink in de kabel, want het telefoontoestel voor mij moest besteld worden, terwijl er dat toch ook maar een simpel toestelletje is, dat je in je abonnement meeneemt. Wij hoeven die duurdere toestellen niet. Met deze kan je ook bellen, appen en foto’s maken en afspraken bijhouden. Dat foto’s maken kon José met haar oude toestel overigens niet meer. Die functie was om een of andere reden al opgehouden. Zou het dan toch zo zijn, dat ze zelfs bij het maken van die toestellen rekening houden met een werking van maximaal twee jaar? Want stel je voor dat je toestel het veel langer zou volhouden…

En vanochtend gaan we bij en voetbalwedstrijd van Sem kijken, in Dongen. Erg aanlokkelijk ziet het weer er niet uit. Maar ons manneke zal er blij mee zijn en daar gaat het om.

(Bron: familiearchief f. van son)

 

Nooit geweest....

 José en ik hebben zowat heel Nederland en België doorkruist en een stukje van Duitsland doorkruist tijdens onze 'stamboomtochtjes'. We kwamen daarbij in de meest onbekende en kleine stadjes en dorpen. Maar één stadje hebben we nog nooit bezocht: Urk. Je mag het eigenlijk geen stadje noemen, geloof ik. Aan die onbekendheid met Urk kwam afgelopen woensdag een einde. Op die dag hadden we geen andere verplichtingen. We hadden er behoefte aan om onze zinnen te verzetten met een fijne autotocht. Dan praten we altijd over wat ons bezighoudt en we genieten van dingen die we onderweg tegenkomen. Eigenlijk valt dat met het genieten nogal mee, want als je de A27 afrijdt naar de opgespoten provincie Flevoland, dan heb je eerst te maken met files en langzaam rijdend verkeer en eenmaal op het grondgebied van die ‘nieuwe’ provincie, moet je zoeken naar mooie dingen. Zo vlak en eindeloos daar. De toen nog sporadisch doorkomende zon, kon daar weinig aan veranderen. Dan kom je langs Almere, dat je maar amper ziet liggen, met hier en daar plukjes woningen in de middle of nowhere, zo lijkt het. Ik zou er absoluut niet kunnen aarden. Dat weet ik wel.

Maar Urk is echt een verademing. We waren ‘op’  Urk. Ooit een eiland, volledig op zichzelf aangewezen en met een geheel eigen cultuur, mag Urk er zijn. Geen klein vissersdorpje meer, maar een gemeente met zowat evenveel inwoners als de onze. Een aantrekkelijk oord, met kleine, smalle straatjes, die in een soort ringen, zo lijkt het vanaf de haven zijn opgebouwd.

Eenmaal bij de haven zie je een enorme gratis parkeerruimte, mooie schepen, netten die te drogen hangen, een orka als standbeeld en zelfs een ‘slaapschip’ voor ontheemden uit de Oekraïne. Je rijdt er op je gemak een rondje langs de visafslag, waar een man de waterspuit hanteerde aan het einde van de ochtend om de afslag weer ‘okselfris’ te krijgen. We vonden slechts een paar Urker kotters, want de vloot heeft na de afsluiting van de Zuiderzee een andere haven moeten zoeken, om weer op zee hun vissen te vangen.

Die visafslag, -die je goed ruikt-, ligt onder een restaurant Partycentrum met een opvallende naam:  ’t Achterhuis. Wij kozen dat uit om een hapje te eten alvast ter gelegenheid van de verjaardag van José, die binnenkort op de agenda staat. We vieren hem dit jaar niet, omdat niet alle kinderen erbij kunnen zijn en we niet zo’n behoefte hebben om er nu aandacht aan te besteden. Er zijn nu  belangrijker zaken.

Het eten, -natuurlijk vis-, mocht er zijn, al is de gebakken vis van José beter gekruid. Onze kop koffie als achterafje, konden we op onze buik schrijven. Bij werkzaamheden was de waterleiding geraakt en tot vijf uur zou er geen water zijn, liet de ober ons weten. Gezellig voor een restaurant…

Onze terugweg was een doffe file-ellende van langzaam rijdend verkeer. Slechts af en toe kon je een kilometer of tien doorrijden, waarna het om weer een onverklaarbare reden opnieuw vastliep. We waren moe en blij toen we de Keizersveerse brug overreden. Thuis. Maar eerlijk is eerlijk: het was toch een fijne dag en Urk is best de moeite waard.

(Bron: familiearchief F. van Son)