zaterdag 28 januari 2017

'....niet om vragen...'

Afgelopen dinsdag mocht Oma José weer eens een keertje op haar passen. Ik heb het over onze kleindochter Robyn van drie-en-een-half. Ze komt niet zo erg vaak, dus een gezellige dag. Papa bracht haar ’s morgens en meteen al stond haar kwebbeltje al niet stil. Ze kan ontzettend goed praten en daar maakt ze dan ook goed en graag gebruik van. Ze oefent de hele dag als het ware. We worden er horendol van. ‘We’, want ik was ook zo rond twaalven thuis. Oma José was met ons dametje eerst naar de slager geweest. “Maar je mag niet om een worstje vragen, hoor”, had oma haar nog bezworen. “Ze schudde begrijpend van Nee”, liep daarop de winkel in en vroeg heel vriendelijk aan de slager: “Heb jij worstjes, maar ik mag er niet om vragen hoor”. Uiteraard had ze op die manier al snel haar fel begeerde worstje binnen. Daarna mocht ze nog even mee op de koffie naar tante Elke. Onze Robyn kon daar fijn met haar neefje Cas spelen. Bij ons las Robyn zelfs haar neefje voor uit het boekje van Dikkie Dik. Het leek alsof hij haar echt begreep. Cas is altijd in zijn nopjes als een van zijn neefjes of nichtjes komt en zich met hem bezig houdt. Met Robyn moet je wel de hele dag bezig zijn; samen spelen vindt zij het leukste. Ze maakte een kralenketting, begon met een kleurplaat met haar favoriete kleur ‘zwart’ en andere kleuren, die ze speciaal voor Opa maakte. Ze puzzelde ook en natuurlijk kwam ze de puzzel even aan opa laten zien. “Mooi, van een hertje”, probeerde ik. “Nee dat is Bambi”, liet onze wijsneus weten. De hele dag is ze bezig. Ze heeft volop energie. Maar het is altijd een feest als ze een dagje komt. Dat geldt voor al onze kleinkinderen. Wij hebben het echt getroffen. Aan het eind van de middag kwam papa haar weer ophalen vanuit zijn werk. Tot de volgende keer, Robyn! Uiteraard laat ik jullie nog even genieten van een paar fotootjes. Leuk hoor zo’n doordeweekse dinsdag. Dat geeft je weer volop energie. En ik kan zeggen, dat mijn gezondheid goed is momenteel. Niet te hard roepen, want het kan zo maar weer een stuk minder zijn, maar voorlopig is het ‘hebben is hebben en krijgen is de kunst’. Niets belangrijker dan gezondheid!
(Bron: familierarchief f.v.son: een dagje op Robyn passen 24-01-2017).





zaterdag 21 januari 2017

Een druk baasje.....

Ik begin nu echt zowat overal geconfronteerd te worden met mijn naderend pensioen. Thuis krijg ik alle mogelijke brieven thuis over mijn AOW en pensioen, die ik allemaal moet invullen. Op school realiseerde ik me dat ik op 16 februari de laatste keer de presentatiedag van de profielwerkstukken heb en enkele dagen ervoor staat de laatste open dag van het Dongemond voor de deur.
Ik ben er aan toe. Dat merk ik. Het interim-mentorschap dat ik sinds kort waarneem voor een zieke collega, kost veel tijd en energie. Dat ervaar ik. Ik wil er graag alles aan doen om iedereen uit mijn klasje te helpen slagen. Ook als voorzitter van de school- Medezeggenschapsraad denk ik al volop na over mijn opvolging. Ik ben dus eigenlijk met heel veel bezig tegelijkertijd. Want dan heb ik het nog niet eens over mijn voorzitterschap van de plaatselijke PvdA en mijn tijdverslindende hobby Genealogie en ook nog niet over het belangrijkste: José, de kinderen en kleinkinderen. Kortom, ik ben een druk baasje, vind ik zelf.

Afgelopen woensdag was jongste kleinzoon Cas bij ons. Oma haalde hem op en hij had ondanks de kou goede zin. Natuurlijk ging oma hem aanzetten om een knutselwerkje te maken voor zijn jarige moeder. Dat is traditie bij oma José. Het lukte wonderwel. Hij had er zin in, ons kleine inmiddels zeer beweeglijke en brabbelende baasje. Natuurlijk mocht hij weer bij oma en opa eten. We hoeven tegen hem nog niet te zeggen dat het een verrassing is, als hij met verve een plak- en kleurwerkje maakt voor zijn jarige mama. Daar is hij nog te jong voor. Gelukkig maar.

En dan dat eten. Meneer heeft al een echt eigen willetje. Kent het woordje ‘nee’ en schudt daarbij zijn hoofdje. Hij wil voortaan alleen en zelf eten. Dat is wel duidelijk. Wij genieten ervan en wat bij hem overboord gaat, dat ruimt oma wel op. Zijn mondje poetsen kan hij zelf. Leuk. Ik kan er straks over en paar maanden nog langer van genieten. Dat doe je immers vanzelf als opa en oma. Je zal het zien Patricia..........
(Bron: Familiearchief f.v.son: Cas lacht om de kou; Cas plakt 18-01-2017; Cas kan zelf eten 18-01-2017).







zaterdag 14 januari 2017

Bijna verplicht binnen blijven....

In de nacht van donderdag op vrijdag sneeuwde het. Het was weliswaar aangekondigd, maar ik heb dan altijd nog de stille hoop dat ‘hier en daar’ sneeuw, niet hier, maar dáar valt. Ik ben niet zo van de sneeuw, al geef ik wel graag toe, dat het voor de kleintjes een extra verrassing is. Dat merkte ik bij voorbeeld aan Youri en Cas. Daarom vind ik wel dat er elk jaar een tijdje sneeuw mag liggen. Nou ja, vind ik. Ik heb natuurlijk niks te vinden als het om het weer gaat... Jammer is dat. Voor mij hoeft het niet, die gladde nattigheid. Je zal er mij dan ook nooit op kunnen betrappen dat ik op het internet of in boeken zoek naar ski- of sneeuwvakanties. Mij niet gezien. Prachtig om vanachter glas te bekijken. Dat mooie witte landschap. Dat wel. Maar mijn spieren spannen zich al automatisch stevig aan,  zodra ik een stap buiten zet. En toch moest dat ook vrijdagochtend. Zoals je weet ga ik al sinds 2011 drie keer per week naar de fysio en dat was ook gisterochtend vroeg het geval. Ik moet zeggen; er was goed gestrooid, of was het misschien vanzelf weggeregend of gesmolten op wegen en fietspaden? Wel prettig. Alleen lopen door de straat is wat minder. Bijna niemand veegt de sneeuw nog weg of maakt een paadjes voor de voetganger of de moeder met kinderwagen. Dat lijkt uit de tijd. Nou, dan blijf ik toch gewoon binnen...... Zo’n vrijdag als gisteren was voor mij weer een uitgelezen dag om achter mijn laptop in binnen- en buitenlandse bronnen en literatuur te speuren naar een van mijn voorouders. Jaaa..., ik hoor je al denken: ‘je moet er maar zin in hebben’. Klopt! En dat heb ik dan ookMet een heerlijk zonnetje werkt het prettig. José heeft op vrijdag met uitzondering van Anouk, die ze naar school brengt, geen oppaswerk. Tijd voor het huishouden en een beetje voor zichzelf. Gisteren maakte ze eindelijk na lang wachten, veel vragen en zoeken, knippen en plakken, de fotolijst met onze acht kleinkinderen in orde. Niet alles past, maar ja. Je kan niet blijven wachten. Ik kan je die fotolijst niet onthouden. Kijk zelf maar wat een schatjes. De kleinkinderen zijn onze trots en oma staat bij elk van de acht hoog op het lijstje. Terecht ook, want echt niets is haar teveel als het om onze kleintjes gaat. Ze had keelpijn en had griep deze week, maar dat was voor haar geen reden om het bed of de bank op te zoeken. Op woensdag en ook op  donderdag hadden we kinderen en kleinkinderen te eten en dan hoor je vaak de kleintjes zeggen “Lekker Oma”. Dat is leuk en ik vind, ook wel terecht. Want Oma is een echte keukenwonder. Ze maakt graag iets extra’s van een normale pot, zoals donderdag van bij voorbeeld boerenkool. Ook haar zelfgemaakte nasi met verse groenten is een aanrader. Kan ook ik lekker van genieten!
(Bron: familiearchief f.van son: sneeuw 13-1-2017; kleinkinderen januari 2017). 


zaterdag 7 januari 2017

Iets heel anders.....

Warempel, er ligt sneeuw. Weliswaar niet zo veel, maar de kleintjes zullen ervan genieten. De mama van Cas heeft al een berichtje gestuurd, dat ze de slee komt halen. De laatste dag Kerstvakantie is voorbij. Ik heb veel achter mijn laptop gezeten en veel andere leuke dingen gedaan. Mijn stamboom is na lezing en bestudering van een groot aantal binnen- en buitenlandse bronnen weer een stuk uitgediept. Toch wil ik het daar deze keer niet verder over hebben. Donderdagmiddag waren Oma en ik in Made. De Amerhal was daar omgetoverd tot ‘Jump City’ en uiteraard waren Renée en zus Emma van de partij om hun danskunst te vertonen tijdens een demonstratie van de ‘Entertainment Factory’, hun dansclub.  Dan mag je er ook op rekenen, dat oma en opa van de partij zijn om de kunsten van de kleinkinderen gade te slaan. Verrassing was dat ook Ronald met Youri en Anouk naar Made waren gekomen. Met de bus! Een extra verrassing, zo vond Anouk. Youri keek het allemaal aan en was dolblij met zijn ballonnenbeest, natuurlijk onmiddellijk tot ‘dino’ gebombardeerd! Jammer dat het podium zo ver van de tribune stond. De foto’s zijn daarom van mindere kwaliteit dan je normaal van mij gewend bent. In de Amerhal was het heerlijk om te zien en te horen hoe veel kinderen samen genoten en volop bewogen. Onze Anouk ging gewoon midden in de groep van dansers en danseresssen zitten en deed vrolijk met haar nichtjes Emma en Renée mee. Nadeel voor ons was de harde tribune zonder rugleuning, na bijna drie uur voel je dat; maar de dansende en springende kleinkinderen beneden in de zaal maakten heel veel goed. Ook mama Inge genoot van de meiden. Na een hele middag dansen en springen was er voor Emma, Renée en Anouk pannenkoeken eten bij oma thuis en nadat Anouk daarna naar huis was gebracht, bleven Emma en haar zus een nachtje logeren. Weer een leuke vakantiedag dacht ik donderdagavond.  Als je dan zo’n paar honderd kinderen plezier ziet hebben op alle mogelijke springkussens, dan krijg ik weer het gevoel dat er nog heel veel mensen zijn die ‘normaal’ willen en kunnen doen. Een verademing naast het nieuws na de jaarwisseling. Het was een ‘redelijk rustige’ jaarwisseling, wordt er dan gezegd. Auto’s in brand gestoken, moedwillige vernielingen en rellen. Ik krijg daarvan de idee dat we zo langzamerhand in een rotmaatschappij terecht zijn gekomen. Dat gevoel bekroop me vooral toen ik op het nieuws hoorde dat een steeds groter aantal mensen, vooral jongeren, zich weer mateloos onbeschoft heeft gedragen door hulpverleners, politiemensen, ambulancepersoneel en brandweerlieden met stenen en vuurwerk te gooien en zelfs aan te vallen toen zij hun werk deden. Ik vind dat we echt met steeds meer wezens met kennelijk slechts één hersencel te maken hebben, als je op internet ziet dat een zwaargewonde politieman wordt afgedaan als ‘goed zo; de volgende!’ Ik vraag me dan af of de ouders van dat soort onbenullen, ze zo ver en vaak hebben toegegeven, - om thuis rotzooi te voorkomen- , dat het woord ‘nee’ niet meer geldt. Ik zet ook vraagtekens bij het feit of er nog wel over waarden en normen wordt gedacht, laat staan gepraat, in steeds meer huishoudens. Op school kom ik dat helaas ook vaker tegen. Alles moet tegenwoordig maar kunnen, zo lijkt het. Wie kan en wil die verloedering nog stoppen? Ik heb er een hard hoofd in. Doe mijn bedenkingen nu niet af met  ‘je wordt oud’; want fatsoen heeft met al dan niet oud niets te maken. Wat ben ik dan blij, als ik in mijn eigen uitgebreide gezin kijk en dagelijks kan horen en zien dat er wel degelijk met opvoeding veel te bereiken is. Vandalisme en onbeschoft gedrag is gelukkig mijn kinderen en ook kleinkinderen vreemd. Onze kleinkinderen groeien dankzij hun ouders niet op voor galg en rad. Daarvoor ben ik echt dankbaar en ook een beetje trots. Dat mag je best weten. Zij en nog veel anderen gaan hopelijk in de toekomst samen het tij keren en er weer een mooie, gezellige samenleving van maken, waarin eigentijdse normen en waarden weer gelden. Ik heb dus toch nog goede hoop. Dat wilde ik deze week even kwijt.
(Bron: familiearchief f.v.son: Jump City Made, Renée, Emma, Anouk en Youri in de Amerhal en pannenkoeken eten.).