Bijna 900 kilometer verder…

Even een vluggertje. Met mijn kapotte laptop na veel vijven en zessen toch een weekendbericht gemaakt. Ik kan niet wachten tot ik mijn nieuwe laptop kan gaan kopen. Ik heb een drukke week achter de rug. Bijna 900 kilometer in mijn auto; vier musea met een bezoek vereerd en een paar eeuwen stamboom op de gevoelige plaat vastgelegd. Dat alles samen met José. Het weer werkte niet echt mee, maar we hebben wel een erg gezellige week achter de rug. Laat ik beginnen met de musea. Het Van Abbe in Eindhoven was niet zo bijster interessant. Het tegendeel gold voor De Pont in Tilburg. Het museum Moti in Breda was wel apart, maar het Cobramuseum in Amstelveen was een topper. José bleef fotograferen. “Dat is speciaal om inspiratie op te doen”, zo liet ze weten. De meeste kilometers gingen zitten in de stamboom. We reden naar Waals België. Via de Abdij van Tongerlo, waar een voorouder ooit abt was; naar Nodebais waar de familie bezittingen had. Verder naar Duras, Jauche, Hoegaarden, Jodoigne en nog veel meer. Gewoon om te kijken hoe de streek eruit ziet, waar meer dan acht eeuwen geleden mijn voorouders ‘Heer’ waren. Het weer was niet goed genoeg om uitgebreid een kijkje te nemen, dus dat komt nog wel een keer. Maar ik weet me nu dankzij heel wat foto’s straks nog te herinneren hoe de streek eruit ziet. Gisteren bezochten we wat dichter bij huis de abdij van Postel, het dorp Weelde, waar de oude pastorie op de fundamenten van de versterkte woningen van de Heren van Weelde is gebouwd, nog steeds omgeven door een gracht. We bezochten Nieuwkerk, waar mijn katholieke voorouders omstreeks de zeventiende eeuw vanuit Goirle naar toe liepen voor de zondagse eredienst. Dat lag net in gebied van de Spaanse koning, even over de grens bij Goirle. Het kapelletje staat er nog. En wat nou nog extra gezellig is: we hebben nog een week om leuke dingen te doen. Je wordt er wel moe van, zeker als het regent, maar voor een weekje gezelligheid met José krijg je me echt wel uit huis.  

(Bron: familiearchief f.van son; meivakantie weekje genealogie(foto Pastorie omgracht gebouwd op de fundamenten van de behuizing van de Heren van Weelde) en musea 2016)

De laatste week…

Afgelopen week was de laatste waarin ik dit schooljaar vierdeklassers les gaf.  Nou ja, les…. 
Ze hebben vanzelfsprekend alle cijfers voor mijn vak al weken geleden behaald. Het eindcijfer is zelfs al bepaald. Voor maatschappijleer hoeft geen landelijk examen te worden gemaakt. Als je afgerond een 7 voor maatschappijleer hebt behaald, dan heb je een compensatiepunt veroverd. De meesten kunnen met een 7 voor Maatschappijleer met een iets geruster hart de komende examenperiode ingaan.

Ik hield de klassen in de afgelopen weken vooral bezig met een enquête over de manieren waarop naar hun mening de lessen en lokalen vorm gegeven zouden moeten worden, als zij het voor het zeggen zouden hebben én met nuttige en hopelijk interessante documentaires, zoals die over de drugskartels in Mexico, en de film The Wave, naar een experiment dat aan het einde van de jaren zestig van de vorige eeuw in de Verenigde Staten werd gehouden. In ons allen sluimert een stukje kuddegeest, en – al naar gelang het karakter en de visie (van thuis?) een flintertje of balkje fascisme, zo toont dat experiment aan. Ook de film De Punt over de Molukse treinkaping in ons land, maakte deel uit van die reeks.

Nu begint de meivakantie, voor de leerlingen en ook voor mij en daarna is het tijd voor de examens. Ik ben benieuwd of we dit jaar met T4C met een 100%-score de eindstreep halen. Een paar zullen er echt alles voor uit de kast moeten halen. Iedereen na de vakantie uiteraard heel veel succes!

Ik had je vorige week beloofd om een paar foto’s te laten zien van de ‘ouderwetse schooldag’ van onze oudste kleindochter Emma, afgelopen dinsdag. Compleet met zelfgemaakte inktlap natuurlijk…. herken je het nog?  Natuurlijk was Opa ook benieuwd naar Emma’s eigen ervaringen. Emma vond het wel leuk, maar ze was toch blij dat het weer afgelopen was, want: “Je mag in de klas helemaal niets zeggen en je mag niet eens samenwerken!” Ze is ervan overtuigd dat de juf ook blij was dat het afgelopen was, want ook zij houdt er kennelijk van om in de klas te kletsen en nu moest ze vooral streng zijn. De kleren waren wel leuk, maar “het is toch wel onhandig spelen met zo’n lange rok”, vond Emma. Het was eigenlijk een week waarin veel gebeurde. Zo lag ik op de grond met Youri om samen met hem met de kleine autootjes te spelen. Hij vond het prachtig. Ik haalde Anouk met de scootmobiel van school.  Je moet wat als opa. Mama Meike, Anouk en Youri kwamen bij ons eten en   Cas tenslotte, die komt vandaag terug met zijn papa en mama van een verdiende vakantieweek op de Veluwe met ook een bezoekje aan het mooie dierenpark van Amersfoort en een heerlijk zwembad. Ik ben echt benieuwd naar de verhalen. En onze oudste kleinzoon Joël, die gaat folders rondbrengen. Verdienen dus. Het begin van de honderdduizend. Kleintjes worden groot.

