Dat had twee redenen. Om te beginnen matte de hitte (en
het daarmee in Nederland samenhangende drukkende, benauwde weer en
zuurstofgebrek) mij volledig af.
De tweede reden was het schoolprogramma van de afgelopen week. Onregelmatig
en daarmee heb ik steevast problemen. En....er waren geen lessen.
Maandag en dinsdag hadden we rapportvergaderingen: stil
zitten op een stoel en uur na uur de leerlingen de revue laten passeren. Ik erger me steevast aan die collega's die niets meer weten te zeggen als "Die voert niks uit"; "Die is aartslui; dat is de negatieve gangmaker in de klas". Wat mij betreft mag dat soort opmerkingen gevolgd worden door een brief van betrokkene aan de ouders van die leerling om ze aansprakelijk te stellen voor gebrek in de opvoeding. Ik kan er niks mee!
Na
mijn werk was ik zo moe, dat ik ’s avonds ondanks de warmte toch vrij bijtijds
mijn bed in moest kruipen. ’s Morgens wordt ik met dit weer niet volledig
opgeladen weer wakker.
Het verval gaat daarom dag na dag door. Woensdag was de
ergste dag. Binnen thuis met de plafondventilator en de op volle kracht draaiende
staande ventilator werd het binnen enigszins draaglijk gehouden. Donderdag
stond het afscheid van drie collega’s en het inleveren van de boeken op het
programma. Warm, benauwd was het in de aula ondanks de ‘warme’ wijze waarop het
afscheid gestalte werd gegeven. Het goed verzorgde buffet na afloop kon niet
voorkomen, dat ik al vrij snel op weg naar huis moest. En dan gisteren wederom
een afscheid van -net als vorig jaar- weer een vrij grote groep van collega’s die volgend jaar niet meer op
het Dongemond werken. Dat is mij elk jaar weer een doorn in het oog. Is er nou
echt geen manier om goede docenten een baan op onze school aan te bieden?
Geldgebrek kan het niet zijn. Volgend jaar is het dus weer hetzelfde liedje:
leerlingen worden geconfronteerd met weer een behoorlijke groep nieuwe leraren.
Het kan niet zo zijn, dat het wennen aan die nieuwe mensen bij de leerlingen
gewoon langs de kouwe kleren afgaat.
Na het afscheid. Weer grotendeels van niveau, dat mag
gezegd, was er de traditionele barbecue. En daarna voor mij –het was immers vrijdag- de gang naar
de fysiotherapeut om daarna uitgewoond en afgebrand weer thuis te komen.
Nu is het vakantie. Tijd om bij te komen en vooral tijd
om met José extra leuke dingen te gaan doen. Een dagje dit en een dagje dat.
Alvast wennen aan volgend schooljaar als ik voortaan lange weekenden heb en
veel meer thuis zal zijn. Ik weet zeker dat het een fijn jaar wordt.
Over een week of zes - dan ben ik zoals na
elke grote vakantie weer opgeladen-, begint mijn laatste schooljaar. Dat moet en zal ook een
succes worden.
Daarna is José voortaan mijn ‘baas’. Geen vergadertijd,
geen ouderavonden en rapportvergaderingen meer. Geen leerlingen die lastig zijn omdat hn ouders thuis gewoon geen nee zeggen om rootzooi te voorkomen. Enfin. Daar komen we nog wel
over te spreken. Eerst vakantie vieren en bijtanken...................
(Bron: familiearchief f.van son, vakantie met José in de
jaren 2008 en 2009 in Parijs, Brugge en Kroatië).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten