Aan alles komt een einde...

Langzaam maar zeker neemt het leven weer zijn normale gang. De kinderen en kleinkinderen zijn weer allemaal thuis van vakantie. Wij hebben ze gemist; en zij ons ook, zo werd ons duidelijk gemaakt. Cas kwam speciaal even langs gistermiddag. Donderdag brachten Pieter en Tara en de kinderen heel veel digitale foto’s mee. Ik laat je meegenieten van een paar prentjes van hun vakantie.

Voor ons was er deze week een aardige rit naar de Duitse Eifel. Prachtige natuur, maar 600 kilometer is toch wel wat veel voor mij. Je staat immers in het verkeer de hele dag ‘aan’. Niet dat we de hele tijd gereden hebben, uiteraard zijn er diverse tussenstops geweest. We zijn deze week ook nog snel een keertje bij de kersenboerderij geweest. Vandaag is de laatste dag van het seizoen daar. Na onze fietstocht  en dat is ook vaak hetzelfde- hebben we gisteren ook nog gezellig een ijsje gegeten bij Enzo op de Markt. Een week eigenlijk die ook voor ons een echt vakantiegevoel bracht. We hebben samen nog afgesproken, dat we ook nog een dagje naar de Ardennen gaan; maandag of dinsdag denk ik, later in de week geven ze weer regen. We kijken wel wat het wordt.

Achtergrond

Ik merk dat ik mijn genealogisch onderzoek een beetje op de achtergrond heb staan in de zomer. Ik lees er nog nauwelijks over en heb mijn boek nog niet helemaal afgewerkt. Maar het is zonde om met lekker weer achter de computer te kruipen. Dan ga ik liever met José een tochtje autorijden of fietsen; zij op de fiets, ik op de scootmobiel. Als de zon schijnt, dan zet ik mijn petje op. Zon schijnt slecht voor mijn hart te zijn. Het moet dan te hard werken en we proberen juist om mijn hart zo rustig mogelijk zijn werk te laten doen, in de hoop dat het nog een tijdje wil blijven kloppen.

Hart vasthouden

De Olympische Spelen zijn begonnen. Gisteren was er al op drie plekken sabotage geweest, waardoor de hoge snelheidslijn flinke vertraging opliep. Ik houd mijn hart vast met al die ellendelingen die de Spelen willen treffen. Dat Hamastuig bij voorbeeld en die volgelingen die in de afgelopen maanden meenden overal te oeten laten weten, dat zij achter de mensen van Gaza staan. Dat doe ik ook, maar houd ik voor mezelf. Ik vind ook dat Netanyahu te ver gaat, maar ik etter de samenleving in elk geval niet. Ik verniel ook niet nutteloos, zoals die losgeslagen studenten, die gebouwen bezetten en vernielingen aanrichtten. Dat soort vernielzucht en laf gedemonstreer met doeken voor je gezicht om niet herkend te worden, zet geen zoden aan de dijk. Draagt niets bij aan welke oplossing dan ook. Het betekent voor die studenten en anderen gewoon kennelijk een stukje vrijetijdsbesteding dat zij ‘normaal’ vinden. Nou, ik in elk geval niet. En dus ook niet het aandacht trekken op de Olympische Spelen.

(Bron:  familiearchief f. van son)