(Bron: familierarchief
f.v.son: een dagje op Robyn passen 24-01-2017).
zaterdag 28 januari 2017
'....niet om vragen...'
Afgelopen dinsdag mocht Oma José weer eens een keertje op haar passen. Ik heb het over onze kleindochter Robyn van
drie-en-een-half. Ze komt niet zo erg vaak, dus een gezellige dag. Papa bracht
haar ’s morgens en meteen al stond haar kwebbeltje al niet stil. Ze kan ontzettend
goed praten en daar maakt ze dan ook goed en graag gebruik van. Ze oefent de
hele dag als het ware. We worden er horendol van. ‘We’, want ik was ook zo rond
twaalven thuis. Oma José was met ons dametje eerst naar de slager geweest.
“Maar je mag niet om een worstje vragen, hoor”, had oma haar nog bezworen. “Ze
schudde begrijpend van Nee”, liep daarop de winkel in en vroeg heel vriendelijk
aan de slager: “Heb jij worstjes, maar ik mag er niet om vragen hoor”.
Uiteraard had ze op die manier al snel haar fel begeerde worstje binnen. Daarna
mocht ze nog even mee op de koffie naar tante Elke. Onze Robyn kon daar fijn
met haar neefje Cas spelen. Bij ons las Robyn zelfs haar neefje voor uit het
boekje van Dikkie Dik. Het leek alsof hij haar echt begreep. Cas is altijd in
zijn nopjes als een van zijn neefjes of nichtjes komt en zich met hem bezig
houdt. Met Robyn moet je wel de hele dag bezig zijn; samen spelen vindt zij het
leukste. Ze maakte een kralenketting, begon met een kleurplaat met haar
favoriete kleur ‘zwart’ en andere kleuren, die ze speciaal voor Opa maakte. Ze
puzzelde ook en natuurlijk kwam ze de puzzel even aan opa laten zien. “Mooi,
van een hertje”, probeerde ik. “Nee dat is Bambi”, liet onze wijsneus weten. De
hele dag is ze bezig. Ze heeft volop energie. Maar het is altijd een feest als
ze een dagje komt. Dat geldt voor al onze kleinkinderen. Wij hebben het echt
getroffen. Aan het eind van de middag kwam papa haar weer ophalen vanuit zijn
werk. Tot de volgende keer, Robyn! Uiteraard laat ik jullie nog even genieten
van een paar fotootjes. Leuk hoor zo’n doordeweekse dinsdag. Dat geeft je weer volop
energie. En ik kan zeggen, dat mijn gezondheid goed is momenteel. Niet te hard
roepen, want het kan zo maar weer een stuk minder zijn, maar voorlopig is het
‘hebben is hebben en krijgen is de kunst’. Niets belangrijker dan gezondheid!
Labels:
Cas,
Dikkie Dik' Bambi'gezondheid',
Elke,
José,
Rpbyn
zaterdag 21 januari 2017
Een druk baasje.....
Ik begin nu echt zowat
overal geconfronteerd te worden met mijn naderend pensioen. Thuis krijg ik alle
mogelijke brieven thuis over mijn AOW en pensioen, die ik allemaal moet
invullen. Op school realiseerde ik me dat ik op 16 februari de laatste keer de
presentatiedag van de profielwerkstukken heb en enkele dagen ervoor staat de
laatste open dag van het Dongemond voor de deur.
Ik ben er aan toe.
Dat merk ik. Het interim-mentorschap dat ik sinds kort waarneem voor een zieke
collega, kost veel tijd en energie. Dat ervaar ik. Ik wil er graag alles aan
doen om iedereen uit mijn klasje te helpen slagen. Ook als voorzitter van de
school- Medezeggenschapsraad denk ik al volop na over mijn opvolging. Ik ben
dus eigenlijk met heel veel bezig tegelijkertijd. Want dan heb ik het nog niet eens
over mijn voorzitterschap van de plaatselijke PvdA en mijn tijdverslindende
hobby Genealogie en ook nog niet over het belangrijkste: José, de kinderen en
kleinkinderen. Kortom, ik ben een druk baasje, vind ik zelf.
Afgelopen woensdag
was jongste kleinzoon Cas bij ons. Oma haalde hem op en hij had ondanks de kou
goede zin. Natuurlijk ging oma hem aanzetten om een knutselwerkje te maken voor
zijn jarige moeder. Dat is traditie bij oma José. Het lukte wonderwel. Hij had
er zin in, ons kleine inmiddels zeer beweeglijke en brabbelende baasje. Natuurlijk
mocht hij weer bij oma en opa eten. We hoeven tegen hem nog niet te zeggen dat
het een verrassing is, als hij met verve een plak- en kleurwerkje maakt voor zijn
jarige mama. Daar is hij nog te jong voor. Gelukkig maar.
En dan dat eten.
Meneer heeft al een echt eigen willetje. Kent het woordje ‘nee’ en schudt
daarbij zijn hoofdje. Hij wil voortaan alleen en zelf eten. Dat is wel
duidelijk. Wij genieten ervan en wat bij hem overboord gaat, dat ruimt oma wel
op. Zijn mondje poetsen kan hij zelf. Leuk. Ik kan er straks over en paar
maanden nog langer van genieten. Dat doe je immers vanzelf als opa en oma. Je
zal het zien Patricia..........
(Bron: Familiearchief
f.v.son: Cas lacht om de kou; Cas plakt 18-01-2017; Cas kan zelf eten
18-01-2017).
zaterdag 14 januari 2017
Bijna verplicht binnen blijven....
In de nacht van
donderdag op vrijdag sneeuwde het. Het was weliswaar aangekondigd, maar ik heb
dan altijd nog de stille hoop dat ‘hier en daar’ sneeuw, niet hier, maar dáar
valt. Ik ben niet zo van de sneeuw, al geef ik wel graag toe, dat het voor de
kleintjes een extra verrassing is. Dat merkte ik bij voorbeeld aan Youri en
Cas. Daarom vind ik wel dat er elk jaar een tijdje sneeuw mag liggen. Nou ja,
vind ik. Ik heb natuurlijk niks te vinden als het om het weer gaat... Jammer is dat. Voor mij hoeft het
niet, die gladde nattigheid. Je zal er mij dan ook nooit op kunnen betrappen
dat ik op het internet of in boeken zoek naar ski- of sneeuwvakanties. Mij niet
gezien. Prachtig om vanachter glas te bekijken. Dat mooie witte landschap. Dat
wel. Maar mijn spieren spannen zich al automatisch stevig aan, zodra ik een stap buiten zet. En toch moest
dat ook vrijdagochtend. Zoals je weet ga ik al sinds 2011 drie keer per week
naar de fysio en dat was ook gisterochtend vroeg het geval. Ik moet zeggen; er
was goed gestrooid, of was het misschien vanzelf weggeregend of gesmolten op
wegen en fietspaden? Wel prettig. Alleen lopen door de straat is wat minder.
Bijna niemand veegt de sneeuw nog weg of maakt een paadjes voor de voetganger
of de moeder met kinderwagen. Dat lijkt uit de tijd. Nou, dan blijf ik toch
gewoon binnen...... Zo’n vrijdag als
gisteren was voor mij weer een uitgelezen dag om achter mijn laptop in binnen-
en buitenlandse bronnen en literatuur te speuren naar een van mijn voorouders.
Jaaa..., ik hoor je al denken: ‘je moet er maar zin in hebben’. Klopt! En dat
heb ik dan ook. Met een heerlijk
zonnetje werkt het prettig. José heeft op vrijdag met uitzondering van Anouk,
die ze naar school brengt, geen oppaswerk. Tijd voor het huishouden en een
beetje voor zichzelf. Gisteren maakte ze eindelijk na lang wachten, veel vragen
en zoeken, knippen en plakken, de fotolijst met onze acht kleinkinderen in
orde. Niet alles past, maar ja. Je kan niet blijven wachten. Ik kan je die fotolijst
niet onthouden. Kijk zelf maar wat een schatjes. De kleinkinderen zijn
onze trots en oma staat bij elk van de acht hoog op het lijstje. Terecht ook,
want echt niets is haar teveel als het om onze kleintjes gaat. Ze had keelpijn
en had griep deze week, maar dat was voor haar geen reden om het bed of de bank
op te zoeken. Op woensdag en ook op donderdag hadden we kinderen en kleinkinderen
te eten en dan hoor je vaak de kleintjes zeggen “Lekker Oma”. Dat is leuk en ik
vind, ook wel terecht. Want Oma is een echte keukenwonder. Ze maakt graag iets
extra’s van een normale pot, zoals donderdag van bij voorbeeld boerenkool. Ook
haar zelfgemaakte nasi met verse groenten is een aanrader. Kan ook ik lekker
van genieten!
(Bron: familiearchief
f.van son: sneeuw 13-1-2017; kleinkinderen januari 2017).
Labels:
Anouk,
boerenkool,
Cas,
kleinkinderen,
nasi,
oppaswerk,
sneeuw,
voorouders,
Youri
zaterdag 7 januari 2017
Iets heel anders.....
Warempel, er ligt sneeuw. Weliswaar niet zo veel, maar de kleintjes zullen ervan genieten. De mama van Cas heeft al een berichtje gestuurd, dat ze de slee komt halen. De laatste dag
Kerstvakantie is voorbij. Ik heb veel achter mijn laptop gezeten
en veel andere leuke dingen gedaan. Mijn stamboom is na lezing en bestudering
van een groot aantal binnen- en buitenlandse bronnen weer een stuk uitgediept.
Toch wil ik het daar deze keer niet verder over hebben. Donderdagmiddag waren Oma en ik in
Made. De Amerhal was daar omgetoverd tot ‘Jump City’ en uiteraard waren Renée
en zus Emma van de partij om hun danskunst te vertonen tijdens een demonstratie
van de ‘Entertainment Factory’, hun dansclub. Dan mag je er ook op rekenen, dat oma en opa
van de partij zijn om de kunsten van de kleinkinderen gade te slaan. Verrassing
was dat ook Ronald met Youri en Anouk naar Made waren gekomen. Met de bus! Een
extra verrassing, zo vond Anouk. Youri keek het allemaal aan en was dolblij met
zijn ballonnenbeest, natuurlijk onmiddellijk tot ‘dino’ gebombardeerd! Jammer
dat het podium zo ver van de tribune stond. De foto’s zijn daarom van mindere
kwaliteit dan je normaal van mij gewend bent. In de Amerhal was het heerlijk om te
zien en te horen hoe veel kinderen samen genoten en volop bewogen. Onze Anouk
ging gewoon midden in de groep van dansers en danseresssen zitten en deed vrolijk
met haar nichtjes Emma en Renée mee. Nadeel voor ons was de harde tribune
zonder rugleuning, na bijna drie uur voel je dat; maar de dansende en springende
kleinkinderen beneden in de zaal maakten heel veel goed. Ook mama Inge genoot
van de meiden. Na een hele middag dansen en springen was
er voor Emma, Renée en Anouk pannenkoeken eten bij oma thuis en nadat Anouk daarna
naar huis was gebracht, bleven Emma en haar zus een nachtje logeren. Weer een
leuke vakantiedag dacht ik donderdagavond. Als je dan zo’n paar honderd kinderen
plezier ziet hebben op alle mogelijke springkussens, dan krijg ik weer het
gevoel dat er nog heel veel mensen zijn die ‘normaal’ willen en kunnen doen. Een verademing naast het nieuws na de
jaarwisseling. Het was een ‘redelijk rustige’ jaarwisseling, wordt er dan
gezegd. Auto’s in brand gestoken, moedwillige vernielingen en rellen. Ik krijg
daarvan de idee dat we zo langzamerhand in een rotmaatschappij terecht zijn
gekomen. Dat gevoel bekroop me vooral toen ik op het nieuws hoorde dat een
steeds groter aantal mensen, vooral jongeren, zich weer mateloos onbeschoft heeft gedragen door hulpverleners, politiemensen, ambulancepersoneel en
brandweerlieden met stenen en vuurwerk te gooien en zelfs aan te vallen toen
zij hun werk deden. Ik vind dat we echt met steeds meer wezens met kennelijk slechts één hersencel te maken
hebben, als je op internet ziet dat een zwaargewonde politieman wordt afgedaan
als ‘goed zo; de volgende!’ Ik vraag me dan af of de ouders van dat soort onbenullen, ze zo
ver en vaak hebben toegegeven, - om thuis rotzooi te voorkomen- , dat het woord ‘nee’
niet meer geldt. Ik zet ook vraagtekens bij het feit of er nog wel over waarden
en normen wordt gedacht, laat staan gepraat, in steeds meer huishoudens. Op
school kom ik dat helaas ook vaker tegen. Alles moet tegenwoordig maar kunnen,
zo lijkt het. Wie kan en wil die verloedering nog stoppen? Ik heb er een hard
hoofd in. Doe mijn bedenkingen nu niet af met
‘je wordt oud’; want fatsoen heeft met al dan niet oud niets te maken. Wat
ben ik dan blij, als ik in mijn eigen uitgebreide gezin kijk en dagelijks kan
horen en zien dat er wel degelijk met opvoeding veel te bereiken is. Vandalisme
en onbeschoft gedrag is gelukkig mijn kinderen en ook kleinkinderen vreemd. Onze
kleinkinderen groeien dankzij hun ouders niet op voor galg en rad. Daarvoor ben ik echt dankbaar en ook een
beetje trots. Dat mag je best weten. Zij en nog veel anderen gaan hopelijk in
de toekomst samen het tij keren en er weer een mooie, gezellige samenleving van
maken, waarin eigentijdse normen en waarden weer gelden. Ik heb dus toch nog goede
hoop. Dat wilde ik deze week even kwijt.
(Bron: familiearchief f.v.son: Jump
City Made, Renée, Emma, Anouk en Youri in de Amerhal en pannenkoeken eten.).
Labels:
Amerhal,
Cas,
Emma,
onbeschoft,
pannenkoeken,
Renée,
sneeuw
Abonneren op:
Posts (Atom)