Badschuim en Anouk !

Op zekere avond in het najaar van 2009 kwamen dochter Meike en haar man Ronald bij ons langs. Niet vreemd. Dat doen ze wel meer. Maar ze hadden dit keer een cadeautje bij voor José en een voor mij. Uitpakken dus: het bleek voor ieder een flesje badschuim. Maar toen we naar het etiket keken, toen wisten we pas hoe laat het was. ‘Oma’s badschuim en Opa’s badschuim’! We zouden weer Oma en Opa worden. Ook Meike en Ronald zouden een kindje krijgen, ons derde kleinkind !
Alles leek aanvankelijk te gaan zoals Meike en Ronald zich hadden voorgesteld: thuis bevallen! 
De babykamer was ruim op tijd in orde. Maar de baby zelf strooide uiteindelijk toch roet in het eten. Het zou een ‘ze’ worden maar zij lag wel in een stuitligging. Op Eerste Pinksterdag in 2010 ging Meike naar het ziekenhuis en moest er gelijk blijven. Een dag later, Tweede Pinksterdag, maandag 24 mei, onze 36e trouwdag kwam onze kleindochter Anouk met een keizersnee ter wereld. Ze woog bij de geboorte 3780 gram. Een flinke baby.
Het lachebekje dat we liefkozend ‘Ons Nouki’ noemden, bleek een koemelk-allergie te hebben. (Zal ze wel van haar opa hebben…. Ik ga al over mijn nek, als ik melk enkel nog maar ruik, laat staan moet drinken…). Hoe dan ook. Trotse vader Ronald ging met beide even trotse oma’s zijn dochter aangeven op het Stadskantoor in Breda op dinsdagmiddag 25 mei. Uiteraard ging de kleine Anouk, nog geen jaar oud,  in de kinderwagen mee zodra het carnaval was. Hoe kan het ook anders met een rasechte Bosschenaar als vader. Oma José maakte voor die gelegenheid een speciaal warm pinquinpakje voor haar kleindochter. Vaak kwamen de 3 kleindochters samen bij oma en opa en ze konden goed met elkaar overweg. Dat is nog altijd zo. 
Anouk zelf wilde het liefst zo snel mogelijk alles zelf doen: drinken, eten en vooral dat laatste was en is een genot om naar te kijken. 
(Bron: familiearchief f. van son: Anouk, Anouk en haar ouders, Anouk met nichtje Renée, drinkende Anouk, Anouk in haar pinguïnpakje)