Ja, hij blijft.....

Ondanks die vele afspraken van jezelf, afspraken met José, met de kinderen en kleinkinderen, die ik wekelijks in de agenda van mijn ‘mobieltje’ zet, heb je voor sommige dingen kennelijk een ingebouwde agenda. Die heet ‘herinnering’. Zo heb ik er voor zondag ook een. Zondag is het 4 februari. De dag waarop mijn vader plotseling stierf. Ik zag hem ’s morgens, -zoals altijd- op die bewuste vrijdagochtend tegen tien over zeven met zijn fiets naar zijn werk gaan. Hij zwaaide boven de muur aktijd even met zijn shagje. Dat gloeiende puntje dat die ochtend voor altijd zou doven. Ik vergeet het nooit meer. Het was het laatste ik van hem zag. Hij stierf rond half twaalf aan een kransslagaderbreuk. Men vond hem, -inmiddels overleden-, zittend tegen een muur. Zondag zal het precies 46 jaar geleden zijn dat hij veel te jong,- hij was pas 54-,  ons moest verlaten. Mama bleef alleen met ons. Ik was de oudste thuis. Nog geen 21 jaar.

Elk jaar weer is die vierde februari een dag die weer automatisch herinneringen terugbrengt. Daar heb ik geen agenda voor nodig. Mijn vader was een toonbeeld van rust, hartelijkheid en humor. Sportliefhebber in hart en nieren. Ik geloof niet dat hij vijanden had. Daar was hij de man niet naar. Elke 4 februari, jaar in jaar uit, moet ik denken aan die ene zin die iemand –lang geleden- eens tegen me zei. “Mensen zijn pas dood, als er niemand meer aan ze denkt”. Nou wat dat betreft leeft papa nog minimaal door totdat ik uit de tijd ben. Daarvan ben ik overtuigd. Hij gaat niet uit mijn herinnering en ik heb ook veel over hem geschreven in mijn boek dat ik over 9 eeuwen Van Son heb geschreven. Ieder kind heeft een exemplaar. Ze weten hoe hij was, al hebben ze hun opa’s nooit gekend.

Ik weet het allemaal, maar het is een schrale troost. Hij is er immers niet meer om hem vast te houden, met hem te praten over van alles en nog wat en gewoon te genieten van dat hij er is. Ik mis hem nog altijd. Ik probeerde wat hij me leerde door te geven aan onze kinderen en nu ook aan onze kleinkinderen. Zo goed als hij, kan ik het niet, maar ik doe mijn best. Gelukkig gaat het leven door en kan ik genieten van fijne dingen en verdriet hebben om andere dingen. Gisteravond mochten we op uitnodiging van Pieter en Tara mee uit eten; ik kreeg gisteren weer een mooi plaatje van een ‘nieuw van Sonneke’ in wording en als ik dan naar onze levenslustige kleintjes kijk als oma op ze past, dan wordt ik warm van binnen. Het leven kan ook heel erg mooi zijn. Maar er is ook aandacht en gevoel voor minder leuke dingen. Zo moet het ook.

(Bron: familiearchief f.van son: 4 februari 1972-4 februari 2018. Papa).