Wie denkt dat ik op mijn lauweren kan gaan rusten, die heeft het grondig mis. Ik mag dan woensdag op het Dongemond echt mijn officiële afscheidsbijeenkomst krijgen, maar de hele dag op mijn stoel zitten of in de tuin liggen, is er echt niet bij.
Neem nou de afgelopen week. Zondag was mijn 66e
verjaardag en ons hele gezin was van de partij. Mooie kunstwerkjes voor de
jarige opa van de kleintjes; hapjes, drankjes en gezelligheid en rond etenstijd
de heerlijke zelfgemaakte soep en pasta van sterrenkok José waarbij iedereen
zijn vingers aflikte. Een geslaagde dag! Maandagochtend ging ik naar de fysio
en daarna voor BN De Stem naar de opening van de locatie voor dagverpleging in
Geertruidenberg. Een artikeltje geschreven en geupload. Dinsdagochtend nog even
naar school om de woordjes voor mijn geslaagde leerlingen en mijn speech voor
het afscheid uit te printen.
Woensdag weer fysio en ’s avonds gezellig barbecuen ter
gelegenheid van de verjaardag van onze kleinzoon Youri. Donderdagochtend een
cadeautje kopen voor kleindochter Emma die zondag 10 wordt en verder de hele
middag en avond in de snikhete Lambertuskerk van Raamsdonk voor de
diplomauitreiking. Met woordjes voor een aantal groepjes geslaagde leerlingen. Mijn
laatsten!
Vrijdagochtend weer fysio daarna een vergadering met het
plaatselijke PvdA-bestuur en ’s middags de pedicure.
Gisteravond kwamen mijn broer Marco en Dineke voor mijn
verjaardag. Gezellig. Vandaag komt Cas en morgen hebben we Emma’s verjaardag. Ze
zal zonder twijfel blij zijn met de cadeautjes. Het is dan ook een kroonjaar. Op
de middagen zie je meestal niks in mijn staan deze weken, maar dat is bewust. Het
is immers Tour. En die volg ik graag. Voor de Nederlanders hoef ik het niet te
doen, die praten meer na de wedstrijd, dan dat ze rijden. Maar gelukkig hoefde ik op donderdag de meest saaie lange rit
zonder hoogtepunten niet te volgen omdat ik andere, belangrijkere bezigheden
had. Het heeft zo moeten zijn. Je ziet het; een stampvolle agenda en ben bang
dat het elke week wel zoiets zal zijn. Niet dat ik het erg vind, want het zijn
allemaal liefhebberij; dingen die ik graag doe. Tussendoor ben ik in de vrije uurtjes nog met de stamboom bezig in de
pogingen problemen te tackelen of ik ben samen met José boodschappen doen of op
de kleintjes aan het passen. Nee. Ik ga me niet vervelen. Dat staat als een
paal boven water. Ik vraag me alleen af hoe het echt zal zijn als ik écht niet
meer ’s morgens om half acht naar school ga. Het zal zonder twijfel even wennen
zijn. Maar alles went. Er staat zoveel leuks tegenover, dat ik echt blij kan
zijn met mijn pensioen. Woensdagmiddag trek ik echt de deur op het Dongemond
college achter mij dicht. De scootmobiel staat dan niet meer bij de trap en
anderen nemen mijn taak over. Er is een tijd van komen en een van gaan. Tenminste......
Je weet immers nooit of ik er nog eens terug kom om in te vallen bij
noodgevallen of om te surveilleren. Ik weet zeker dat ik dat dan weer met
plezier zal doen.
(Bron: familiearchief f.van son; drukke week begin juli: tekeningen van de kleintjes, snikhete diplomauitreiking, middagje Tour, stamboombronnen lezen).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten