De druppel....

Hij kwam dan toch, die laatste druppel, die mijn emmertje helemaal deed overlopen. Ik voelde het aankomen, maar wist niet, dat het zo veel te weeg zou brengen. Al maanden liep ik noodgedwongen van het ene medisch specialisme naar het andere. Steeds kwam er iets bij. Van onderzoeken, waarbij een aantal, laat ik ze maar eufemistisch ‘lastig’ noemen, met bijpassende psychische aanslagen; wegvallen door veranderende bloeddruk en weer een ander soort hartritmestoornis, dan bij mij normaal was, ondanks mijn ingebouwde ICD/pacemaker. Weer een cardioversie onder narcose; aanpassing van mijn medicijnen en dieet voor een speciaal onderzoek. Hoeveel kan een mens verwerken?

En dan test ik positief. Het werd me teveel toen er, vermoedelijk vanaf vorige week vrijdag, corona bijkwam. Die sloeg in als een bom. Ik werd er erg ziek van en ben het nog steeds; kreeg de gebruikelijke spierverkrampingen, toen ik enkel nog op bed kon blijven. Natuurlijk in het weekend en tot overmaat van ramp viel ik tijdens nachtelijk toiletbezoek en ging totaal onderuit met een flinke bloeduitstorting op hoofd en arm en een pijnlijke heup tot gevolg. Bij bezoek van de huisarts bij mij op de slaapkamer, bleek, na een ‘tich’ aantal telefonische vragen die ochtend over de ernst van de corona-aanval, dat ik net niet ziek genoeg was om stappen te ondernemen. Ik moest uitzieken, zo kreeg ik het advies na drie dagen en nachten niet slapen, de hele dag en nacht pijnstillers en niet weten hoe ik van de spierkrampellende, pijn en slapeloosheid moest liggen.

Ik mag bellen als het slechter wordt….. Om een heel lang verhaal kort te maken: nog steeds ziek en ellendig. Vandaar vorige week zaterdag geen wekelijks weekendbericht. Deze keer alleen een update, totdat ik weer wat beter ben.

Ik ben dankbaar voor mijn steun en toeverlaat José, voor wie niets teveel is. Zij blijft, uiteraard, zou je haast zeggen, overeind. Test zelfs niet positief op corona, terwijl zij zich toch allerminst fit voelt. Beide hebben we alle vaccinaties tegen corona gehad, inclusief de boosters, maar het blijft voor mij een niet te vergelijken ellendeziekte. Wat anderen er ook van zeggen. Ik ben lichamelijk en geestelijk strak gespannen.

En het vervelendste vind ik, dat we er niet even uit kunnen samen, of al was het maar met kleinkinderen naar monkey town. Ik kan nu nog niet meer dan vijf stappen zetten met beide krukken en trek me zo nu en dan terug op mijn sta-op-stoel, die veel mogelijkheden heeft.. Soms lukt het om even te slapen en een klein beetje meer uitgerust wakker te worden. De eetlust komt nu een beetje terug. Puf om gezellig aan familieonderzoek te doen, zit er niet in. De Raad kon ik maar een uurtje volgen en moet ik dus nog terugkijken om artikelen voor mijn wekelijkse pagina te maken.

Klagen, ik probeer het achterwege te laten. Ik schiet er immers niets mee op. Ik heb dit nu eenmaal, maar zou het best kwijt willen. Ik snak naar rust en een tijdje me niet druk hoeven maken over mijn gezondheid. Dat zou ook voor José een stuk prettiger zijn. Ook die leeft onder voortdurende spanning. Misschien kom ik komende week weer langzaam uit deze diepe put…….

(Bron: familiearchief f. van son)