Dat vreet energie.....

Met mijn gezondheid gaat het eigenlijk gewoon goed. Ik zou niet mogen klagen. Op de laatste dag van het vorige jaar moest ik voor een paar onderzoekjes en controle door de cardioloog naar het Amphia. Alleen maar positieve berichten! Mijn hart dat vorige keer -een half jaar geleden- zichzelf zo goed verbeterd had, was op hetzelfde niveau gebleven. Zo toonde de hartecho en electrocardiogram op de 31e december aan. Mooi! Daarmee kan ik goed 2016 in, vond ik. Geen energieverspilling omdat mijn gezondheid niet goed zou zijn. Rozengeur en maneschijn dus.
Was het maar waar………….
De gezondheid van enkele van onze kinderen laat te wensen over. José en ik merken dat: als er iets met de kinderen of kleinkinderen is, dan voel je dat zelf dubbel zo hard. En dat vreet bij mij nu juist energie. Energie die ik maar zo mondjesmaat tot mijn beschikking heb. Ik voel me elke dag doodmoe; heb loden benen en het gevoel dat je in slaap kunt vallen, zelfs als je je ogen niet dicht doet. Dat was toch eigenlijk niet de bedoeling….. Van Pieters lichamelijke ongemakken die al geruime tijd voortduren, hebben we nog steeds geen uitslagen. Dat blijft maar duren. 
De afgelopen dagen kwam plotseling de gezondheid van Meike wel heel nadrukkelijk negatief in beeld. Haast ondraaglijke pijn heeft ze. Na een week lang ‘winkelen’ tussen eerste hulp en doktoren, zijn er nu eindelijk enkele onderzoeken geweest. Eindelijk krijgt ze nu ook noodzakelijke maar wel superzware pijnstillers. Dan kan ze tenminste weer even een klein beetje liggen en zitten. Maar duidelijkheid over de oorzaak? Tot nu toe niets!
Anouk kwam daarom ook een keertje bij ons slapen en wordt zo nu en dan door José naar school gebracht om Meike wat te ontlasten. Ronald loopt al de hele week de benen onder zijn kont uit om Meike te helpen en zijn gezin goed draaiende te houden; wat hem buitengewoon goed afgaat overigens… 
En daar zit ik allemaal noodgedwongen van een afstandje naar te kijken en aan te denken; soms over te piekeren. Machteloos. Wat moet en kan ik doen? Gewoon niks! Dat juist vreet al mijn energie weg. 
Nu zijn er mensen die kunnen zeggen: “als je er niets aan kan doen, dan moet je het ook van je afzetten”. Nou, bij mij werkt dat echt niet! Het is geen moment uit mijn gedachten, zelfs als ik ’s nachts soms wakker wordt, speelt het door mijn hoofd: Wat zullen ze hebben. Wanneer kunnen ze er iets aan doen. Wat gaat er gebeuren. ‘De mens vreest het meest van het lijden dat hij vreest’, speelt er dan door mijn hoofd. Daarmee houd ik mezelf zo goed mogelijk op de been. Mijn moeder hield me altijd voor om positief te blijven. “Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan, Ma”. Ik voel het dubbelzwaar. Er moet niets met onze kinderen en met onze kleinkinderen aan de hand zijn. Het liefste zou ik dan alles zelf op mijn nek nemen. Maar helaas, ook die keuze is er niet. 
Ik ben blij dat José intussen maar onvermoeibaar doorgaat met hulp bieden, gevraagd maar vooral ook ongevraagd. Wat die allemaal kan verstouwen… Intussen wacht ik net zo met spanning als de kinderen zelf.
Het zal allemaal wel meevallen, zo houd ik mezelf voor……… Ik hoop het van harte. Ik wens iedereen een goede gezondheid! 
Dan heb ik het ook………….
(Bron: familiearchief f.van.son: Meike met Ronald, Pieter en Tara in betere tijden).