Stop!

Mijn gezondheid blijft roet in het eten strooien. Een week lang forse medicatie heeft niet het gedachte resultaat. Een week met doorwaakte nachten, suf en vol pijn. Soms leek het te verbeteren en probeerde ik me weer hoopvol voor te bereiden om weer te kunnen gaan werken; om nauwelijks een halfuurtje later weer verkrampt in een warm bad te liggen.

Medicijnen zijn nog steeds de hele dag nodig om het wat houdbaar te kunnen krijgen. En val je dan doodmoe in slaap van de spierontspanners en pijnstillers, dan zorgt verkramping er weer voor dat die periode er een wordt van betrekkelijkheid; met als kenmerk vooral een korte periode. Dan schoenen aan, -nacht of niet-, en spieren even proberen om de goede weg op te duwen, door enkele minuten op de hometrainer te zitten met weerstand nul. Gedachten heb ik er vrijwel niet meer bij. Vaak kom ik niet verder dan wezenloos voor me uitstaren. Of met beide krukken een blokje om het huis lopen in de hoop dat de krampen – al is het dan maar tijdelijk- wegtrekken.

De fysiotherapeut houdt zich nu de hele week enkel nog bezig met pijnlijke massage van een paar totaal onwillige spieren, die zich aan medicatie niets gelegen lijken te laten liggen.

Ik geef niet op. Dat wil ik niet en mag ik niet. Al is het alleen al voor José, mijn steun en toeverlaat, ook en vooral als het moeilijk gaat. Zij laat me nooit in de steek. Hoe moeilijk moet dat voor haar niet zijn….

Oh, het lijkt allemaal zo hopeloos. Misschien volgende week dan? Misschien dat ik dan niet meer dan een uur over dit soort akelige artikeltjes gebogen hoef te zitten om er nog iets van te maken. Er moet immers toch een weekendbericht zijn. Sorry. Ook deze week kan ik het niet beter maken dan het is.

Ik móet winnen en weer aan het werk. Dat staat als een paal boven water. Is volgende week dan de laatste week van deze doffe ellende? Laat  ik het hopen.