Over Youri en 'Luukske'!

Het blijft voorlopig maar aanmodderen. Ook deze week werden we weer geconfronteerd met een corona ziekenboeg in ons uitgebreide gezin. Het zal er onder meer voor zorgen, dat we met Pasen niet zo veel kinderen en kleinkinderen over de vloer krijgen. Maar Pasen is nu eenmaal geen kerstmis. Gelukkig maar.

Weer op pad

Het weer werd beter. Zo goed, dat we weer op de fiets en scootcabrio konden stappen naar ons favoriete bankje bij de Biesbosch. Heerlijk in het zonnetje, al was de wind best nog wat hard.

Trots

Ik ben trots op onze Youri. Hij bracht met plezier een paasknutsel naar het ouderenzorgcentrum en ging uiteraard samen met een dankbare bewoner op de foto. Prima gedaan Youri. Donderdag kwam onze jongste kleinzoon Luuk weer gezellig een dagje bij oma en opa. Ons vriendje bleef maar lachen en vriendelijk zijn, ondanks zijn verkoudheid. We hebben graag met ons ‘Luukske’ van doen. En je weet dat het mijn taak is om de fles te geven, al heeft hij ook zijn fruithapjes al uiteraard. Het eerste fruithapje door papa is op video vastgelegd. Ik heb er een fotootje uitgehaald. Luuk is nu al een paar dagen ouder dan 5 maanden en draait zich om, waarna hij kwaad is omdat hij nog niet kan terugdraaien. We hebben echt geen kind gehad aan ons vriendje. Zijn flesje heeft hij in een mum van tijd leeg. Cas en Sem kwamen gisteren niet ontbijten. Voorzichtigheid rondom corona was de reden. Voor José een dagje om even wat bij te komen van de vele beslommeringen deze week. Ze is wat extra vermoeid en niet helemaal fit. Hopelijk is dat snel weer verleden tijd.

Vergaderen

De Raad van onze gemeente vergaderde deze week liefst 2 keer en ik was er uiteraard bij. Zonder een blad voor de mond te nemen, heb ik er weer wat artikelen over geschreven, soms becommentariërend, voor mijn wekelijkse pagina in het plaatselijke weekblad. Dat blijf ik doen en met plezier. Ik houd namelijk niet van ritueel gedans, en om de hete brei heen draaien en zeker niet van mensen die zichzelf zo graag horen praten, ondanks het feit dat er te vaak weinig zinvols wordt gezegd. Het zal me niet door iedereen in dank worden afgenomen. Gelukkig glijdt dat onmiddellijk van mij af.

En uiteraard

Ook deze week weer tijd voor mijn familieonderzoek gelukkig. De puzzel is bijna klaar, maar enkele vragen moet ik nog beantwoord krijgen door middel van bronnen. Het moet toch op de een of andere manier beantwoord kunnen worden. Vaak is het probleem, dat personen in de tijd waarin ik onderzoek, onder diverse namen, vaak verbonden aan hun bezittingen, schuil gingen. Maar ik ben er absoluut zeker van, dat ik de puzzel binnenkort gereed heb. Vijftien eeuwen onze voorouders. Het heeft sinds 1982 bloed, zweet en soms ook zelfs tranen gekost. Opgeven, dat staat gelukkig niet in mijn woordenboek.

(Bron: familiearchief f.v.son)