Inspiratie en een waterscooter…..

Als wij naar Zeeland gaan, dan genieten we elke keer van de mooie waterwerken. We richten ons ritje dan zo in, dat we zeker over de Oosterscheldekering komen of over de  Zeelandbrug. Een staaltje van kunnen van ons Nederlanders. Een of twee keer per jaar gaan we ook naar Zeeuws Vlaanderen. Dan rijden we door de Westerscheldetunnel van 6600 meter op weg naar Hulst en ook wel eens richting Brugge of Gent. Die tunnel is sinds 30 december vorig jaar tolvrij voor personenauto’s. Daarvoor betaalde je per keer 5 euro. Dinsdag merkten wij dat het inderdaad zo is, al klappen nog voor elke auto de slagbomen open en weer dicht. Vrachtverkeer betaalt nog wel tol.

Inspiratie

José wilde graag wat inspiratie opdoen bij Morres in Hulst en kijken of er een mooi salontafeltje te vinden was. Die inspiratie lukte, maar het tafeltje niet. Ze loopt dan graag door de winkel. Vorige jaren liep ik altijd mee door de hele winkel. Nu voorkom ik oververmoeidheid liever en dat betekent, dat we een rolstoel pakken bij Morres. José rijdt me dan. Ik moet zeggen, dat het geen doorslaand succes is, dat zitten in zo’n rolstoel. Ik heb lange benen en wil ook graag mijn twee krukken meenemen. Uiteraard is er wel een tussenstop in het restaurantje. Koffie voor José en ik koos dit keer voor lekkere koele, verse sinaasappelsap; gemaakt terwijl u wacht.

Voor ons gaat het bij zo’n ritje niet in eerste instantie om de winkel, maar het leukste vinden wij het ritje zelf. Gezellig praten, op ons gemak rijden en genieten, al vinden wij het vlakke Zeeuwse land nu niet zo direct aantrekkelijk; al kan je wel ver kijken. Enkele jaren geleden reden we vaak via Antwerpen terug, maar dat zijn we afgeleerd.  Het is al jaren een rotzooitje op de weg daar. Steeds wegwerkzaamheden en files. De Liefkenshoektunnel hebben we dus niet meer gezien, ook dit keer niet. Ook Doel niet met zijn kerncentrale en dat geldt ook voor het toch wel smerige Antwerpse havengebied met onder meer het dorpje Lillo. Dus gewoon weer terug door die lange tunnel en dan via Bergen op Zoom weer naar huis. Verder valt er over de afgelopen week niet veel te zeggen, ondanks het goede weer. Het is echt nog te koud voor op de scootmobiel. Je zit er immers noodgedwongen stil. Over een paar weken wordt het zonder twijfel weer warmer en steekt veel jong groen de nek uit om aan te kondigen dat het lente is. Daar wachten we dan maar op.

En wat staat ons te wachten: zondag is zoon Pieter jarig en maandag komen de jongens tussen de middag dit keer een hamburgertje-met-blaadje-sla eten bij oma. Je weet dat ze om de beurt mogen kiezen. Ik haal ze op en breng ze weer naar school. Daar zal weinig geleerd worden komende week, want de voorbereidingen voor het carnaval zijn in volle gang. Het is vrijdag vakantie, denk ik  

Gek, op internet wordt de voorjaarsvakantie voor de regio zuid vermeld van 22 februari tot 2 maart. Ze lijden daar nog aan de gevolgen van de winterslaap, denk ik, want het carnaval begint toch echt pas komende vrijdag en duurt tot aswoensdag en dat is woensdag 5 maart. De kinderen hebben na vrijdag de hele volgende week voorjaarsvakantie. Ze noemen het zelf liever carnavalsvakantie. Veel mensen zullen een askruisje aswoensdag niet meer halen. Dat lijkt behoorlijk uit de tijd. Vroeger rookten de pastoors grote dikke sigaren. Ik vraag me af of ze de as daarvan een jaar lang opspaarden voor het askruisje. Of werden daar oude palmtakjes voor opgestookt…

Op het water

Ik kwam bij het ordenen van het familiearchief een aardige herinnering tegen in de vorm van een foto van José op een snelle waterscooter op de Atlantische oceaan bij Lanzarote. We waren er enkele jaren geleden op vakantie. Boekten er een tochtje in een onderzeeër voor een tochtje onder water en een op het water op een grote catamaran. Bij die laatste kon je mee op een waterscooter, botsend over de golven. José durfde dat wel.  Ze gingen erg ver, zodat ze bijna uit het zicht waren, maar kwamen gelukkig ook weer terug om José, die in het midden zat, met een flinke bocht weer bij de boot af te leveren. Een ervaring rijker. 

(Bron: familiearchief f. van son).  

 

Ja, je moet wat....

Afgelopen week beperkten we onze uitstapjes tot vrijwel elke dag een klein ritje in de omgeving. Het wordt steeds ingewikkelder om weggetjes te vinden, die José en ik nog niet hebben bereden. We zijn niet zulke snelwegliefhebbers,  natuurlijk wel voor langere stukken. We hebben zo een aantal vaste korte routes. Bij voorbeeld als we gaan tanken. Het eerste tankstation in ons dorp, dat we gisteren tegenkwamen, deed ons schrikkien: 2 euro 2 per liter. Ik tank nog steeds voor 1 euro en 55 cent per liter.

Een van onze tochtjes die we in de afgelopen weken niet hebben gemaakt, is dat via de Biesbosch bij Hank naar de Noordwaard, de Biesbosch in Werkendam. Er gaat dan een thermoskan thee mee en gisteren had José ook bij de bakker voor elk een timp gekocht. Voor tussen de middag. Elke vrijdagochtend hebben we hetzelfde ritueel: eerste aankleden en op de hometrainer en dan de artikelen en foto’s voor mijn pagina in De Langstraat in orde maken en uploaden. Ik had de hele week al gewerkt, want er was geen zon en het was vochtig weer en dan is lekker een tochtje maken nu niet direct mijn hobby. Ik weet dat ik niet goed kan omgaan met somber, donker weer. Dat sluit ik dan het liefste buiten. Gisteren was er in de loop van de ochtend wel zon, dus gingen we ons Biesboschritje weer maar eens maken. Ik heb ook een paar fotootjes gemaakt. De ruiten van de auto gaan dan even open, maar soms fotografeer ik ook vanuit de auto. Het is nog te koud om lekker op een bankje te gaan zitten genieten. Dat duurt nog een aantal weken. Maar het is daar zo heerlijk rustig en je kan er genieten van de vele dieren. We rijden met een slakkengangetje en dat is met onze hybride-auto voor een deel dus zonder dat we benzine gebruiken. We troffen dit keer op onze heenweg liefst 7 reeën, die zich over het kale akkerland uit de voeten maakten. Uiteraard waren er ook die vele soorten watervogels en hier en daar clubjes zwanen. Zouden die al terug zijn, of moeten ze nog op weg naar het zuiden? We blijven altijd op hetzelfde plekje een halfuurtje staan voor de warme thee met timp of worstenbroodje.

De temperaturen gaan weer stijgen, zo hoorde ik. Mij best, als de zon maar schijnt, want het lijkt erop, alsof de donkere dagen voor kerst, verplaatst zijn naar afgelopen weken. Jammer dat er bij ons geen sneeuw viel, zoals in het noorden. Het zou zo leuk zijn geweest voor onze kleinkinderen.

Carnaval

Het carnaval komt met rasse schreden dichterbij. De voorbereidingen zijn al in volle gang, zo heb ik van sommige kleinzonen begrepen. Ze weten wie of wat zij met carnaval zijn en ook op school wordt de optocht al voorbereid. In het noorden heet het voorjaarsvakantie, en dat is nu! Bij ons noemen veel mensen het carnavalsvakantie. Ik hou me tegenwoordig niet met carnaval bezig. Ik kan geen stap meer lopen zonder mijn twee krukken. Ik blijf dus thuis en ga ook niet kijken naar de meestal prachtige optocht in Raamsdonk, of moet ik zeggen ‘d’n Haykaant’. Jammer eigenlijk. Vroeger togen wij met de kinderen na de optocht in Oisterwijk naar Oosterhout en Breda om daar de carnavalsoptocht te bekijken. Soms was het zo koud, dat de kleintjes het liefste naar huis gingen. Toen ik nog veel jonger was en wij in Oosterhout woonden, was ik eens jurylid bij het sauwelen. Ik was toen dagbladjournalist. We praten dan over het begin van de jaren zeventig van de vorige eeuw. Een leuke tijd.

(Bron: familiearchief f. van son)

 

Een heel leven geleden…

Afgelopen dinsdag was het weer 4 februari. De dag waarop ik mijn vader verloor in 1972. Nu 53 jaar geleden. Op een jaar na net zo oud als mijn vader toen was. Nog altijd een open wond voor mij, die vierde februari. Collega’s vonden hem toen rond half twaalf zittend tegen een muurtje in een loods. Hij was toen al overleden aan ‘een kransslagaderbreuk’, zoals ze dat toen noemden. Hij was pas 54. Ik -de oudste in het gezin- was nog 20. Ons leven veranderde als een donderslag bij heldere hemel.

Herinnering

Ik schreef vorige week in het weekendbericht, dat ik dit keer weer even in mijn familiegeschiedenis zou duiken. Wat was mijn vader voor een man. Ik moet daarvoor terug in mijn herinnering, want ik kan het niemand meer vragen, mijn moeder overleed in 2015, mijn broer Marco, in 2023 en mijn zusjes Lieke en  Marianne,  respectievelijk op 5 oktober 1978 en 10 april 2008.

 

Boosheid

Zijn overlijden kan dan wel 53 jaar geleden zijn, zo jong als hij was, toen hij plotseling stierf, maar die dag is nog steeds strak in mijn herinnering. Ik zat toen op school in Tilburg. Op het Mollerinstituut van de nieuwe leergangen; je zou dat als voorloper van Fontys kunnen zien.  Ik studeerde er Nederlands en Geschiedenis M.O. Dagelijks met de trein naar Tilburg, nadat ik mijn fiets had gestald in een stalling aan de Spoorstraat in Breda. Ik was zo rond een uur of twee thuis die dag en vond er een briefje op tafel. Mijn moeder was er niet en dat was vreemd.

“Papa is niet goed geworden”, zo had mijn moeder geschreven. Ik verstijfde. Mijn vader was iets overkomen. Wij hadden nog geen telefoon, daarvoor moest ik naar mijn vriend John Jacobs, op de hoek van de straat. De kleine bazar heette het winkeltje van zijn ouders. Ik ging daar naar toe en belde er een zus van mijn moeder, waar zij naar toe ging als er iets te melden was of als ze dat nodig had. Daar was mama. Mijn tante vroeg me om langs te komen. Dat deed ik onmiddellijk. Daar aangekomen deed mama de deur open. ”we moeten het voortaan samen alleen doen”, waren haar eerste woorden. Toen wist ik al genoeg. Ik werd bijgepraat en voelde steeds meer boosheid en een doof gevoel bij mij opkomen. Waarom mijn vader, waarom hij. De boosheid bleef lang. We moesten alleen verder. Ik stopte met de studie en ging werken. Eerst als medewerker bij het katholiek instituut voor maatschappelijk welzijn in de dokter van Mierlostraat. Maar dat vond ik een hel. De teksten die ik moest uittypen rammelden aan alle kanten en de Nederlandse taal wel veel geweld aangedaan. Ik wilde zelf schrijven en werd correspondent van de stadsredactie van Dagblad De Stem. Toen nog een regionale krant bij overtuiging. Maar terug naar mijn vader.

Rustig 

Mijn vader was een rustige man die graag op de achtergrond bleef. Een man van weinig woorden, maar als hij iets zei, dan was het raak. Hij had humor; was een harde werker en een prima vader. Een heel sportieve vader ook. Hij heeft zelf gevoetbald onder meer bij NAC. Een vond nog een elftalfoto uit 1936. Hij staat tweede van links. De foto is later ingekleurd. Ons Pa ging vaak naar thuiswedstrijden van NAC. Ik ging met hem mee. Stil stond hij dan op de staantribune in het oude stadion aan de Beatrixstraat het spel te volgen en meestal zorgde hij ervoor, dat ik een plaatsje vond op het bankje dat net buiten het hek om het veld stond. Als mijn broer en zusjes en mijn moeder bij ons in de achtertuin zaten, dan kon je aan het gejuich horen of NAC, of de tegenstander had gescoord. Later had mijn Pa het meeste plezier bij het volgen van de voetbalwedstrijden op zondagmiddag met mijn draagbare Clarville Radio aan zijn oor. Maar het was niet enkel voetballen. Zowel op de radio, als toen we eenmaal tv hadden, volgde hij het schaatsen (schreef zelfs de rondetijden mee), wielrennen, atletiek en alle mogelijke andere sporten. Dat was zijn lust en zijn leven. Maar dat ging niet ten kosten van ons gezin. We fietsten met het hele gezin naar van alles en nog was en niet enkel naar wielerwedstrijden op zondag, zoals bij voorbeeld  Hart van Gilze, Bavels Spektakel, Ronde van de Molen en andere criteriums. Ik heb mijn Pa twee keer een groot plezier kunnen doen. Ik kocht van mijn eigen geld tickets voor pa en mij voor een busreis bij De Pelikaan naar de wereldkampioenschappen wielrennen in Zolder-Terlaemen in België en bij Heerlen-Terwinselen. We genoten. Ik kan me nog herinneren dat het verschrikkelijk warm was in Zolder. De kranten plakten aan het asfalt. De drank was in de loop van de dag op en er werd voor liefst een gulden een glas water verkocht.

Bij mijn onderzoek naar wat mijn pa meemaakte, kwam ook de oorlog voorbij. Hij viel eens in een put bij het Capelse Veer, waar zij de Duitsers probeerden tegen te houden. Hij heeft er de rest van zijn leven toch af en toe last van gehouden. Ook moest hij in kamp Vught landverraders bewaken. Mijn vader zelf sprak nooit over de oorlog en wij vroegen hem dus ook niets.

Veel te vroeg 

Ik verloor mijn vader veel te vroeg. Maar daar wordt niet om gevraagd. Ik denk vaak aan hem terug en vraag me dan af hoe hij bepaalde dingen zou hebben opgelost. Elk jaar op 4 februari en op zijn geboortedag 26 oktober sta ik extra stil bij mijn vader. Ik kon en kan hem niet missen, geen dag. Ik had hem nog zo veel willen vragen; nog zo veel met hem willen doen. Mijn vrouw José en geen van onze kinderen hebben opa gekend. Dat vind ik jammer. Ook zij hadden de kans moeten hebben zo’n fijne man te kennen, die zeker een fijne opa zou zijn geweest. Daarvan ben ik overtuigd. Hoe ouder ik wordt, hoe meer ik op hem probeer te lijken. Maar dat valt niet mee. Die rust zit er bij mij veel te weinig in helaas.

We hebben dinsdag een ritje gemaakt naar zee. Dat doen we graag, als we het nodig hebben en willen uitwaaien en even niets aan ons hoofd willen hebben. Het was somber weer die dinsdag.

(Bron: familiearchief f. van son) 

 

 

 

 

Over kibbeling en kroketten…

Eigenlijk was het een doorsneeweekje. De jongens kwamen maandag tussen de middag eten en er was kibbeling gekozen. Echte visliefhebbers zijn het. José en ik waren speciaal daarvoor naar de zeevishandel gegaan uit Tholen. Die staat meestal zaterdags bij Willemstad. We maakten er een gezellig ritje van: thermoskan thee mee en een rustige weg heen en terug.

Klimmen

Op woensdag kwam Luuk weer. We vinden het dan vaak leuk om naar Monkey Town te gaan in Waalwijk. Emma was thuis en vond het leuk om mee te gaan om met haar kleine neefje te spelen. Zij, maar ook Luuk en wij hadden een leuke dag. Luuk klautert dat het een lieve lust was. Emma speelde met hem en soms zat ze ook even bij ons om haar mobieltje te checken. Tussen de middag hebben we een kleinigheidje gegeten in Waalwijk en ’s avonds at Emma bij ons, voordat we haar weer naar huis brachten.

Rundvlees

We hadden een pak rundvleeskroketten gekocht. Grootverpakking stond er op. Er stond op dat het er twaalf waren. Maar dat bleek niet helemaal waar. José telde er maar negen, toen zij het pak open maakte. Toen we donderdag zelf gemaakte verse friet aten, hebben we er een paar van gebruikt. Ik moet zeggen, dat ik ze best lekker vond. Maar toch…..

Schoon!

Het was hard nodig. De auto zag eruit. Het was ook al even geleden, dat we hem lieten wassen. Nu, op vrijdag van binnen en van buiten een uitgebreide beurt voor de auto. Hij ziet er nu weer uit als nieuw. Het was goed, dat we de tijd tegenwoordig meestal aan ons zelf hebben. Er was een wachttijd van liefst een uur. Maar ik wil niet dat José het doet, want dan heeft ze extra veel last van haar arm. Als ze iets teveel daarmee doet, of tilt, dan voelt ze dat dagen erna nog. ’s Nachts houdt die arm haar vaak zelfs uit de slaap.

Geen tijd

Ik heb deze week geen tijd gehad om aan mijn hobby genealogie te werken. Er liggen nog een aantal ongeopende mailtjes te wachten en ik moet de laatste check nog doen voor mijn familieverhaal. Meer dan 500 bladzijden. Dus dat is een heel werk. Ik kwam er niet aan toe. Het maken van mijn pagina in het weekblad kostte me deze week erg veel tijd. Er kwamen ook wat nieuwtjes bij, zodat ik weer moest gaan herverdelen over de pagina en hier en daar inkorten.

Cas

Gistermiddag kwam Cas ons verrassen. Hij bracht ins een bezoekje en bracht een paar levensmiddelen mee, die hij thuis uit een speciaal pakket had gehaald, uiteraard met toestemming van zijn moeder. Hij kwam gezellig op visite. Thee drinken en wat praten over wat hem bezighoudt en natuurlijk even ongestoord in zijn eentje spelen. Tot half vijf, want Cas is erg punktueel. Hij weet wanneer het tijd is.

Weekend

Het is nu weekend. Ik hoop de tijd te kunnen vinden om wat wedstrijden van het WK Veldrijden in Liévin op TV te bekijken. Het wegseizoen is in australië en in de zandbak al van start gegaan. Maar ik wacht tot Milaan-San Remo en de Vlaamse klassiekers op het programma staan. Meestal zijn we na onze boodschappen of ritjes zo rond een uur of drie weer huis, tijd voldoende om de laatste 40 kilometer te volgen, of terug te kijken. En dat is meer dan genoeg. Ik ga niet een hele dag voor het scherm liggen.

Kortom, niks bijzonders deze week. Misschien dat ik volgende week weer eens in mijn familiegeschiedenis kan duiken voor een aardig verhaaltje. (Bron: familiearchief f. van son).