't was aanpoten....

Een klein weekendbericht dit keer.

Van kijken naar het Nederlands elftal wordt je niet echt gelukkig. Dat team kan ook eigenlijk niet anders spelen, als je hun coach hoort praten. Zo inspiratieloos, besluiteloos, zonder passie, kortom zonder alles wat een coach zou moeten hebben om zijn team op te kunnen stuwen, ontbreekt bij deze droogkloot. Gelukkig is het maar voetbal…

Aangehouden

We hebben deze week ons heil een paar keer gezocht in een autoritje. Airco aan en rustig blijven zitten. Zo gingen we woensdag naar de ons bekend abdij van Postel, voor een hapje en een drankje op het lommerrijke terras daar. Op onze terugreis werden we plotseling aangehouden door de Belgische politie. “Algehele verkeerscontrole”, zo liet de man weten. Hij vroeg om alle autopapieren en mijn rij-, verzekerings- en kentekenbewijs. Het bleek uiteraard allemaal in orde. “Goede reis verder”. En we konden weer door. Toch vreemd als je zo maar uit het niets op een binnenweg door de bossen wordt aangehouden. Was ons nog niet eerder zo overkomen. Bij het tanken bij onze zuiderburen voor 1 euro en centjes per liter, leken we pech te hebben. De tankputten lagen allemaal open en er werd aan gewerkt. Daarom hebben José en ik  gezellig een omtrekkende beweging gemaakt via Oostmalle en Zoersel naar Westmalle en zo weer terug naar Brecht. En ja hoor, de werkzaamheden waren achter de rug; de tankplaats was weer open.  

Leegtrekken

Ik merk dat de hitte mij helemaal leegtrekt als het ware. De energie vloeit extra snel weg. Voor mij hoeft het geen dertig graden te zijn. Ik ben al tevreden, als het tussen 20 en 25 graden is. Dan is een klein beetje normaal doen en laten voor mij nog  mogelijk. Ik merk ook dat de anderhalve liter vocht die ik per 24 uur mag, toch wat erg aan de krappe kant is. Ik neem tussendoor nog wat fruit en af en toe zo’n simpel waterijsje. De ventilatoren maken overuren in ons huis en dat doen gelukkig de zonnepanelen op ons dak ook. Maar desondanks blijft het warm in huis. De zwaarste hitte is nu weer even weg. Tijd om weer bij te komen.

(Bron: familiearchief f. van son). 

 

Prachtige herinnering..

Soms kan je met een erg warm gevoel op iets terugkijken. Dat was het geval over de afgelopen zaterdagavond. Je kent mijn gezondheidssituatie. José en ik hadden eigenlijk -om meerdere redenen- niet zo veel zin om onze gouden bruiloft uitgebreid te vieren. Uiteindelijk hakten we de knoop toch gedeeltelijk door en regelden we een privé-dinertje met ons hele uitgebreide gezin. We kozen voor ‘Onze kerk’ in Hooge Zwaluwe, een schoolvoorbeeld hoe een kerk prima ingepast kan worden in onze moderne maatschappij: als horecagelegenheid. Een goede keuze, zo is gebleken. We kunnen terugkijken op een hele fijne avond. En niet alleen wij, want ook onze 5 kinderen, de schoonkinderen en de kleinkinderen vonden het een heel fijne feest. Dat was zeker ook dankzij de goede service en het empatisch vermogen van het personeel van ‘Onze kerk’. Ik kan je een paar foto’s laten zien. Het kostte ons wel kruim, want we waren erg moe aan het einde van het etentje. Ik geef eerlijk toe, dat ik er toch wel even een dag extra voor nodig had, om weer helemaal bij te komen. Maar we hadden het voor geen goud willen missen. En dan heb ik het nog niet over de mooie cadeaus gehad. Eenzelgemaakte taart door twee klendochters, een  ingelijste tekening van ons huwelijk, gemaakt door onze oudste dochter, twee geschenken om ons te herinneren aan waar het ooit begon: ’t Pumpke in Breda. Etentjes en nog veel meer.

Zon, zee en mooie natuur

En eindelijk daar was maandag de zon. Heerlijk samen naar zee geweest. We hebben wel ruim drie kwartier stilgestaan, want er was voor ons een ernstig, dodelijk ongeluk gebeurd. Een bus schoot de sloot in na een aanrijding met een tegenligger. Tientallen voertuigen van de hulpverlening raasden heen en weer; de weg werd afgesloten. Na drie kwartier zijn we omgedraaid en een vriendelijke BOA wees ons de weg om het ongeval heen via Serooskerke. We hebben op Westenschouwen verlaat geluncht en genoten van het heerlijke zonnige weer. Uiteraard niet in de volle zon. Dat is niet goed voor mijn hart. Dinsdag even een dagje relatieve rust en woensdag weer op pad, weer in de zon, met petje op, maar nu op de fiets en scootmobiel. Het fietspad langs de Donge is nu helemaal opgeknapt. Mooie gelegenheid om dat eens goed te controleren. Prima werk! En we weten natuurlijk een goede weg met tussenstops…. Eerst naar de kersenboerderij aan de Zijlweg in Raamsdonk. José koffie en ik kersensap en natuurlijk ook een kersenhofke. Daarna door de Wielstraat richting ’s-Gravenmoer, totdat we rechtsaf konden slaan over het fietspad, dat ons langs de Donge leidt. Doorrijden tot de waterkring; oversteken en langs de andere kant van de Donge weer terug, helemaal tot de Oosterhoutseweg. Er zat nog genoeg in mijn accu om ook nog even achter de put om te rijden. Jammer toch, dat je naast de rijksweg A59 rijdt, zonder een rijtje bomen ertussen. Er is daar heel wat groen geofferd. Toen reden we via de werkzaamheden aan de put van Caron en via ons bankje naar het Huntingtonhuis. Ook daar is al volop te zien, dat er een weg vlak naast dat gebouw komt. Eigenlijk te gek voor woorden, bij mensen die zo hard rust nodig hebben. Er is plaats genoeg om hem wat verder weg te leggen. Maar ja, de rotonde waarop hij aansluit, ligt er al jaren te wachten. We reden verder richting Geertruidenberg en namen daar op de Markt nog een ijsje bij Enzo. Toen was het tijd om weer naar huis te gaan. Donderdag weer een soort rustdag waarop ik mooi een deel van mijn wekelijkse pagina alvast kon maken. Toen was het al weer het einde van de week. Morgen is het weer feest. De verjaardag van kleinzonen Cas en Sem. Het leven gaat door en ik ben er gelukkig nog steeds bij. Vandaag, precies een jaar geleden, kreeg ik van de cardioloog de boodschap dat ik in de eindfase van hartfalen nog maximaal een jaar te leven had. Dan zit ik nu dus, mede dankzij de goede zorgen van José, in ‘de extra tijd’, zoals de Belgen de verlenging noemen. Ik ben er blij mee. Ik wil ook de ‘terugwedstrijd’ nog wel meemaken én het nieuwe seizoen. Graag zelfs. Jammer dat we dat uiteindelijk niet zelf voor het zeggen hebben.

(Bron: familiearchief f. van son).

 

  

Over finale, speeltuin en vreemd trouwfeestje...

Zaterdag togen we naar Den Bosch. Youri speelde daar zijn laatste wedstrijd van het seizoen, dachten we. Maar het was een toernooi. Te veel loopwerk en te zwaar voor mij helaas. We konden niet lang kijken. Youri haalde tenslotte de finale tegen Wilhelmina en speelde 1-1 gelijk. Helaas verloren ze met strafschoppen. Maar op de hoofdtribune kregen ze de welverdiende zilveren medaille. Youri, derde van links, genoot er zichtbaar van, zeker omdat hij in de finale de enige goal voor zijn team gescoord had.

Er was overigens niet enkel voor Youri een verdiende medaille. Luuk had op de opvang vier dagen rondjes gelopen en kreeg daarom terecht een mooie medaille omgehangen. En trots dat hij was….Hij was donderdag weer een dagje bij ons. Het was gezellig, maar ook best bewerkelijk. We merken dat we echt ouder worden.

Speeltuin

We gingen zondag met Sem naar de speeltuin de Zevenster. Die van oudsher van de paters is in Meerseldreef. Een goede keuze. Het was prima weer, Sem genoot van spelen met nieuwe vriendjes en zijn flesje water én we kregen muziek op de koop toe. Onder het genot van een alcoholvrij biertje en voor José een trappist, speelde voor ons en de vele andere gasten op het rukker terras de mannen en vrouwen van ’t Harmonieke uit Made. Je zou zo terug kunnen stappen in de jaren tachtig van de vorige eeuw. Gezellig was het. Daarna haalden we een frietje bij de frietkraam en at Sem zijn Belgische frietjes met appelmoes en een frikandel. We waren net op tijd thuis  toen zijn papa hem al weer kwam halen.

Rare kostganger

Zoals beloofd een klein stukje uit onze familiegeschiedenis. Er zijn rare kostgangers geweest in onze voorouderfamilie. Neem nu het volgende voorval. Goslin van Bidgau trouwde in 930 met Uda van Metzgau. Zij werd geboren zo omstreeks 905 en stierf in april 963. Uda was de dochter van graaf Gerhard van Metzgau en Oda van Saksen. Die Gerhard en Oda zijn wel op een heel aparte manier met elkaar verbonden geraakt. Uda of Oda was namelijk eerder getrouwd met koning Zwentibold, de onwettige zoon van Arnulf van Karinthië. Zwentibold werd door zijn vader geïnstalleerd als koning van Lotharingen in mei 895. Zwentibold wordt in 900 bij een veldslag in Susteren gedood, door Gerard van Metzgau. De weduwe Oda blijft achter. Maar geen nood. Nog in hetzelfde jaar 900 trouwt Garard met Oda. Juist. Gerard die haar eersteman een kopje kleiner had gemaakt. Terug naar Goslin van Bidgau en zijn vrouw Uda, dochter van Gerard van Metzgau. "Goslin Comitis" (Graaf Goslin dus) ondertekent op 15 maart 942 samen met Hertog Otto van Lotharingen en zijn zwager Graaf Adelbert een oorkonde van zijn broer, de bisschop.  In het necrologium (dodenboek) van Sint Maximin in Trier wordt Goslin herdacht op 18 oktober als "Gozilo comes qui cum uxore sua Uta, contulit ecclesiae Frisinga." (Graaf Gozilo, die met zijn vrouw Uta bijdroeg aan de kerk van Frisinga)  (zijn moeder Kunegunde is volgens de onderzoeklectuur in Leeuwarden geboren en wordt ook wel ‘prinses van Midden-Friesland (van het Frankische rijk) genoemd. De dood van Uda wordt gemeld op 7 april in het necrologium van Sint Maximin in Trier: "Uda commitissa quae donavit beato Maximino curiam de Frisinga cum sius pertinentiis." Tot slot: van Gozelo (Goslin) en Uda zijn zes kinderen bekend. Het zijn dochter Mathilde, die met Godfried, de graaf van Metz trouwt en Herlinde. Zij trouwt achtereenvolgens met Giselbert van Jodoigne en Immo [van Luihgouw]. De vier zonen uit het huwelijk van Goslin en Uda waren Reinier van Bidgau, Hendrik van Arlon, Adalbero, die aartsbisschop van Reims zou worden van 960 tot 989 en één tot nu toe nog niet besproken zoon. Die nog niet besproken zoon heet Godfried van Verdun of, zoals hij in sommige oorkonden ook genoemd wordt: ‘Godefridi Adennensis’ of Godfried de gevangene. Hij is onze volgende voorouder in de lange rij.

Vanavond

Vanavond hebben met ons groot gezin het etentje ter gelegenheid van ons vijftigjarig trouwjubileum een paar weken geleden. Die mijlpaal pakken ze ons in elk geval niet meer af.

(Bron: familiearchief f. van son).

 

Vraag niet hoe het kan.....

Met 6-2 thuis winnen en in de return in de vijftigste minuut met 4-0 achter staan. Dat kan alleen bij NAC. En toen dat ene reddende doelpunt van Casper Staring: 4-1.  Ja natuurlijk. Ik begin met NAC. Terug naar de eredivisie. Ik durfde de wedstrijd niet te kijken vanwege de spanning. Achteraf hebben José en ik de laatste twintig minuten teruggekeken van Excelsior -NAC. Maar toen wist ik de uitslag al….. de echte spanning was er toen niet, al kan het in de herhaling nog altijd mis gaan natuurlijk……. De aanvalsdrang van Excelsior bleek na de 4-1, zo goed als verdwenen. NAC hield met hangen en wurgen stand. Excelsior degradeert uit de eredivisie en NAC neemt die plaats in. En uiteraard was het groot feest op P5, het parkeervak bij het Rat Verleghstadion en op maandagmiddag op de Grote Markt. En nu natuurlijk wat versterking en handhaven in de eredivisie.

Kleinzonen

We kregen een leuk filmpje te zien van een samen met papa hardlopende kleinzoon Sven en van een op zijn driewielertje halsbrekende toeren uithalende jongste kleinzoon Luuk. Een foto van Luuk kan ik je laten zien. Weer een paar andere kleinzonen kwamen maandag tussen de middag bij oma de zelfgemaakte gehaktballetjes eten: Sem, Cas en Youri. Die balletjes vallen altijd erg in de smaak. Sem had speciaal voor opa een brief met woordjes meegebracht. En natuurlijk had Youri zijn NAC-shirt aan en moest ik met die drie van onze kleinzonen op de foto.

Biesbosch

Het was dinsdag weer eens even fatsoenlijk fietsweer. José had snel  boterhammetjes gesmeerd en we namen drinken mee, op weg naar ons bankje in de Biesbosch. Verder wel rustig aan gedaan, want ik wilde nog wel energie over hebben omdat ik ’s avonds naar de gemeenteraad moest. Er werd vergaderd over asielzoekers, de opvang en criteria voor opvangplekken. Die Raad…. Onder het mom van ‘dat is politiek’ maakte de Raad er een circus van. Laat ik er maar het zwijgen toe doen. Ik schrijf er uiteraard niet mals over op mijn pagina komende week.

Kiezen

En dan was het ook weer eens Europese verkiezingen. Ik kan me de vorige keer echt niet herinneren, zoveel indruk heeft het toen gemaakt. Uiteraard gingen José en ik, nadat ik bij de fysio was geweest, onze stem uitbrengen. We deden dat in het gemeentehuis. Ook weer onze burgerplicht gedaan en gebruik gemaakt van ons democratische recht.

Volgende keer misschien weer eens iets over mijn genealogie-onderzoek, al staat dat echt op een laag pitje. We willen graag zo veel mogelijk leuke dingen doen. Vrijdag hoefden we niet naar de nefroloog, mijn nierfunctie was iets verbeterd. Oh ja, we hebben ook nog een ijsje gegeten bij Enzo op de Markt in Geertruidenberg én de Kersenhof aan de Zijlweg in Raamsdonk, -wij noemen het de kersenboerderij- is weer open tot ongeveer eind juli. We hebben daar vrijdag al ons ‘kersenhofke’ gegeten en een glas kersensap. Die kersenboerderij, waar ze overigens ook witte en rode wijn uit eigen wijngaard in Raamsdonk schenken en verkopen, ligt schuin tegenover Hermenzeil, waar eerst asielzoekers waren bedacht. Dezelfde gemeenteraad stak daar een stokje voor. Benieuwd wat daar uiteindelijk wel komt. Na de Kersenboerderij reden we met scootmobiel en fiets over het halvezolenpad en het vernieuwde fietspad langs de Donge. Heerlijk en een mooi breed fietspad. Wel jammer van die harde wind. Want het was daarnaast erg zacht en zonnig buiten. Ik heb uit voorzorg wel mijn petje opgezet. Felle zon is niet goed voor mij momenteel.

(Bron: familiearchief f. van son). 

 

Van mijlpaal naar mijlpaal.

 Ik was gisteren erg blij en een beetje trots op mezelf. Dat gebeurt niet zo vaak, maar ik vond, dat er reden voor was. Ik zal proberen het je uit te leggen.

Maandag dacht ik, dat er iets danig was verslechterd in mijn gezondheid. Ik stond erg wankel op mijn benen, was ineens mijn evenwichtsgevoel kwijt en ben daarom noodgedwongen op mijn stoel blijven zitten. Zo lang ik rustig op mijn computer werkte, was dat gevoel het minst, maar het bleef wel. Ook op de dinsdag stond ik wankel en zonder veel evenwicht op, en ik maakte me steeds meer zorgen. Was dit het dan? Ik zag nog steeds geen bloeduitslagen om mee te vergelijken, dus werd ik ongerust.

Maar gaandeweg de dinsdag was het nare gevoel wat minder. Er zat kennelijk toch verbetering in. En gelukkig was woensdag het onevenwicht weg. Plotseling, zoals het gekomen was. Ik naar de oorzaak zoeken en ik dacht dat het met verkoudheid te maken kon hebben. Of verdween het omdat NAC in de nacompetitie Excelsior dinsdagavond met 6-2 versloeg in een kolkend Rat Verleghstadion? Nu morgen nog. Vanaf zes uur moeten zij het dan proberen waar te maken. Dan kunnen ze promoveren. Ik blijf voorlopig nog wat onzeker daarover. Spannend en hoewel ik nog echt supporter ben, kijk ik het liefste toch maar even niet. Je weet het bij NAC nooit. Ik weet wel dat ik de vorige keer dat ze promoveerden, erg blij was. Het is nu of nooit. Succes NAC!

Maar goed, dat even tussendoor. Woensdag konden we daarom even voorzichtig op pad om een cadeautje te halen voor de verjaardag van Youri. Dat ging als vanouds, al bleef ik wel in de auto zitten, toen José dat cadeau ging halen. Dat deed ik, omdat ik even daarvoor bij Ikea een stukje gelopen had. Niet overdrijven, dacht ik toen.

Toen kwam de dag van de cardioloog. Op donderdag 30 mei om 14.00 uur. Hartfilmpje, bloeddruktest en toen naar de dokter. Die bleek tevreden. De situatie was volgens haar stabiel. Nierfunctie zelfs ietsje verbeterd. Het bloedbeeld schommelt een beetje, maar zij noemt de situatie stabiel. We weten dat het erg broos is, maar zo lang we het stabiel kunnen houden, zijn José en ik meer dan tevreden. De eerste mijlpaal had ik immers als bereikt: 50 jaar getrouwd op de 24^e. Het feestje met kinderen en kleinkinderen komt er nog aan. Ik kreeg vorig jaar op 22 juni te horen, dat ik nog maximaal een jaar te leven had. We gaan voor meer.

Die tevredenheid klopte precies met mijn gevoel, voordat ik maandag en dinsdag dat probleem kreeg. Het ging me namelijk voor mijn gevoel al weken ietwat gemakkelijker af. Het hijgen en de vermoeidheid zijn veel minder dan voorheen. Ik ben niet meer zo dodelijk vermoeid, telkens als ik iets doe. Het is veel eerder een kwestie van gebrek aan energie, die me steeds parten speelt. Als ik me houd aan het slowmotion-tempo, niet te snel omdraai en regelmatig eet, drink, leef en niet teveel doe, dan kom ik de dag wel door.

Goed. Tot zo ver het voorspel. Waarom blij en trots?  Vrijdag gingen we, nadat ik de pagina gemaakt had, ’s middags een andere jas voor José halen. Er zat een grote scheur in haar zomerjas. In het outletcentrum in Roosendaal dachten we wel te kunnen slagen. Nee dus. Het was zonnig en ik ben -gesteund door het positieve gevoel na het bezoek aan de cardioloog-, zonder rolstoel met krukken gaan lopen, het hele winkelcentrum door. Langzaamaan, dan breekt het lijntje niet. Af en toe kon ik op een van de vele bankjes gaan zitten in afwachting van José die weer eens een winkel binnenging. Het resultaat was elke keer nul. Alleen colbertjes in alle mogelijke kleurtjes of een lange jas tot op de enkels. Dat zocht José niet. Terug naar huis dus. Misschien nog even kijken in onze woonplaats Raamsdonksveer en tot slot in Geertruidenberg, bij Penachio. Daar slaagde José aan het eind van de middag. Ik was trots op mijn vele lopen in het winkelcentrum in Roosendaal. En dat ben ik nog. Op naar de volgende mijlpaal.

Zomer

Oh ja. Vandaag begint de meteorologische zomer zeggen ze. Ik houd het liever op 21 juni, zoals ik geleerd heb. Het weer is er vandaag nog allerminst naar.  

(Bron: familiearchief f. van son)