De week begon met een bezoekje aan de verjaardag van onze oudste zoon. Ik kon daarna thuis nog even de Ronde van Vlaanderen een stukje terugkijken. Dat was echt de moeite waard. Vandaag en morgen rijden dames en heren Parijs –Roubaix. Weer zo’n monument. Ik hoop te kunnen kijken en anders maar weer de eindfase terugkijken. Het is maar wielrennen.
Er gebeurde meer. We hebben enkele weken geleden een nieuw bankstel gekocht en kregen het seintje, dat het klaar staat. Met onze oude, nog prima lederen hoekbank hebben we een paar vriendelijke starters erg blij kunnen maken vlak voor Pasen. Hij werd woensdagavond opgehaald en een dagje later kwam de nieuwe bank. Een nieuw gezicht, geen hoekbank deze keer maar nu een twee- en driezits. We hebben de kamer meteen anders ingericht. Wij zijn er blij mee. Kleinzoon Luuk, die donderdag weer kwam spelen, zag het niet zo zitten om een uurtje te slapen ’s middags. Hij bleef huilen en oma heeft hem toen maar even op schoot genomen. Dat zag meneer wel zitten. Hij kon meteen meegenieten van de kaas die José op haar brood had. Dat vindt hij heerlijk. Net zijn vader.
Nieuwe fiets
Op 2 april 2020 fietste hij voor het eerst zonder zijwieltjes onder het toeziend oog van Papa. Ik haalde die foto nog even uit een filmpje daarvan in mijn archief. Nu kwam kleinzoon Cas, drie jaar later zijn nieuwe sportfiets aan oma en opa laten zien. En trots dat hij was. En terecht. Prima degelijke fiets. Hij kan ook nu al zelf erg goed van huis naar oma rijden. Wel goed uitkijken natuurlijk. Hij kwam naar binnen en wenkte en riep dat ik ook even moest komen kijken. Natuurlijk ging ik. “Zeven versnellingen”, vertelde hij en ook even tussendoor welke onderhoud de fiets nodig had. Cas is echt een pietje precies en weet het prima te vertellen.
Afschuwelijk
Een week met vallen en opstaan, -zo zou je de afgelopen week kunnen noemen-. José en ik weer bij twee verschillende specialisten in het ziekenhuis geweest. Vooral woensdag was geen pretje. Speciaal dieet vooraf op maandag en dinsdag enkel vloeibaar eten met maximaal 1,5 liter vocht en een smerig medicijn na elke ‘maaltijd’. Woensdag helemaal nuchter en dan een erg pijnlijk onderzoek, twee keer prikken voor een infuus en even teveel van het goede zonder narcose of roesje. Even weggevallen. Ik merk dat ik er echt enkele dagen van moet bijkomen. Op 13 april mogen we weer naar Amphia en krijgen we de uitslag. Weer spannend. Ik was nog niet zoveel opgeknapt, dat ik donderdag de Raadsvergadering al kon bijwonen. Dat werd thuis volgen via internet dus, zoals elke inwoner telkens kan. Maar daar had de gemeente niet aan meegewerkt. Er was besloten het maar niet uit te zenden. Hopelijk kan ik de dertiende weer wel fysiek naar de discussieraad. Dan heb ik de uitslag van het onderzoek en op de 28e mag ik weer naar de cardioloog. Het blijft maar doorgaan, nu al maandenlang. Ik had en heb geen fut en geen ambitie om deze week aan familieonderzoek verder te werken. Ik heb wat rust genomen en ’s middags een paar uurtjes op bed gelegen. Het was hard nodig. Er zit nu veel te veel spanning in mijn lichaam.
Sport?
De voetbalwedstrijd Feijenoord-Ajax in de halve finale van de beker. Nee. Daaraan wil ik geen woorden vuil maken. Er zitten bij teveel wedstrijden teveel eencelligen op de tribune, die zichzelf supporter noemen. Clubs, KNVB en justitie, doe er onderhand eens echt iets aan, in plaats van pappen en nathouden, niet werkende stadionverboden en enkel ach en wee roepen, achteraf excuses aanbieden en zeggen dat je je schaamt. Om te kotsen.
(bron: familiearchief f. van son)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten