De beste medicijn!

Een uitgebreid weekendbericht deze keer. Excuses. Kan even niet anders.
Het gaat me momenteel wat minder. Ik haal uit het lesgeven niet meer die energie die ik er tot in het vorige schooljaar nog wel van kreeg.  Gewoon een degelijke lesboer zijn, is kennelijk niet meer voldoende. Maar dat niet alleen. Ik érger me zelfs zo nu en dan aan en op school. 
Er komen steeds meer aanpassingen en veranderingen als gevolg van mijns inziens vooral de waan van de dag en doorgedreven getheoretiseer. Neem nu een strategisch beleidsplan of – zoals je wil- misschien rtti, een toetssysteem waarmee vooral de mensen die het bedacht hebben, veel geld verdienen. Bij dergelijke dingen wordt er steeds meer aan voorbij gegaan, dat er in de praktijk langzaam maar zeker nog vrij weinig echt op rolletjes loopt. Als het theoretische plaatje maar klopt, lijkt het en als het maar gelikt op papier staat, eventueel met dank aan een speciaal ingehuurde professionele tekstschrijver. Kassa! 
Keer op keer klinkt door de luidsprekers dat “we ertoe doen”. Er wordt gerekend op bevlogen medewerkers. Terecht! Maar zorg er dan ook voor dat de randvoorwaarden aanwezig zijn, om dat bevlogen gevoel niet enkel op papier, maar ook in de praktijk waar te kunnen maken. 
Een voorbeeld? Zorg eens voor kleinere klassen, zodat de leerling ook ‘in het echt’ en niet enkel op papier, die toegezegde ‘persoonlijke aandacht’ kan krijgen. Docenten willen wel…… Papier is geduldig en je over die wollige teksten vol gemeenplaatsen, (-die op elke school van toepassing zijn-), op de borst kloppen, is uiteindelijk dodelijk als de praktijk niet naadloos op de theorie kan worden gelegd.  Zeg nu niet eens enkel theoretisch A maar voeg ook de B van de praktijk toe. Regel wat werkelijk nodig is in het belang van leerlingen en medewerkers. Niet wat lekker bekt of op papier staat.  Juist het ontbreken van die vaak onontbeerlijke randvoorwaarden geeft mij niet meer dat prettige gevoel dat ik had. 
Er zijn op zulke momenten gelukkig nog collega’s die er ook in het echt ‘toe willen doen’. Collega’s die willen aanpakken en waarmee daarnaast ook een leuk en gezellig gesprek (-al is het maar over koetjes en kalfjes-) nog mogelijk is. Mijn school, waarop ik o zo trots wil zijn, is dat voor mij nu even wat minder. 
En dat terwijl er onder mijn collega’s zo bleek nog onlangs, prima ideeën leven en opborrelen als we zo maar even een drie kwartier samen met de teamleider na kunnen denken over hoe het ook in de praktijk allemaal beter kan en zou moeten. Waarom boren we toch niet de vele talenten van de collega’s aan. Succes verzekerd! Zonder dagen op de hei of ‘studiedagen’. Dat bespaart dure ‘derden’ die in veel te veel gevallen een plaatje uit de kast halen dat op diverse scholen van toepassing is. 
Een gemiste kans. Doodzonde! 
Ik zie het ‘resultaat’ van onze ‘nieuwe’ strategie al aan de horizon: “We drinken een glas, doen weer een theoretische plas en we gaan in de praktijk door zoals het was”. Leerlingen verdienen beter; leraren ook. 
Gelukkig heb ik voor de balans van elke dag thuis wél nog dat positieve gevoel dat geleverd wordt in de vorm van afspraak is afspraak; duidelijkheid; zekerheid; regelmaat; werkelijke communicatie; er werkelijk ook toe kúnnen doen en niet te vergeten de broodnodige gezelligheid. 
Als ik dan in de weekenden of na werktijd op mijn stoel, op de bank of aan tafel zit, dan kan ik genieten van de kinderen en kleinkinderen, voor wie José bijna dagelijks onvermoeibaar zorgt. 
Daarnaast kan ik gelukkig nog volop energie putten uit mijn hobby’s, die mij laten wegtrekken uit mijn steeds vluchtiger wordende werkmaatschappij waarin echte communicatie langzaam maar zeker veelal slechts nog via digitale weg verloopt of gewoonweg achterwege blijft. Die hobby’s zijn mijn indringend genealogisch onderzoek dat nu al zo’n kleine 35 jaar loopt en niet te vergeten ook mijn tropisch aquarium. 
Die genealogie betekent voor mij veel lees- en aanhoudend studiewerk in bronnen en literatuur vanaf circa de elfde eeuw. Veel overleg en toetsing van hypotheses. Ik schreef eerder al mijn boek over Negen eeuwen Van Son, dat keurig gedrukt in een kleine oplage verscheen. Maar daarmee stopte mijn werk niet. Ik discussieer nog steeds uitvoerig mee op diverse forums en stukje bij beetje, soms tergend langzaam, vallen de historische puzzelstukjes op hun plaats. En dan niet te vergeten de gemeentepolitiek. Ook daarin ben ik actief. Dat alles geeft me een heerlijk ontspannen gevoel!
Zo af en toe kijk ik ook naar mijn aquarium in de woonkamer. Kleurige vissen trekken daar hun baantjes, verstoppen zich zo nu en dan tussen het groen en af en toe gaat er ook eens eentje dood. Jammer, maar goed dat er schepnetjes zijn…..  Om de paar weken helpt José me bij het schoonmaken, verbeteren van de waterkwaliteit en het opschonen van planten die soms wat al te veel woekeren. Er komt heel wat bij kijken om in zo’n aquarium een zo goed mogelijke biotoop te maken en te houden waarin vissen en planten zich op hun gemak voelen. Soms moet er wat carbo bij, fosfor of nitro, dan weer eens een paar druppels ferro, speciaal voor de planten. 
Eigenlijk kan ik soms rustig kijkend wegdwalen en nergens aan denken. Wat heerlijk om niet constant bezig te moeten zijn met papieren dingen, theorie en dagdromen die anderen zo belangrijk lijken te vinden, zonder zich ogenschijnlijk concreet rekenschap te geven van wat nodig is of zou kunnen zijn voor de werkvloer en leerlingen. Je zou ook daar willen hopen op een goede biotoop waarin docent en leerling zich werkelijk thuis, gestimuleerd en veilig zou voelen, zonder gemeenplaatsen in taalgebruik. Stop. 
Ik geniet momenteel liever verder van zo’n heerlijk moment van rust. Het is tenslotte ook nog weekend……...
(Bron: familiearchief f.van son:kleinzoon Cas eet na een dag spelen samen met mama bij oma en opa, aquarium en genealogie 2015). Momenten van heerlijke ontspanning).