Dat is toch raar….

Afgelopen week had ik keelontsteking. Zondag voelde ik het al en maandag zocht ik na veel hoesten al om zes uur mijn bed op. Paracetamols genomen en dinsdag -allerminst lekker- de hele dag op bed gebleven. Ik heb echt een hekel aan ziek zijn. Dat maakt me alleen nog maar zieker. Dinsdagavond toch even naar beneden om te eten. Het smaakte gelukkig, maar een half uurtje later kroop ik toch alweer mijn bed in.

Op woensdag kwamen, dit keer voor het laatst Cas en Sem samen de hele dag bij ons. Cas gaat immers naar de basisschool. Ik heb die dag op mijn sta-op-stoel gelegen en af en toe mijn ogen dichtgedaan. Maar probeerde wel om zo goed en zo kwaad als mogelijk was, normaal te doen wat ik anders op woensdag doe. In mijn achterhoofd zat namelijk, dat we Cas en Renée enige tijd geleden al hadden beloofd om naar de dierentuin te gaan. En natuurlijk hadden zij het erop staan.

Dat gebeurde dus donderdag ook en dat heb ik gemerkt.  Regen vanaf het moment dat we in Brams auto stapten, totdat we in bij het Zooparc in Overloon uitstapten. En als ‘donderslag bij heldere hemel’ bleef het vervolgens verder de hele dag droog, op een kwartiertje buiigheid na. Een geslaagde dag dus. Na een drukke dierentuindag genoten Renée en Cas van Oma’s pannenkoeken. Wat kan die Renée goed voor haar kleine neefje zorgen! Niet kapot te krijgen.

Maar ’s avonds was ik echt zo moe als een hond. Zo’n keelontsteking hakt er toch in. Ik lag dan ook weer vroeg op bed en had gisteren de hele vrijdag nodig om bij te komen.

De volgende afspraak staat al weer. Als we weer een keertje de auto hebben, gaan we met Youri en Anouk naar de dierentuin. Nu zijn zij weer aan de beurt.

Anouk was er vrijdagmiddag. Ze had gevraagd of ze samen met oma José mocht komen schilderen. Het werd een prachtig werkstuk. Uiteraard bleef ze eten en ze werd ’s avonds met mooie werkstukken weer naar huis gebracht. En dan is het nu weer zaterdag. Vanmiddag vieren Cas en Sem hun verjaardag samen. Weer gezellig dus. Cas had vrijdag zijn afscheidsdag bij het kinderdagverblijf. Hij had het er donderdag al op staan. “dan mag ik trakteren”, zo liet hij weten.

Vreemd dat je toch een gevulde agenda hebt, ook als je, zoals ik, al even met pensioen ben. José moet nog ruim een half jaar wachten, maar dan is ook zij eindelijk zo ver. Ze heeft het wat mij betreft al dik verdiend! Dan wint NAC gisteravond ook nog eens met 5-1 het eerste ‘avondje NAC’, terwijl het zeker in de tweede helft toch niet groots speelde. Het weekend begint goed!

(Bron: familiearchief f. van son)