Dat zit gewoon in m’n karakter…

Ik heb een zware week achter de rug. Dat voel ik zo. En toch lijkt het op een week zoals andere. Tenminste als ik kijk naar het aantal lessen en mijn dagelijkse beslommeringen. Maar het was een week die me veel meer energie kostte. Om te beginnen werd ik geconfronteerd met – laten we het omschrijven als- lichamelijk ongemakken bij anderen. Om precies te zijn bij mijn zoon en een van mijn schoonzonen. De een klaagt al geruime tijd over pijn in zijn buik en de oorzaak is nog altijd niet gevonden en bij de ander schoot het stanleymes uit met alle vervelende en vooral pijnlijke gevolgen voor hem van dien. Maar dat heeft toch geen gevolgen voor jou, zal je misschien zeggen…. Ja. Eigenlijk toch wel! Zo zit ik nu eenmaal in elkaar. José, mijn kinderen, klein- en schoonkinderen moeten niets mankeren. Gebeurt er iets in ons uitgebreide gezin dan voel ik dat zelf onmiddellijk mee. Daar heb ik last van. Last van mijn karakter als het ware. Alsof ik de hele last van mijn inmiddels 19 leden tellende gezin op mijn nek moet nemen. Terwijl dat helemaal niet nodig is. Ze kunnen best voor zichzelf zorgen. En toch maken zulke dingen mij extra nerveus. Ze kosten me extra energie; ik maak me dan vaak zorgen. Gelukkig meestal onnodig, maar dat weet je later pas. Daardoor voel ik me niet op mijn gemak. Tel daar nog bij op dat ik zelf afgelopen woensdag ook voor onderzoek naar Nieuwegein naar het Antoniusziekenhuis moest. Dat maakte me al helemaal in de war. Ik denk van alles als er zo’n uitnodiging in de brievenbus valt. Maar meestal denk ik het rampscenario. Als het allemaal maar goed is…… Dat kost me zoveel energie, dat ik die in zulke weken dagelijks te kort kom. Dat geeft weer allerlei pijntjes en het lopen wordt moeizamer. José pept me dan traditiegetrouw op en gaat ook mee naar het ziekenhuis.

Het fijne was wel woensdag, dat je in dat Antonius in Nieuwegein bij een goed lopend bedrijf binnenkomt. Je hebt een patiëntenpas die wordt gescand. Je tevoren aangekondigde onderzoeken worden op de aangegeven tijd afgewerkt en – in tegenstelling tot andere ziekenhuizen waar ik kind aan huis ben-, krijg je dezelfde dag nog een gesprek met de behandelende arts die de uitslag van het onderzoek met je doorneemt. Dat is prettig. Want in tegenstelling tot mensen die vlak voor ons een gesprek hadden, kwamen wij blij en gelukkig bij de dokter naar buiten. Pas over twee jaar weer een scan. De computer controleert nog even en vrijdag belt de dokter me met de definitieve uitslag. Maar hij heeft me al gerustgesteld. Iedereen blij. De kinderen en schoonkinderen maar ook diverse collega’s laten weten dat ze het fijn vinden voor mij. Op naar de volgende dan maar. Er staan er nog 2 medische dingen op het programma dit jaar als alles goed verloopt. De cardioloog en de tandarts. Intussen lekker gewoon les geven!

Toen ik woensdag het ziekenhuis uitstapte moest ik onwillekeurig denken aan wat mijn moeder altijd tegen me zei: “Jongen, de mens lijdt het meest, van het lijden dat hij vreest”.  Zij had gelijk. Groot gelijk! Maar je zal maar zo’n karakter hebben als ik……

Oh ja. Ik zou het haast vergeten: Cas ging vrijdag voor het eerst naar het kinderdagverblijf. Weer een fijne mijlpaal, want die zijn er wekelijks ook genoeg in zo’n heerlijk groot gezin.
(Bron: Familiearchief f.v.son: gezondheid 2015, ziekenhuis 2015, Cas naar kinderdagverblijf).

BAC

Oh ja, voor de genealogie-liefhebbers: binnenkort op mijn blog een nieuwe visie op de herkomst van de familie Bac, mijn voorouders. Hans van Broekhoven en ik hebben na uitgebreid onderzoek nieuws te melden!