Op 5 juli was Elke uitgerekend, maar Cas liet zich niet opjagen. Eerst moesten de verjaardagen in onze familie in de beginperiode van juli maar eens achter de rug zijn. Op 2 juli die van Opa, op 5 juli onze kleinzoon Youri en op 9 juli oudste kleindochter Emma. De verjaardagen waren gevierd en op woensdag 15 juli vond Cas het welletjes. Eindelijk kondigde hij zich dan toch aan. Uiteraard om te beginnen tot grote vreugde van pa en ma, want die hadden het vooral na die tropische periode, zo langzamerhand echt wel gehad met de zwangerschap. Ook Oma’s en Opa’s, tantes, ooms, neefjes en nichtjes vonden dat nou het ‘beebietje’ van tante Elke en Ome Wouter toch eindelijk wel eens moest komen. Ze hadden er lang genoeg op gewacht. Onze Cas werd geboren in het Tilburgse Tweestedenziekenhuis. Een kruik dus….!
Maar ik vergeef het hem al bij voorbaat, want hij had zelf niks te kiezen, net als zijn moeder destijds.
Om 2 minuten voor zes woensdagmiddag, net op tijd voor het eten, diende Cas zich aan. Een flinke jongen van 3625 gram, als ik het goed onthouden heb. Wij mochten als Oma’s en Opa’s meteen die avond op kraamvisite komen. En nog dezelfde avond schreef ik hem in de Stamboom in .....uiteraard.
We waren in het ziekenhuis nog maar net op tijd. Misschien vonden Elke en Wouter wel, dat de tijd in het Tilburgse ziekenhuis al lang genoeg had geduurd. Ze mochten samen met Cas nog dezelfde woensdagavond naar hun eigen huis toe in Raamsdonksveer. Nauwelijks drie uur na de geboorte had Elke al lekker gedoucht. En Cas? Wel, die sliep tot tevredenheid van Wouter en Elke rustig door. Deed af en toe zijn oogjes open tijdens de ‘fotoshoot’ van de Oma’s en Opa’s. En hij bleef, eenmaal thuis, vrij rustig in de eerste nacht in zijn eigen wiegje.
Uiteraard zijn we donderdagmiddag ook nog even naar het jonge gezinnetje gegaan, net als de andere opa en oma van Cas. De ooms en tantes waren nog woensdagavond telefonisch door de jonge vader van de heuglijke gebeurtenis op de hoogte gebracht. Iedereen uiteraard blij en opgelucht. Maar ik kan me zo maar voorstellen dat vooral Wouter en Elke het meest gelukkig waren. En Oma José die de kleine al blij in haar armen mocht nemen.
Natuurlijk wil ik jullie een paar foto’s van Cas niet onthouden. We gaan zonder twijfel nog meer van hem horen. Ook al hebben wij er niets voor hoeven doen, wij zijn apetrots op onze vier kleindochters en nu ook vier kleinzoons. We moeten wel gaan nadenken hoe we nu voortaan iedereen aan tafel zullen zetten. Het kan er gelukkig nog wel allemaal in. Als het gezellig is, kunnen er veel ‘makke schapen in een hok’. Zo zeggen ze dat toch?
(Bron: familiearchief f.van son: 15 juli 2015 Cas Wagenmakers).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten