Prachtige herinnering..

Soms kan je met een erg warm gevoel op iets terugkijken. Dat was het geval over de afgelopen zaterdagavond. Je kent mijn gezondheidssituatie. José en ik hadden eigenlijk -om meerdere redenen- niet zo veel zin om onze gouden bruiloft uitgebreid te vieren. Uiteindelijk hakten we de knoop toch gedeeltelijk door en regelden we een privé-dinertje met ons hele uitgebreide gezin. We kozen voor ‘Onze kerk’ in Hooge Zwaluwe, een schoolvoorbeeld hoe een kerk prima ingepast kan worden in onze moderne maatschappij: als horecagelegenheid. Een goede keuze, zo is gebleken. We kunnen terugkijken op een hele fijne avond. En niet alleen wij, want ook onze 5 kinderen, de schoonkinderen en de kleinkinderen vonden het een heel fijne feest. Dat was zeker ook dankzij de goede service en het empatisch vermogen van het personeel van ‘Onze kerk’. Ik kan je een paar foto’s laten zien. Het kostte ons wel kruim, want we waren erg moe aan het einde van het etentje. Ik geef eerlijk toe, dat ik er toch wel even een dag extra voor nodig had, om weer helemaal bij te komen. Maar we hadden het voor geen goud willen missen. En dan heb ik het nog niet over de mooie cadeaus gehad. Eenzelgemaakte taart door twee klendochters, een  ingelijste tekening van ons huwelijk, gemaakt door onze oudste dochter, twee geschenken om ons te herinneren aan waar het ooit begon: ’t Pumpke in Breda. Etentjes en nog veel meer.

Zon, zee en mooie natuur

En eindelijk daar was maandag de zon. Heerlijk samen naar zee geweest. We hebben wel ruim drie kwartier stilgestaan, want er was voor ons een ernstig, dodelijk ongeluk gebeurd. Een bus schoot de sloot in na een aanrijding met een tegenligger. Tientallen voertuigen van de hulpverlening raasden heen en weer; de weg werd afgesloten. Na drie kwartier zijn we omgedraaid en een vriendelijke BOA wees ons de weg om het ongeval heen via Serooskerke. We hebben op Westenschouwen verlaat geluncht en genoten van het heerlijke zonnige weer. Uiteraard niet in de volle zon. Dat is niet goed voor mijn hart. Dinsdag even een dagje relatieve rust en woensdag weer op pad, weer in de zon, met petje op, maar nu op de fiets en scootmobiel. Het fietspad langs de Donge is nu helemaal opgeknapt. Mooie gelegenheid om dat eens goed te controleren. Prima werk! En we weten natuurlijk een goede weg met tussenstops…. Eerst naar de kersenboerderij aan de Zijlweg in Raamsdonk. José koffie en ik kersensap en natuurlijk ook een kersenhofke. Daarna door de Wielstraat richting ’s-Gravenmoer, totdat we rechtsaf konden slaan over het fietspad, dat ons langs de Donge leidt. Doorrijden tot de waterkring; oversteken en langs de andere kant van de Donge weer terug, helemaal tot de Oosterhoutseweg. Er zat nog genoeg in mijn accu om ook nog even achter de put om te rijden. Jammer toch, dat je naast de rijksweg A59 rijdt, zonder een rijtje bomen ertussen. Er is daar heel wat groen geofferd. Toen reden we via de werkzaamheden aan de put van Caron en via ons bankje naar het Huntingtonhuis. Ook daar is al volop te zien, dat er een weg vlak naast dat gebouw komt. Eigenlijk te gek voor woorden, bij mensen die zo hard rust nodig hebben. Er is plaats genoeg om hem wat verder weg te leggen. Maar ja, de rotonde waarop hij aansluit, ligt er al jaren te wachten. We reden verder richting Geertruidenberg en namen daar op de Markt nog een ijsje bij Enzo. Toen was het tijd om weer naar huis te gaan. Donderdag weer een soort rustdag waarop ik mooi een deel van mijn wekelijkse pagina alvast kon maken. Toen was het al weer het einde van de week. Morgen is het weer feest. De verjaardag van kleinzonen Cas en Sem. Het leven gaat door en ik ben er gelukkig nog steeds bij. Vandaag, precies een jaar geleden, kreeg ik van de cardioloog de boodschap dat ik in de eindfase van hartfalen nog maximaal een jaar te leven had. Dan zit ik nu dus, mede dankzij de goede zorgen van José, in ‘de extra tijd’, zoals de Belgen de verlenging noemen. Ik ben er blij mee. Ik wil ook de ‘terugwedstrijd’ nog wel meemaken én het nieuwe seizoen. Graag zelfs. Jammer dat we dat uiteindelijk niet zelf voor het zeggen hebben.

(Bron: familiearchief f. van son).