Na een nachtje
ziekenhuis samen met mama knapte onze Youri gelukkig weer wat op, al kan je nog
goed aan hem zien, dat hij echt een gezondheidsprobleem heeft gehad. Normaal is
hij zo’n schoolvoorbeeld van ‘Hollands Welvaren, ‘nu was hij vaalgrijs en grauw van
kleur en niet zo actief als anders. Cas op zijn beurt zag dan weliswaar niet zo
vaal maar zijn waterige oogjes spraken boekdelen. Hij wilde woensdag het liefst
bij oma zijn. Slofjes en pyamaatje aan. De autootjes die anders op de
vensterbank in de keuken moeten, hoefden niet eens van stal te worden gehaald.
Zonder aanwijsbare reden ging de anders zo levenslustige Cas klaaglijk huilen.
Een bezoekje aan de dokter met het oog op zijn vakantie die gisteren begon,
bracht uitkomst. Met de medicijnen knapte hij een beetje op, maar het bleef bij
’n beetje’. Zijn eerste vliegreis verliep goed. Zevenendertig graden was het
gisteren tegen de avond op Gran Canaria. Je zou het voor minder doen.....
Gisteravond kreeg het
manneke toch weer koorts. Vanochtend bleek dat hij slecht had geslapen op zijn
dunne matrasje, maar hij was desondanks vrolijk. Hopelijk knapt hij snel op.
En dan onze auto. Op
19 september moest ik er de wegenwacht al bij halen. De accu was leeg. “misschien
iets aan laten staan”. Woensdag was het weer raak. Ik kon met de sleutel mijn
auto weer niet in. Weer de wegenwacht gebeld op donderdagochtend. Die mannen
zijn er echt snel. Weer gekeken, accu doorgemeten. Bleek het toch de accu te
zijn en dat terwijl bij de meting een halve maand geleden er niks aan de hand
leek. “laadstroom defect”, zo gaf de boordcomputer aan. Om kort gte gaan: de
nieuwe accu zit er in, al was de oude nog maar net twee jaar oud. Maar ja
chemisch kan er ook wel eens iets fout gaan. Gisteravond konden we in elk geval
naar onze oudste zoon en zijn vriendin in Utrecht. Gezellig. Heerlijke
boerenkool gegeten, bijgepraat en vakantiefoto’s gekeken. Er leek geen vuiltje
meer aan de lucht met de auto. Tommy en Nienke zijn ook weer aan het bijkomen
van een ‘tropenvakantie’. Ben ik blij dat zij weer terug zijn uit Vietnam.
Zeker toen ik gisteren las dat er vanwege noodweer tientallen doden waren
gevallen deze week...
De scootmobiel-soap
begon maandag. De cabrio moest gewisseld worden. Ik kreeg een lage veredelde
keukenstoel terug met een motor die slechts een slakkengang produceerde. Ik kon
met mijn lange benen niet tussen het stuur en te kleine zitting. Donderdag
zouden ze terug komen met een andere. Wie er ook kwam; Medipoint niet. “Vrijdag
bent u de eerste”. Om twaalf uur waren ze nog niet geweest. Zouden ze denken
dat gebruikers van een scootmobiel thuis achter de geraniums zitten, dus dat
zij kunnen komen wanneer het hen uitkomt? Ik wil er maar geen woorden meer over
vuil maken.
Over Anne Faber en
haar tragische dood is op sociale media al veel gezegd. Ik denk vooral nog aan
de nabestaanden. Ik laat het voor de rest bij mijn ontevreden gevoel over het
Nederlandse wets- en rechtssysteem in deze en dergelijke onverkwikkelijke
affaires.
Er waren gelukkig ook
nog leuke dingen te melden. Anouk en Robyn, die het op school goed naar haar
zin heeft, hadden het als ‘leesmonsters’ prima naar hun zin met de
kinderboekenweek. Het ging over ‘Eng’ geloof ik. Nou dat is niet aan
dovemansoren gezegd tegen ons Anouk. Oh ja, maandag komt Renée. Zo zag ik in
onze volle agenda. Er moet een mascotte worden gemaakt voor het hockeyteam. Nou
dan is ze bij oma aan het juiste adres; dan kan ze meehelpen. Het is immers
Herfstvakantie. Ik zou het haast vergeten.
(Bron: Familiearchief
f.van son: zo maar een week 2017)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten