Niks slijten...

Donderdag was het weer 4 februari. De sterfdag van mijn vader. Het is dit jaar al 49 jaar geleden, dat hij plotseling niet meer thuiskwam van zijn werk. Elk jaar weer, ook na bijna vijftig jaar, mis ik hem nog steeds. Dat slijt, zo wist iedereen me jarenlang te vertellen. Nou, niet bij mij dan. Elk jaar op die vierde moet ik terugdenken aan die dag in 1972, die nog kraakhelder in mijn herinnering zit. Ik haalde dit keer een foto uit 1966 uit ons familiearchief. Ons Pa kwam op de foto thuis van zijn werk. Hij had vakantie. Dan kon hij uitrusten van zijn werk en leuke dingen doen met ons, zoals fietsen, naar het bos en de Drunense Duinen en natuurlijk ‘de grote reis’. Elk jaar tijdens de zomervakantie gingen we één keer met de trein ergens naar toe. Verder weg. Blijdorp of een boottocht in de Rotterdamse havens met de Spido rondvaart. Tussen die reuzeschepen door. Een hele belevenis. Of naar Madurodam of Ouwehands dierenpark. In de Efteling kwamen we vaker. Dat was toen nog betaalbaar en voor een eindje fietsen draaiden wij onze hand niet om. Je kon er toen nog zwemmen. Ook buiten de vakanties werd er in het weekend vaak gefietst. Pas tegen de jaren zeventig gingen we met de fiets op vakantie naar het Zilverstrand in Mol. Iedereen fietste de 65 kilometer. Onze tenten, een bungalowtent voor 4 personen en wat kleine sheltertjes, werden gebracht met de auto. Die hadden wij zelf niet. We waren op de fiets aangewezen. Op zo’n vierde februari haal ik onwillekeurig herinneringen op aan een fijne jeugd. Wij hadden het absoluut niet breed, om niet te zeggen, we waren arm, maar waren als kinderen toen echt gelukkig.

Terug naar nu. Met Sem en Cas hebben we geknutseld voor papa’s verjaardag deze week en natuurlijk de digitale lessen gevolgd van de schooljuf van Cas. We komen bijna nergens. José is deze week een keertje gaan ‘koffiedrinken’ bij Meike. Er werd gescrabbeld. Met tweeën op visite mag nu even niet, helaas.

 De kleintjes mogen maandag weer naar school. Dat vinden ze prettig. Ze missen dat erg, zo merkte ik aan Cas. Ces en Sem maakten van onze keukenkast een ‘lettertjeskast’. Cas vindt dat videobellen dagelijks twee keer met de juf maar niks, laat hij vaak weten. De oudere jeugd moet nog even geduld hebben. Hopelijk is dat geen reden om de straat op te gaan, nu ze weer niet meteen krijgen, wat ze willen. Je zou verwachten dat zij begrip en geduld zouden kunnen opbrengen. Enkele weken aan de regels houden in ruilen voor flinke versoepeling van de maatregelen. Dat moeten ze toch kunnen snappen. Gelukkig doen de meesten dat ook.

Ik vind dat de aanpak van corona overigens steeds meer in het teken van de naderende verkiezingen komt te staan. Wat het volk wil, krijgt het. Er wordt gegoocheld met regeltjes. We mogen wel de straat op voor verkiezingen. En voor wat de noodzaak van de avondklok betreft, verschuilt de politiek zich graag achter het Outbreak Management Team als terugdraaien onverhoopt niet kan. Er wordt wel gepraat over economie en veel geld in gestopt, maar mijn kapper die enkel op afspraak werkt, mag nog altijd niet open, ondanks de regels die hij zichzelf extra oplegt. De steun voor maatregelen brokkelt af. Dat merkt ook gladde aal Rutte, die het nog altijd voor elkaar krijgt om De Jonge te laten opdraaien voor moeilijke zaken, en lijsttrekkers van diverse partijen buitelen steeds meer over elkaar heen om te laten weten hoe zij erover denken. De TV leent zich daar ook voor. Ook de talkshows lijken steeds meer een signaalfunctie te hebben, voor de aanpak van de coronacrisis nu. Ben benieuwd of er straks meer of juist minder mensen gaan stemmen. Het vertrouwen in de overheid daalt zienderogen. Maar je weet hoe dat gaat op de verkiezingsdag. Dan is iedereen alles plotsklaps vergeten en gaat voor de mooie woordjes, of stemmen zoals hij of zij altijd al deed. Zij dronken een glas, deden een plas…..

(Bron: familiearchief f.van son).