Aan alles komt een einde...

Langzaam maar zeker neemt het leven weer zijn normale gang. De kinderen en kleinkinderen zijn weer allemaal thuis van vakantie. Wij hebben ze gemist; en zij ons ook, zo werd ons duidelijk gemaakt. Cas kwam speciaal even langs gistermiddag. Donderdag brachten Pieter en Tara en de kinderen heel veel digitale foto’s mee. Ik laat je meegenieten van een paar prentjes van hun vakantie.

Voor ons was er deze week een aardige rit naar de Duitse Eifel. Prachtige natuur, maar 600 kilometer is toch wel wat veel voor mij. Je staat immers in het verkeer de hele dag ‘aan’. Niet dat we de hele tijd gereden hebben, uiteraard zijn er diverse tussenstops geweest. We zijn deze week ook nog snel een keertje bij de kersenboerderij geweest. Vandaag is de laatste dag van het seizoen daar. Na onze fietstocht  en dat is ook vaak hetzelfde- hebben we gisteren ook nog gezellig een ijsje gegeten bij Enzo op de Markt. Een week eigenlijk die ook voor ons een echt vakantiegevoel bracht. We hebben samen nog afgesproken, dat we ook nog een dagje naar de Ardennen gaan; maandag of dinsdag denk ik, later in de week geven ze weer regen. We kijken wel wat het wordt.

Achtergrond

Ik merk dat ik mijn genealogisch onderzoek een beetje op de achtergrond heb staan in de zomer. Ik lees er nog nauwelijks over en heb mijn boek nog niet helemaal afgewerkt. Maar het is zonde om met lekker weer achter de computer te kruipen. Dan ga ik liever met José een tochtje autorijden of fietsen; zij op de fiets, ik op de scootmobiel. Als de zon schijnt, dan zet ik mijn petje op. Zon schijnt slecht voor mijn hart te zijn. Het moet dan te hard werken en we proberen juist om mijn hart zo rustig mogelijk zijn werk te laten doen, in de hoop dat het nog een tijdje wil blijven kloppen.

Hart vasthouden

De Olympische Spelen zijn begonnen. Gisteren was er al op drie plekken sabotage geweest, waardoor de hoge snelheidslijn flinke vertraging opliep. Ik houd mijn hart vast met al die ellendelingen die de Spelen willen treffen. Dat Hamastuig bij voorbeeld en die volgelingen die in de afgelopen maanden meenden overal te oeten laten weten, dat zij achter de mensen van Gaza staan. Dat doe ik ook, maar houd ik voor mezelf. Ik vind ook dat Netanyahu te ver gaat, maar ik etter de samenleving in elk geval niet. Ik verniel ook niet nutteloos, zoals die losgeslagen studenten, die gebouwen bezetten en vernielingen aanrichtten. Dat soort vernielzucht en laf gedemonstreer met doeken voor je gezicht om niet herkend te worden, zet geen zoden aan de dijk. Draagt niets bij aan welke oplossing dan ook. Het betekent voor die studenten en anderen gewoon kennelijk een stukje vrijetijdsbesteding dat zij ‘normaal’ vinden. Nou, ik in elk geval niet. En dus ook niet het aandacht trekken op de Olympische Spelen.

(Bron:  familiearchief f. van son)

 

Bijna tegelijkertijd

Je komt hier natuurlijk wel eens iemands bekends of een familielid tegen, maar dochter Elke en zoon Pieter hebben elkaar precies misgelopen met hun gezinnetjes in de regio van de Gorges du Verdon. Al zwemmend en waterfietsend moeten zijn zowat langs elkaar heen gevaren zijn. Ze waren er op dezelfde tijd en deden dezelfde dingen. Ze wisten dat ze vakantie vierden in de buurt van elkaar. Nou ja, op zo’n uur minimaal rijden van elkaar. Ik kan je de foto’s natuurlijk niet onthouden. Daan, Robyn en Luuk op de voorplecht, en Cas en Sem met reddingsvest. Afijn kijk zelf maar. Inge en Bram, Emma en René waren neergestreken in Arcachon een stuk ten zuidwesten beneden Bordeaux. Ook zij genieten met volle teugen van de lekkere weersomstandigheden.

Verre verjaardag

Oma José en ik hebben gevideobeld met Cas. Die was jarig. Hij werd 9 zoals je kan zien. Er er werden net zoals hier vriendjes uitgenodigd en taart gegeten. Ze hebben het naar hun zin allemaal. Cas kon niet wachten om Opa te bellen met zijn eigen mobieltje.

Naar Sven

Vakantie, dus redelijk rustig op de weg. Nou vergeet het maar. Maar we reden net de goed kant op, op weg naar kleinzoon Sven en zijn papa en mama. Oma heeft lekker veel met hem kunnen spelen en ook hij was tevreden. Moest zijn nieuwe auto laten zien, vertellen van de vakantie en vond het een feest dat wij boterhammetjes mee aten. Gezellig. Daarna voor de spits weer naar huis en op de terugweg was er bijna van Hank tot Gorinchem file voor de brug bij Gorkum. Bij ons was het rustig.

En de rest

De rest van de week bestond uit hitte en dat betekende ’s morgens een fietstocht naar ons bankje in de Biesbosch. De middag betekende rust en alles potdicht. Ventilatoren aan en luieren met een waterijsje of slokje koel drinken. Wij komen de tijd wel door. Morgen komt weer een kind met gezin terug in Nederland. Het begin van de periode waarin straks alles weer normaal zal zijn. Ik hoop het nog lang mee te maken.

(Bron: familiearchief f. van son).

 

Nooit tevreden.....

 We zijn nooit tevreden natuurlijk, als het om het weer gaat. Vorige week moest je een fikse regenjas aan en als het ware ook handschoenen en was het herfst, maar maandag kon je zonder jas en over dinsdag maar even niet te praten. Toen was het plotseling weer hoog zomer.

We gingen maandag op de koffie bij de kersenboerderij en maakten toen in heerlijk autoritje in de buurt: op de binnenwegen en weggetjes van Raamsdonk, Waspik, ’s Gravenmoer, Sprang-Capelle, Vaart, de Moer, Udenhout, Helvoirt, Nieuwkuijk, Drunen, Waalwijk en via Sprang en Waspik naar Raamsdonk en langs het centrum van Raamsdonksveer weer naar huis. Vrijwel allemaal langs lekkere rustige wegen, waarvan we er een aantal niet eerder hebben gehad. Dat vinden we leuker dan rijkswegen, als we een leuk ritje willen maken. Dat deden we woensdag in het rivierengebied rond Herwijnen, Rossum en Brakel. Even via de brug van Zaltbommel naar Brabant en binnendoor naar Heusden. Daar heeft José op een terrasje en kop koffie gedronken en ik een koele ‘spa rood’. Omdat we zo lekker zaten, hebben we ook elk nog een trappist genomen. Ik natuurlijk 0.0. Daarna weer naar huis.

Lekker naar Linda

De rijksweg kwam dinsdag. Toen zijn we na de fysio van half tien naar het gezin van Linda op de koffie geweest. Linda is de dochter van mijn overleden broer Marco en mijn schoonzus Dineke. Natuurlijk nam José voor elk van de kinderen een kleinigheidje mee. Voor Luuk, Tess en Stef. Het werd een hele gezellige dag, waarop we samen in de mooie grote tuin fijn konden praten en genieten van de kleintjes. Linda had zelfs gezorgd voor een heerlijke lunch zodat we heerlijk konden doorpraten. We konden Linda fijn met een voldaan gevoel achterlaten en ook zelf voldaan in de loop van de middag weer terug naar huis. Maar natuurlijk niet dan nadat ‘haaibaai’ Tess met ome Frans en tante José op de foto was geweest.

Uitgeschakeld

Even tot slot: oranje is uitgeschakeld door Engeland op het E.K. voetbal. Het werd 2-1 in de laatste minuut. Ik zal er niet veel woorden aan vuil maken, maar die penalty tegen was volkomen onterecht en dat vinden José en ik niet alleen. Ik heb altijd zo’n akelige smaak in mijn mond bij zo’n scheidsrechter en de bedoelingen van de UEFA. En dat komt niet omdat het een Duitser is. Op naar de rest van de Tour de France en de Olympische Spelen. Het houdt maar niet op dit jaar.

(Bron: familiearchief f. van son).   

 

Even iets anders….

 Er was en is weer maar eens iets te vieren in onze familie. Cas haalde zijn snorkeldiploma en vandaag wordt de verjaardag van Youri en Anouk gevierd. Kan nog net voor de vakantie. Zondag vierden we mijn verjaardag. Ik werd eigenlijk dinsdag pas 73. Daar hadden we alleen maar op kunnen hopen. We gaan nu op naar de volgende mijlpaal. Het gaat elke dag met de beperkte hoeveelheid energie die uit mijn lichaam kan worden geperst. Zeker als het druk is, voor het laatst dit schooljaar bij ons lunchen. Cas had warme gehaktballetjes in oma-jus gekozen. Dat was weer smullen. Maandagavond was er Raadsvergadering. Daar kon er weer genoten worden van het steeds terugkerende debacle over mensen die kennelijk niet in staat of bereid zijn om normaal met elkaar op te gaan. Alle heidagen, sessies en een placemat ten spijt, het blijft wat dat betreft aanmodderen bij ons gemeentebestuur. Ik heb er toch opnieuw weer maar een artikel aan gewijd. Op mijn verjaardag, dinsdag, zijn José en ik naar Brugge gereden. Een flinke trip, maar we hadden de tijd aan ons zelf. De rolstoel mee uiteraard. Woensdag zijn we gaan tanken in België (1,60.9 per liter) na een bezoekje aan Ikea voor een nieuwe mat voor bij de achterdeur. En donderdag zijn we even gaan uitwaaien in de Biesbosch bij Werkendam. Thermosfles thee mee en even genieten. En ’s Avonds was het wéér Raadsvergadering. De laatste voor de zomervakantie. Gek toch dat er in de Raad van volwassen mensen toch een aantal er niet in slaagt of wil slagen om normaal te doen tegen elkaar. Ondanks heidagen en sessies en zelfs een Placemat met tips blijft het aanmodderen. Ik zal niet stoppen om erover te schrijven. Daar houd ik het maar bij wat de opsomming betreft.

Brandweer

Onze jongste, Luuk, is al met zijn toekomst bezig. Hij is bij de brandweer. Uiteraard met verve en uiterste concentratie aan het bluswerk, als je zijn gezicht ziet... Een andere kleinzoon, Sven, heeft met papa en mama een fijne vakantie achter de rug. Hij heeft er weer een trofee bij, zo meldde hij trots toen hij me per videotelefoontje feliciteerde voor mijn verjaardag. Het is de vlag van Terschelling.

Vakantie

En zo is nu de schoolvakantie begonnen. Volgend jaar gaan alle kleinkinderen weer naar een andere klas, een andere juf of meester. En zo gaat de tijd door. We geven komende weken poesen eten en letten intussen toch wat extra op onze opa-kat Kroky, die zich de afgelopen dagen niet zo lekker voelde. Hij is dan ook al 20 jaar. Maar even afwachten hoe het verder gaat. Ik laat je ook alvast zien aan welke regels je je moet houden, als je de speeltuin Zevenster bezoekt. Beter bekend als 'bij de paters' in Meerseldreef. Toch aardig. 

(Bron: familiearchief f. van son).