Onze rust- en kijkplek….

We hebben deze week vooral De Biesbosch bezocht. Met fiets en scootmobiel wel te verstaan. Vanwege de hitte vroeger weg dan normaal, brood en drinken mee en weer op tijd thuis vóór de grootste hitte. De ene keer reden we heel Hank door naar Nieuwendijk en vervolgens via de Killeweg de Biesbosch in. De volgende keer reden we het hele fietspad af, dat achter de Kurenpolder begint en ons naar Werkendam voert. Verder durfden we niet omdat de accu van de scootmobiel ons dan misschien in de steek laat en we niet meer gemotoriseerd terug kunnen. Ook langs bruine kil en andere zo langzamerhand bekende wegen en we weten overal de bankjes te staan. Maar elke keer hebben we op onze vaste pleisterplaats een uurtje gezeten aan het Steurgat. Vooral boten en bootjes kijken. Je ziet er van alles en de rust en de vele kleuren groen zijn overweldigend. Slechts één keer meende daar ‘vriendelijk gezegd’ een best wel corpulente wielrenner dat de mensen op het bankje naast ons en wij “benen moesten intrekken, zodat de vetzak naast zijn maat kon blijven rijden op het fietspad. In plaats van achter elkaar zoals iedereen doet. Hij oogstte slechts hoongelach en kritiek. Het merendeel van de wielrenners is wel normaal, moet ik zeggen en de meeste mensen op de fiets groeten in het voorbijgaan. 

“Wat is die Biesbosch toch mooi. Je ziet elke keer weer andere dingen”, merkte José een keertje op, terwijl ze weer maar eens een bekertje thee of koud water uit de thermoskan inschonk en een boterham of lekkere koek deelde. We hebben het elke keer gezellig, ook al is het de laatste dagen wel erg warm. 

Deze week begon ook het schrijven voor de Langstraat weer. Nieuws volop, want de Bergse gemeenteraad en zijn doen en laten zijn een onuitputtelijke bron van nieuws. Je merkt het, weer weinig aandacht besteed aan het stamboomonderzoek en mijn nieuwe boek, dat uiteindelijk uit mijn laptop moet komen. Niet erg. Niet op de kinderen gepast, zoals elke normale week. Het is duidelijk nog vakantie.(Bron: familiearchief f.van son).