Ik ga nu uitrusten, beetje werken aan de genealogie en geschiedenis van mijn familie, leuke dingen doen met José en me daarmee opladen voor de laatste periode van dit schooljaar. Niet te hopen dat we insneeuwen of invriezen komende week.…….

(Bron: familiearchief f.v.son. Emma’s ouderwetse schoolweek 2016, Cas op vakantie op de Veluwe 2016, Frans en José naar het feest van de ouders van Wouter bij de Houtse Meren, 2016.)

Een bron van energie….

Er is niks zo leuk als het volgen van onze kleinkinderen in hun hedendaagse wereld. Vandaag pik ik er volkomen willekeurig even Robyn, Cas en Emma uit. Over hen gaat dit verhaaltje.

Zoals elke moeder trots is op haar baby, zo ook natuurlijk Tara, de vrouw van Pieter. Zij stuurde vlak een paar maanden geleden een foto van baby Robyn met een volle haardos naar de site van Linda. En wat schetst haar verbazing; de afgelopen elfde april bijna drie jaar later, stond haar dochter (en onze kleindochter) op de site van dit blad. Op Lindanieuws.nl onder de rubriek ‘baby’s met een volle haardos’. Die foto wil ik je natuurlijk niet onthouden met de foto van nu daarnaast! Is het geen schatje?

En dan Cas, zoon van Elke en Wouter. Zo langzamerhand kan hij al best even zelf zitten. Nog niet zodanig, dat je met hem in het fietsstoeltje grote fietstochten kunt maken, maar toch. Oma José nam hem deze week mee naar Albert Heijn. Hij mocht voor het eerst ( uiteraard af en toe ondersteund door een van oma’s handen), in een winkelwagentje zitten. Hij keek natuurlijk zijn ogen uit. Allemaal nieuw immers voor de kleine Cas die gisteren precies negen maanden oud was. Het wachten is op zijn tandjes…. Maar hij doet het rustig aan. Langzaamaan, dan breekt het lijntje niet. En steeds maar lachen bij alles wat hij doet. De kleine Cas produceert ook al zoveel verschillende klanken, dat ze bij het consultatiebureau opmerkten, dat hij “wel erg goed praat voor zijn leeftijd”. Ons derde kleinkind dat vandaag in de schijnwerper staat is Emma uit groep 5 van de school ‘De Lage Weide’ in Made. Emma gaat dinsdag op school een dag terug in de tijd. Ze gaat dan aan den lijve ondervinden hoe het er vroeger op school precies aan toe ging: de ouderwetse schooldag dus. Ik hoop niet dat de juf een speciaal liniaaltje meebrengt om de kinderen een tik te geven als ze niet precies doen wat gezegd wordt. 

Alle kinderen, ook Emma dus, moeten zich in ouderwetse kledij hullen. Ik mocht van haar mama alvast een tipje van de sluier oplichten. Volgende week zonder twijfel ook foto’s van die ouderwetse schooldag. Kleinkinderen. Ze zijn een bron van energie voor opa en oma. We zijn er blij mee. Met alle acht!

(Bron: familiearchief f.van son: Robyn op Linda.nl en Robyn nu; Cas bij AH en Emma’s ouderwetse outfit 2016).

Een knoop doorgehakt…..

José en ik hebben een belangrijke knoop doorgehakt. Na dit schooljaar ga ik nog één schooljaar door en dan stop ik ermee. Dan is het lang genoeg geweest. Als ik nog mentor zou worden van een vierde theoretische klas, dan kan ik nog één keer proberen om 100 procent geslaagden te krijgen. Maar ik wacht dat even af. We gaan er in elk geval nog een jaar tegenaan. Niet meer voor 1 volledige fte, zoals dat heet, want ik pak alvast een deeltje keuzepensioen. Paar dagen school, paar dagen thuis. Dan kan José ook alvast even wennen….
Dat schept mooie mogelijkheden. Als ik vanaf september een paar dagen per week vrij ben, dan kan ik bij goed weer ongestoord samen met José leuke dingen gaan doen. Zoals die ene dag, enkele weken geleden, nu nog noodgedwongen een zondag…., waarop we lekker aan zee van de zon gingen genieten. Even op een terrasje, een korte wandeling voor de spiertjes en een gezellige dag zonder al te veel zorgen. En is het wat minder weer, dan kan ik ongestoord aan mijn hobby werken; de geschiedenis en genealogie van mijn eigen familie én mijn werk voor de plaatselijke PvdA.
Ik zie het al helemaal voor me. Eindelijk meer tijd voor José, de kinderen en de kleinkinderen en voor mezelf. Ik geniet al bij voorbaat. 
Genoeg deze week. Ik ga vandaag nog even lekker rustig genieten van de doorgehakte knoop. Vanavond komt Cas een nachtje logeren. 
Oh ja, ik vertel je nog even, – voor zover je het nog niet mocht hebben opgemerkt-: Anouk heeft haar zwemdiploma A behaald. Ze is terecht trots en haar papa, mama en broertje Youri natuurlijk ook. 
Maar deze week heb ik bij wijze van uitzondering mezelf een keer in de schijnwerper gezet. Er is een hele last van me afgevallen door ons besluit. Nu maar hopen en vertrouwen dat mijn gezondheid me nog jaren lang goed gezind zal zijn. