Hoesten en proesten...

Het gaat me niet goed de afgelopen periode en ook nu is het nog niet veel beter. Ik heb uit het niets kennelijk een kou gepakt. Al meer dan een week heel vroeg naar bed en onder de wol, en het leek te helpen. Maar net zo gemakkelijk als het wegging, kwam dat griepgevoel en die verkoudheid heviger terug. Het leek wel een virus, dat mij in zijn macht had. Wat ik ook deed, het hosten nam toe en vooral ’s nachts was het een ware ergernis. Ik heb inmiddels met paracetamol geprobeerd om zo normaal mogelijk te doen. Toen ik geen koorts had, kon ik ’s middags met de scootmobiel de kou in, door de natuur samen met José, Het was open weer en weliswaar frisjes, maar acht. Dat leek te gaan, maar eenmaal terug thuis bleef het hoesten en er waren zelfs een paar dagen bij, dat ik al aan het eind van de middag naar mijn bed ging met dat akelige grieperige gevoel van pijn aan mijn spieren en aanhoudend ‘blaffen’. Ik moest de fysiotherapie overslaan, want ik had totaal geen energie over om mijn oefeningen te doen. Het lijkt nu weer wat minder te worden, maar ik vertrouw het niet totdat het weg is. Toch gisteren maar even een afspraak gemaakt met mijn nieuwe huisarts. Mijn gevoel klopte. Er was iets niet in de haak. Een beginnende longontsteking bleek het. Bacterie waarschijnlijk. Ik kreeg meteen amoxicilline-kuur van 5 dagen. Een antibioticum. Ik hoop dat het voor de Kerst weg is. Het heeft nou toch echt lang genoeg geduurd.

De Langstraat verraste ons met een mooi kerstpakket. Persoonlijk door Maarten gebracht nog wel. Leuk, zo’n blijk van waardering.

Ik heb zojuist nog wat artikelen gemaakt voor de krant die de Eerste Kerstdag als publicatiedatum heeft. Ik ga ook volgend jaar weer door met mijn wekelijkse pagina over bestuur en politiek in de gemeente Geertruidenberg.

Ik doe het graag en krijg van diverse kanten ook van steeds meer mensen te horen, dat mijn artikelen op prijs worden gesteld.

Per 1 januari komt de officiële gemeentepagina na een jaar afwezigheid toch weer terug waar hij volgens mij en veel dorps- en stadgenoten ook thuishoort: in de Langstraat dus.

Ik miste deze week ’s avonds de sport op tv om de KNVB-beker en het merendeel van de veldritten ’s middags. Ik kon de finale van de handbaldames om de wereldtitel slechts op een liveblog een klein beetje volgen. De publieke omroep vond het niet nodig om het zondagochtend half twaalf uit te zenden. Die laten liever een paar politici doorzeveren om te verdedigen dat de politiek wel degelijk doorpakt. Nou nee dus. En ook het gezemel van de “kenners” van het voetbal in ons land, kan ik missen als kiespijn. Het gaat immers slechts over Ajax, Feyenoord, AZ en leedvermaak over PSV. 

Mijn andere hobby staat ook op een laag pitje momenteel. Ik ben er wel voor de kleintjes die deze week alleen op de donderdag kwamen. Nu nog maar weer een paar keer vroeg naar bed met een paracetamol en wat ‘dampo’ van vroeger in de hoop dat het eindelijk overgaat. Voor kerstavond zijn we uitgenodigd bij Inge en Bram en op Eerste Kerstdag voor een brunch bij Wouter en Elke. Ik hoop dat tegen die tijd mijn gezondheidsmalaise achter de rug is. Het heeft mij al veel te lang geduurd.

(Bron: familiearchief f.van son).