Ik ben er aan toe.
Dat merk ik. Het interim-mentorschap dat ik sinds kort waarneem voor een zieke
collega, kost veel tijd en energie. Dat ervaar ik. Ik wil er graag alles aan
doen om iedereen uit mijn klasje te helpen slagen. Ook als voorzitter van de
school- Medezeggenschapsraad denk ik al volop na over mijn opvolging. Ik ben
dus eigenlijk met heel veel bezig tegelijkertijd. Want dan heb ik het nog niet eens
over mijn voorzitterschap van de plaatselijke PvdA en mijn tijdverslindende
hobby Genealogie en ook nog niet over het belangrijkste: José, de kinderen en
kleinkinderen. Kortom, ik ben een druk baasje, vind ik zelf.
Afgelopen woensdag
was jongste kleinzoon Cas bij ons. Oma haalde hem op en hij had ondanks de kou
goede zin. Natuurlijk ging oma hem aanzetten om een knutselwerkje te maken voor
zijn jarige moeder. Dat is traditie bij oma José. Het lukte wonderwel. Hij had
er zin in, ons kleine inmiddels zeer beweeglijke en brabbelende baasje. Natuurlijk
mocht hij weer bij oma en opa eten. We hoeven tegen hem nog niet te zeggen dat
het een verrassing is, als hij met verve een plak- en kleurwerkje maakt voor zijn
jarige mama. Daar is hij nog te jong voor. Gelukkig maar.
En dan dat eten.
Meneer heeft al een echt eigen willetje. Kent het woordje ‘nee’ en schudt
daarbij zijn hoofdje. Hij wil voortaan alleen en zelf eten. Dat is wel
duidelijk. Wij genieten ervan en wat bij hem overboord gaat, dat ruimt oma wel
op. Zijn mondje poetsen kan hij zelf. Leuk. Ik kan er straks over en paar
maanden nog langer van genieten. Dat doe je immers vanzelf als opa en oma. Je
zal het zien Patricia..........
(Bron: Familiearchief
f.v.son: Cas lacht om de kou; Cas plakt 18-01-2017; Cas kan zelf eten
18-01-2017).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten