Echt een beetje zielig …..

Onze kleindochter Robyn van Son was snipverkouden, maar beloofd is beloofd. Ze mocht bij oma en opa logeren. Vorige zaterdag aan het begin van de middag opgehaald, wilden we naar een overdekte speeltuin. Maar daardoor haalde snotneus en zielig huilen van onze Robyn een streep. Dan maar naar Oma’s huisje toe. Want ze wilde toch echt logeren. Intussen viel Robyn in de auto in slaap en dat knapte haar warempel enigszins op. De snottebellen bleven, maar ze kon bij Oma toch naar hartenlust spelen met haar favoriete keukentje, met de blokken, puzzels en boekjes. Ik sta er elke keer van te kijken hoe goed haar motoriek is. 
Ze bouwt en puzzelt dat het een lieve lust is en dat mondje staat ondertussen geen moment stil. Je moet ook vaak met haar meespelen: Nu eens moet er een blikje worden opengemaakt en een pop aangekleed; dan weer gepuzzeld en steeds doet opa mee. Natuurlijk! 
“Opa schootje zitten”. Dan kruipt ze behendig op schoot. Na een uurtje kwam het zieke gevoel kennelijk weer wat terug. Ze kreeg meer last van haar verkoudheid en de energie was helemaal op. 
Frietjes eten bleef beperkt tot vier frietjes, een paar lepels appelmoes en een of twee stukjes frikadel, terwijl ze daar toch de hele middag haar mond vol van had. “Met frikedel opa…”. José heeft haar vervolgens in bad gestopt, tandjes gepoetst en op bed gelegd. 
Dat werd geen succes. Elke keer als ze moest hoesten, werd ze wakker. José besloot dan ook maar om bij haar te gaan liggen; in troosten is Oma José een kei! Na een drukke nacht ’s Morgens een klein beetje minder snottebellen, bleef ze toch wat zielig. Een beetje spelen en ocharm twee stukjes brood eten. Meer niet. Gelukkig dat ze heeft gedronken.Maar we moesten en zouden nog naar de speeltuin. En dan doen haar nichtje Anouk en neefje Youri wonderen. Ze knapte op en speelde met hen in het overdekte Monkey Town in Breda dat het een lieve lust was. De poffertjes, die smaakten haar niet, maar toen we haar rond drie uur zondagmiddag weer bij papa en mama afzetten, had ze het echt helemaal gehad. Voldaan maar afgebrand…
En opa ook. Doodmoe, en rillerig kroop ik thuis eerst op mijn stoel, maar verhuisde al snel naar de bank. Eén kopje thee met honing en om zegge en schrijven zes uur ging ik al naar bed. Zonder eten. En dat was niet eens voor straf………… Weer was ik gesloopt door de virussen die rondwaren. Zo is het al weken. Doordeweeks hoestende, niezende, neusophalende en gapende kinderen in de klas. Elke dag een aanslag op mijn toch al niet zo sterk weerstandsvermogen in deze kwakkelende winter.
Het weekend komt al wekenlang precies op tijd om even bij te komen. Deze keer dus niet… En toch, het was weer een fijn weekend. Vandaag ga ik met José genieten van de zon aan de kust. Ik hoop daar wat energie op te doen. Het zal onderhand eens tijd worden……
(Bron: familiearchief f.v.son; Een weekendje kleinkinderen, 2016).