En toch gaan we kamperen….

Er ging deze week een zucht van verlichting door Nederland. De basisschooljeugd mag na de meivakantie weer naar school en er mag ook weer- in clubverband- gesport worden. Geen competitie. Mooi zo. Geen grote evenementen in de komende maanden. De tandartsen mogen wel aan het werk, de kappers niet. De logica daarvan ontgaat me volledig. Wat zou het meest veiliger zijn? Met een schaar en de tondeuse iemands haar eraf halen of peuteren in andermans open mond, die zonder twijfel bacillen en of virussen uitademt tijdens het gepeuter.

Hoe dan ook, in elk geval komt er nu dus binnenkort een einde aan het thuisblijfgedoe van de jonge kinderen. Ze blijken niet zo bevattelijk voor Corona. Gelukkig maar. Hoe zouden die scholen dat allemaal gaan doen? Halve dagen naar school, halve klassen, of bij toerbeurt. Ik ben benieuwd. En veel ouders met mij, denk ik. Twee van onze kleinkinderen, Joël en Emma mogen nog niet naar school. Zij zitten immers op de middelbare.

Onze kleinkinderen hebben zich naast hun schoolwerk aardig kunnen redden in het schoolloze tijdperk, al was Cas weer erg blij dat hij weer naar school mag binnenkort. Sem krijgt het allemaal niet zo mee, al is die best op zijn gemak, nu mama en papa thuis werken. Youri zal zich wel prettiger voelen, als alles weer zo’n beetje normaal zijn gangetje gaat. Ik denk dat het Anouk eigenlijk niet zo veel zal uitmaken. Die redt zich wel. Robyn is in elk geval thuis behoorlijk actief aan haar schoolwerk gegaan.

Emma en Renée namen in de vrije tijd na het schoolwerk hun toevlucht tot iets wat ook ik in mijn kindertijd deed. Een tentje opzetten in de achtertuin en daar ’s nachts blijven slapen. Of ik ook werkelijk hele nachten daarin door heb gebracht, dat kan ik me helaas niet meer herinneren en ik kan het ook niemand meer vragen. Maar alleen het opzetten en overdag in de tent spelen, was al voldoende prettig tijdverdrijf. Tijdens de eerste nacht vond Renée het rond en uur of tien eigenlijk welletjes. Zij meldde zich weer binnen en kroop haar eigen bed in. De tweede avond zou zij het samen met haar zus nog een keer proberen.

Het zal zonder twijfel gezellig zijn geweest in het knusse tentje. De fotootjes spreken boekdelen. Ik wil toch ook nog graaf even stilstaan bij Oma José. Ze heeft het de afgelopen week zwaar gehad op de fiets. Er stond wel erg veel wind. Dat betekende, dat we wat meer tussenstops maakten. Zo konden wij gezellig de kant en klare boterhammen opeten en kon zij even bijkomen. Als het een klein beetje weer is, gaan we toch graag even op pad. Veel mensen komen we dan niet tegen en iedereen houdt afstand. Toch went het niet…. Gisteravond kwam Robyn met papa en mama een bezoekje brengen aan ons. Ze had heerlijke chocolade meegebracht en een prachtige speciale tekening en een foto op canvas. Ook Cas en Sem kwamen nog op afstandvisite met papa en mama. Weer mooie lichtpuntjes op veilige anderhalve meter afstand in deze tijd.   

(familiearchief f. van son).