Robyn, circus en wielerdrama…..

Wat een week zeg! Nog iets meer dan een handvol werkweken te gaan tot de vakantie, maar het leek alvast wel zo ver deze week. Ik geef geen les meer aan vierdeklassers dit schooljaar, gewoon omdat ze na het examen nu vakantie hebben. Toch had ik een volle week.

Maandagavond was het gemeenteraadsvergadering over opvang van vluchtelingen; dinsdag was kleindochter Anouk jarig en uiteraard moesten opa en oma komen eten. We troffen het.’Eten van de plaat’. Goed gezorgd hoor! Uiteraard blijf je dan tot Anouk voldaan naar bed gaat. Woensdagavond deden José en ik de maandelijkse boodschappen. Het salaris was immers binnen!

Donderdagochtend haalden we onze kleindochter Robyn op. Papa Pieter en Mama Tara gingen het huis schilderen en daar kun je zo’n handenbindertje niet bij hebben. Logeerpartijtje dus. ’s Middags gingen we met haar naar de speeltuin. Het was heerlijk weer. En ’s avonds? Nou ja, voor de verandering voor mij weer raadsvergadering. Nu over de opknapbeurt van de Bergse Markt, over het accommodatiebeleid met als heet hangijzer buurthuis De Haven en enkele andere onderwerpen.

Met name de Haven hield de gemoederen bezig. Voor een volle publieke tribune maakte de coalitie er een circus van, met als middelpunt een zwalkende wethouder-zonder-antwoorden en boordevol algemeenheden, in de wetenschap dat hij de  meerderheid in de Raad immers toch zou hebben. Kortom: veel discussie en een publieke tribune zonder enig begrip. Duidelijk géén avondje klantenbinding democratie voor de bevolking.

Vrijdag tot slot een dag met les tot half drie. Net op tijd om die fantastische Giro d’Italia te zien, waar Steven Kruiswijk wél echt aan klantenbinding doet. Na het prima rijden vorig jaar van Dumoulin in De Vuelta, de ronde van Spanje, nu weer een landgenoot dit het een feest maakt om naar een wielerwedstrijd te kijken. Uiteraard voor het merendeel op een buitenlandse zender. Nederlandse TV zendt alleen de laatste twee bergetappes uit en voor het overige soms een korte halve samenvatting als het peloton al een uur of wat binnen is!

Maar gisteren….. Je verzint het toch niet; door een stuurfout tegen de sneeuwwand klappen en de Giro verliezen. Op het moment dat ik dit schrijf, is nog niet zeker of hij met zijn pijnlijke voet en scheurtje in een rib vandaag nog rijdt. Zo ja dan hoop ik dat hij zondag in Turijn geloof ik verdiend nog op het podium staat. Een puike prestatie zou dat zijn. Als het niet bij het voetballen kan, dan maar bij een andere sport. Sorry, niet bij formule 1. Die sport en Verstappen, dat is absoluut niks voor mij…………. Robyn ging met Oma nog even langs bij neefje Cas en bij neefje Youri. Vandaag brengen we haar weer terug naar huis. Oh ja. Ik zou het haast nog vergeten. Ik heb de poepluier van Robyn verschoond. Heerlijk werkje als het om diarree gaat……… ook echt niks voor mij!

(Bron: familiearchief f.van son: Robyn logeert mei 2016, Monkey town, bij Youri). 

Oh zo’n dubbel gevoel….

Vandaag is  het precies één jaar geleden dat mijn moeder ons verliet. Dat deed ze écht.

Op haar verzoek ging zíj bij de crematie weg en niet andersom. Normaal gesproken nemen de aanwezigen afscheid na de bijeenkomst en blijft de overledene moederziel alleen staan. Bij het afscheid van mijn moeder niet. José en ik en mijn broer Marco en Dineke reden Mama de zaal uit.

Ze had het verschrikkelijk gevonden als iedereen na een laatste groet háár de rug had toegekeerd.

Een jaar later voelt dat afscheid nog steeds oh zo vreemd. En toch ben ik ook tegelijkertijd dankbaar. Dankbaar dat haar nog verder lijden bespaard is gebleven.

Nog steeds voel ik de zachte handdruk van mijn moeder, toen ik de avond voor haar overlijden als steun haar hand vasthield, zittend naast haar bed. Haar ogen dicht, haar lichaam het leven moe.

Gelukkig denk ik terug aan een fijne moeder, oma en omi. Ik denk terug aan grote en kleine dingen; hoe dankbaar zij was toen ze haar geliefde zachtgekookte eitje van ons kreeg, dat ze –sinds ze in het verzorgingshuis woonde-, niet meer kreeg. We namen een ongekookt eitje voorzichtig mee van huis en kookten het in de waterkan op haar kamer, zonder dat ze het wist. Haar gezicht toen wij het eitje in het eierdopje voor haar neerzette, vergeet ik nooit meer. ‘Het zijn de kleine dingen die het doen’, het was een van de liedjes die zij erg prettig vond en ook uit volle borst meezong, toen zij tot op hoge leeftijd nog in het koor ten gehore bracht.

Nee. Het is niet zo dat we enkel nog de foto’s hebben van ons Ma. 

Er zijn zoveel herinneringen, zo veel warme en natuurlijk ook koudere gevoelens overgebleven. Mijn moeder was immers ook maar een mens. Ik denk nog aan de laatste zin die ik haar bij het afscheid mocht toespreken. Ja. Ik ben nog steeds trots en dankbaar dat ik haar zoon mocht zijn… Rust zacht Mama.

(familiearchief f.v.son, 22 mei 2016: 87 jaar, 90 jaar, zachtgekookt eitje).

‘Autonicken’ en 100-rittenkaart..

Emma, onze oudste kleindochter was met de pinksterdagen eindelijk aan de beurt. In haar eentje logeren bij oma en opa. Dat was een van haar grootste wensen. Ze heeft al meer gelogeerd, maar dat was samen met zus Renée, als wij oppasten omdat hun pa en ma iets op het programma hadden. Dat is niet echt logeren. Logeren betekent kiezen wat we eten en ‘iets leuks’ doen. Zo weten al onze kleinkinderen te vertellen.

Nou gaan Emma en Renée vaak naar een museum. Dat maakt het wat moeilijk om voor een museum te kiezen. Dan doen we het anders!

De vraag ‘Wat eten we’ was snel beantwoord: ‘pannenkoeken en morgen nasi’. Dat pannenkoeken bakken moest natuurlijk samen en na afloop waren er ook nog aardbeien voor Emma.

Oma’s nasi is niet te versmaden. Iets voor de tweede dag dus. Maar ‘iets leuks’ doen was een tikkeltje moeilijker, maar ook daar kwamen we wel uit. Met een ietwat angstige blik naar buiten kozen we op tweede pinksterdag voor een stukje historie en picknicken, een van de lievelingsactiviteiten van Emma. Want dat had ze ‘nog maar twee keer gedaan’.

Zo gezegd, zo gedaan. Samen brood en beleg bij elkaar gepakt en gewapend met een tas met een thermoskan warm water voor soep en een pak drinken en zo, werd de auto gepakt. Richting Heusden-Vesting.

Dat was Emma wel naar de zin. Ze liep op de vestingwallen en beklom schijnbaar onvermoeibaar diverse trappen. Ze mocht zelf foto’s maken met het fototoestel van oma en de kasteelruïne van de waterburcht werd ook met een bezoek vereerd. Het klein speeltuintje op de ruime binnenplaats van de oude waterburcht van Heusden bleek -ook een voltreffer. Zo kon ze nog wat extra uitwaaien en overtollige energie kwijt. We gingen uiteraard met het Bernse veerpontje overvaren en tussen de bedrijven door werd achter in de auto getekend en gekleurd, op weg naar de picknick.

En als wij een idee hebben…….. jawel hoor. De lucht betrok steeds verder en eer we bij de Drunense Duinen in Udenhout waren, begon het te regenen. Weg picknick? Nee! We kunnen ook in de auto picknicken, vond Emma. Zo gezegd, zo gedaan. Autonicken, was het nieuwe woord dat ze verzon.

Het was gezellig, maar uiteraard wel behelpen. Daarna gingen oma en Emma nog even de Duinen in, boompje klimmen, waarna het bij terugkomst richting huiswaarts naar Oma en Opa’s huis ging.

Voor Opa tijd om naar de opgenomen wedstrijd van NAC tegen Eindhoven te kijken, want het was al half vijf. Ik kende de uitslag nog niet. Intussen maakte Oma de nasi klaar en werd het eitje gebakken voor over de nasi. Nee. Emma heeft haar nasi niet helemaal op. Ze was toch te moe, maar wel voldaan. Dat merkten we, toen ze weer thuis bij pa, ma en zus honderduit wilde vertellen. Oma en Opa konden vermoeid terug naar huis. Bijkomen van de logeerpartij. Want die kost ook ons de nodige energie. En de jongste twee kleinkinderen? Die kunnen oma en opa bijna geen dag missen. Youri en Cas vereerden ons tijdens het Pinksterweekend ook nog even met een bezoekje. Die hebben elk een ‘100-rittenkaart’ denk ik….maar die stempelt Oma volgens mij nooit af!

Vanavond hebben we een personeelsfeestje, morgen, op de zaterdag ga ik meepraten en meedenken over de opvang van statushouders in onze gemeente. Vandaar dat ik het weekendbericht vandaag al geplaatst heb. Hoop niet dat je dat erg vindt, maar het begint zaterdag al om kwart voor negen; ’s ochtends wel te verstaan…….

(Bron: familiearchief f.van son: Emma komt autonicken, boompje klimmen en een stukje historie; Cas en Youri, Pinksteren 2016). 

Bedorven lucht en waterratten...

Als ik samen met mijn leerlingen op de warme zonnige dagen in mijn klaslokaal de daar heersende tropische temperaturen en bedorven lucht trotseer, dan denk ik wel eens aan de tuin bij ons huis. Die mag dan niet zo groot zijn, als José wel zou wensen, maar hij is wel groot genoeg voor een heerlijk zwembad. Het is voor de kinderen van de basisschool van Anouk in de afgelopen week nog meivakantie geweest. Dat kwam goed uit, want het weer was echt zomers. Dus het juiste weer om op donderdag bij oma te komen zwemmen. Samen met haar broertje, waterrat Youri. Onder het motto ‘Hoe meer zielen, hoe meer vreugd’ kwam ook hun kleine waterrat-neefje Cas met mama Elke nog even langs en wilde vanzelfsprekend ook het water in.

Het werd voor alle drie spelen dat het een lieve lust was. Met of zonder de waterspeelgoedjes, dat was voor met name de heren niet zo belangrijk. Als ze maar in het water konden zijn. Tante Elke en Oma hielden vanzelfsprekend een oogje in het zeil. Het was ongeveer half twee, toen de vermoeidheid toesloeg. Ik heb nog even kunnen meegenieten van het spelende en spetterende nageslacht. Ik was die donderdag al om even na enen thuis, na mij eerste surveillance bij het examen Engels voor de kaderleerlingen.

Anouk was inmiddels al uit het bad gegaan en toen ik thuis kwam waren de beide neefjes aan de beurt. Youri kwam even bij in bed op zijn vertrouwde kamertje bij Oma. Cas ging na nog even met Anouk gespeeld te hebben, met zijn mama weer mee naar zijn eigen huis en moest ook daar uiteraard een uurtje slapen. Spelen is immers vermoeiend. Ze hebben donderdag nog lekker kunnen genieten van het zonnetje.

Het is vrijdagmiddag nu ik dit weekendbericht schrijf. Je weet wel, die dag waarover de weerprofeten spraken van duidelijk mindere temperaturen en minder zonnig. Oh…..Vandaar dat onze tuindeur nog wagenwijd open staat en het zonnescherm naar beneden en de gordijnen dicht. Als er dan duidelijk een weersverandering op komst is, dan zal dat wel voor vrijdagavond op zijn vroegst zijn, zo denk ik nu. Goed voetbalweer? Als jullie dit lezen, dan zijn de uitslagen van de eerste nacompetitiewedstrijden al bekend. Ik hoop dat ook die –evenals de kleinkinderen- mij een prettig weekend bezorgen. Ik wens het jou in elk geval ook! Een weekend waarop komende maandag eindelijk onze oudste dochter Emma een nachtje bij oma en opa komt logeren. In haar eentje. Dat wordt zonder twijfel gezellig. Ik hoop dan ook onderhand van mijn verkoudheid en hoesten af te zijn. Het heeft nou eigenlijk lang genoeg geduurd…….

(Bron: familiearchief f.van son: Youri, Cas en Anouk in het zwembad bij oma, 2016).

Haar hobby is goed voor mij!

Vandaag gaat het weekendbericht over een nog weinig belichte kant van José. Over een van haar hobbies. Niet de kinderen en kleinkinderen en ook niet de schilderkunst. Nee een andere: degene die haar goed kent, die weet dat de keuken een van haar meest geliefde domeinen is.
Koken, bakken, braden, kokkerellen dat is een echte hobby van haar. En wat nu extra prettig is; ik kan daar elke dag van genieten. Ze zet op een gewone doordeweekse dag elke avond een lekker hapje voor. Ik wil niet "meteen zeggen "de liefde van de man gaat door de maag", maar het is mooi meegenomen, niet? Ik kan niet bij mijn meeste foto's, want de laptop is kapot, dus je moet het deze week met één plaatje doen!
Maar goed, over enkele weken komt de nieuwe laptop. Even behelpen!
Niet enkel op een doordeweekse dag, maar vaak ook op een wat meer speciale dag slooft José zich uit in de keuken. Soms begint ze zelfs al een dag tevoren, als er veel eters zijn. Zoals met Kerstmis en op andere hoogtijdagen vaak het geval was. 'was', want voor het hele gezin inclusief aanhang nu nog een volledig diner op tafel zetten, dat is wat teveel van het goede. Maar wekelijks nog komt een van de kinderen met het gezin toch de benen onder tafel steken. Anouk valt daarbij extra op, "lekker Oma"! Zo laat ze keer op keer weten als ze een flink bord leeg eet. Wat er ook op tafel komt. Samen eten is in ons gezin een gezelligheidsmoment. Er moet echt heel wat speciaals aan de hand zijn, willen we niet aan tafel zitten. Natuurlijk niet als oma voor broodjes en twee soorten -uiteraard zelfgemaakte- soep heeft gezorgd; die staan dan op tafel en iedereen kan zelf pakken en het lekkers meenemen naar zijn of haar plaatsje. Morgen is het moederdag. Dat betekent dat José in alle vroegte weer in haar keuken te vinden is om er iets lekkers te bakken. "Voor straks, als de kinderen er zijn", zegt ze dan. De kinderen en kleinkinderen zijn haar meest belangrijke "bezit". Maar dat wisten jullie al.
Haar keuken is nu behoorlijk aan het verslijten, maar dat betekent niet dat zij het daarmee ook opgeeft. We moeten nu gaan proberen om het een en ander te vervangen. De magnetron draait niet meer uit zichzelf; niet alle pitten van het kooktoestel doen het meer en de afzuigkap is ook niet meer wat hij geweest is. Kan ook zo langzamerhand wel. Een spaarpotje aanleggen dus. Want zonder een goed werkende keuken zou voor José niet prettig zijn. ....en ook voor mij niet....!
(Bron: Familiearchief f.van son: José bakt op hoogtijdagen, zoals jaren geleden dit carnavalsbrood).