Bijna verplicht binnen blijven....

In de nacht van donderdag op vrijdag sneeuwde het. Het was weliswaar aangekondigd, maar ik heb dan altijd nog de stille hoop dat ‘hier en daar’ sneeuw, niet hier, maar dáar valt. Ik ben niet zo van de sneeuw, al geef ik wel graag toe, dat het voor de kleintjes een extra verrassing is. Dat merkte ik bij voorbeeld aan Youri en Cas. Daarom vind ik wel dat er elk jaar een tijdje sneeuw mag liggen. Nou ja, vind ik. Ik heb natuurlijk niks te vinden als het om het weer gaat... Jammer is dat. Voor mij hoeft het niet, die gladde nattigheid. Je zal er mij dan ook nooit op kunnen betrappen dat ik op het internet of in boeken zoek naar ski- of sneeuwvakanties. Mij niet gezien. Prachtig om vanachter glas te bekijken. Dat mooie witte landschap. Dat wel. Maar mijn spieren spannen zich al automatisch stevig aan,  zodra ik een stap buiten zet. En toch moest dat ook vrijdagochtend. Zoals je weet ga ik al sinds 2011 drie keer per week naar de fysio en dat was ook gisterochtend vroeg het geval. Ik moet zeggen; er was goed gestrooid, of was het misschien vanzelf weggeregend of gesmolten op wegen en fietspaden? Wel prettig. Alleen lopen door de straat is wat minder. Bijna niemand veegt de sneeuw nog weg of maakt een paadjes voor de voetganger of de moeder met kinderwagen. Dat lijkt uit de tijd. Nou, dan blijf ik toch gewoon binnen...... Zo’n vrijdag als gisteren was voor mij weer een uitgelezen dag om achter mijn laptop in binnen- en buitenlandse bronnen en literatuur te speuren naar een van mijn voorouders. Jaaa..., ik hoor je al denken: ‘je moet er maar zin in hebben’. Klopt! En dat heb ik dan ook.  Met een heerlijk zonnetje werkt het prettig. José heeft op vrijdag met uitzondering van Anouk, die ze naar school brengt, geen oppaswerk. Tijd voor het huishouden en een beetje voor zichzelf. Gisteren maakte ze eindelijk na lang wachten, veel vragen en zoeken, knippen en plakken, de fotolijst met onze acht kleinkinderen in orde. Niet alles past, maar ja. Je kan niet blijven wachten. Ik kan je die fotolijst niet onthouden. Kijk zelf maar wat een schatjes. De kleinkinderen zijn onze trots en oma staat bij elk van de acht hoog op het lijstje. Terecht ook, want echt niets is haar teveel als het om onze kleintjes gaat. Ze had keelpijn en had griep deze week, maar dat was voor haar geen reden om het bed of de bank op te zoeken. Op woensdag en ook op  donderdag hadden we kinderen en kleinkinderen te eten en dan hoor je vaak de kleintjes zeggen “Lekker Oma”. Dat is leuk en ik vind, ook wel terecht. Want Oma is een echte keukenwonder. Ze maakt graag iets extra’s van een normale pot, zoals donderdag van bij voorbeeld boerenkool. Ook haar zelfgemaakte nasi met verse groenten is een aanrader. Kan ook ik lekker van genieten!

(Bron: familiearchief f.van son: sneeuw 13-1-2017; kleinkinderen januari 2017).