We zijn bij onze Sven thuis op visite geweest. Afgelopen maandag. We wilden daar al opa en oma uiteraard heel graag naar toe. Om drie uur afgesproken met de taxi. Hij doet er 1 uur en 17 minuten reistijd over naar de woonplaats van onze oudste zoon Tommy en zijn vrouw Nienke, stond er op de mail. Dus, drie uur is een mooie vertrektijd als we er om vier uur terecht kunnen. Dat dachten we. Maar de taxi kwam om tien over half drie al voorrijden. Een busje, maar gelukkig niet de gebruikelijke rammelbak en wel weer een prettige chauffeur. Van de reistijd van 1 uur 17 kwam niets terecht. Om vijf over half vier stonden we al voor de deur. Moeder Nienke was nog de borst aan het geven, maar Tommy wilde ons toch niet buiten laten staan. Dus even een half uurtje aan tafel wachten. Beschuit met muisjes uiteraard, gezellig gepraat en onze kleinzoon, het elfde kleinkind inmiddels, kunnen bewonderen. Wat en mooi manneke en lekker rustig als zijn oma en opa er zijn tenminste…
Even wachten
Er is een tijd van komen en ook weer een van gaan: terug naar huis dus na een heerlijke, gezellige visite aan onze jongste kleinzoon en zijn ouders. Nog voor zeven uur stapten we weer thuis binnen, bij een boze kat Croky, die vond dat het nu toch wel tijd werd voor zijn eten. Die terugreis was ook weer een belevenis. Ik bel om tien over vijf de taxi. Ja hij komt om 5 voor half zeven, zo liet een vriendelijke dame weten. Nienke en Tommy besloten desondanks met eten te wachten. Ze hadden wel eerder gevraagd of we mee bleven eten, maar dat vonden we te veel van het goede. Tommy en Nienke hadden het druk genoeg. Omdat om half 7 Sven weer aan de borst zou moeten, leverde dat voor hen wel de zekerheid op, dat ze pas na zevenen zouden kunnen eten. De taxi kwam om kwart over zes. Om zeven uur waren we thuis. Wat een mooi en lekker manneke is onze Sven. Hij had heerlijk liggen slapen na het eten en liet ons hem bewonderen. Uiteraard brachten we ook cadeautjes mee en een mooie bos bloemen met witte en ook blauwe bloemen. Hij is immers een jongen.
Lente
In het vijvertje bij het Kardeel had José al eerder een nets opgemerkt. Een meerkoet zo denkt José en ik ben het met haar eens. Donderdag waren moeder en de kleintjes vanaf het nest aan het zwemmen gegaan. Lente dus. Die trekken zich van koude, wind en corona niets aan. Dat is duidelijk. Gelukkig maar. Ik heb wel last van kou. We hebben deze week nog 2 keer gefietst en 'gescootmobield'. Wat was het koud met die wind en temperatuur. Je zit immers stil. Maar we waren in elk geval buiten. Nu wordt het dus warmer, maar ze hebben besloten dat er ook meer regen komt. Schieten we met andere woorden niets mee op. Zowel José als ik hebben immers een ‘cabrio…’. Het wordt tijd dat het wat meer zomers wordt.
NAC
Afgelopen maandagavond was het voor de verandering een keer prettig om naar NAC te kijken. NEC werd thuis met 0-2 geklopt. Gisteren was thuis in het Rat Verlegh stadion in Breda MVV aan de beurt. Geen verheffende pot maar het werd 2-0. Hadden ze maar met wat meer vuur gespeeld enkele weken geleden…. Het wachten is nu op de nacompetitie. Hopelijk spelen ze dan wél zoals het NAC betaamt.
(Bron: familiearchief f. van Son)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten