Misselijke week....

Dit jaar zou mijn vader honderd geworden zijn. Zou, want zoals je weet, stierf hij volkomen onverwacht al op 54-jarige leeftijd in 1972. Op de dag af vandaag 45 jaar geleden. Ik moest nog 21 worden. Die dag staat ook nu nog haarscherp in mijn geheugen gegrifd.  Ik zat op school in Tilburg; Geschiedenis en Nederlands tweede graads op de “nieuwe lerarenopleiding” aan de Tivolistraat, gevestigd in een grote villa. Toen ik op die normale doordeweekse dag thuis kwam tegen de middag, was mijn moeder niet thuis. Er lag een briefje. “Papa is niet goed geworden”. Een vreemd gevoel bekroop me. Ik wilde bellen en ging even naar John Jacobs. Daar in de winkel hadden ze telefoon. Wij nog niet. Ik belde mijn tante. “Kom maar hier naar toe”, hoorde ik aan de andere kant van de lijn. Ik op mijn mobyletje naar de Spadestraat. Ik hoefde niet te bellen. Mama deed open. Ik vergeet nooit meer dat ze toen zei: “We zullen het voortaan alleen moeten doen, jongen”.  Mijn benen konden me maar amper dragen; een soort doof gevoel alsof ik net uit een ruimte met harde muziek was gekomen, zoemde door mijn hoofd. Ik kan dat gevoel ook nu nog na 45 jaar in mijn herinnering terugroepen. ’s Ochtends had ik hem nog uitgezwaaid. Hij ging om tien over 7 altijd weg en zwaaide in het donker met zijn sigaretje, zodat wij terug konden zwaaien. En nu zou hij nooit meer thuis komen. Ik was van slag; woest en niet-begrijpend. Waarom juist mijn vader. Mama en de kinderen Marianneke, Marco, Lieke en ik als oudste konden toch totaal nog niet zonder hem......  Elk jaar rond die vierde februari moet ik weer aan die momenten terugdenken. Nee. Dat slijt echt niet. Ik voel me dan –net als deze week-  allerminst topfit. Ben emotioneler dan anders, kan mijn gedachten niet op orde houden en kom duidelijk veel energie tekort. Het leven gaat door. Ja ja....dat weet ik, maar als dan ons jongste kleinkind Cas dan juist in de afgelopen week zo ontzettend ziek en zielig is, zodat doktersbezoek, een ‘abonnement’ op de huisartsenpost, een spoeddoorverwijzing naar het ziekenhuis en zelfs een opname nodig blijkt,  dan heb ik het niet breed. Ik zou het graag van het manneke willen overnemen. Ik voel me dan extra machteloos, zo lijkt het. Dan laat ook het internet het afweten... Wat zijn mensen zoals ik toch eigenlijk rare wezens.... Gelukkig knapt onze Cas nu langzaam maar zeker weer op. Dan kan het normale dagelijkse leven tenminste weer zijn beslag krijgen. ’t Is maar niks als er een van de kinderen of kleinkinderen ziek is. 

(Bron: familiearchief f.van son: 4 februari sterfdag Cor van Son, 45 jaar geleden in 197; 2 februari 2017 Cas in Ziekenhuis).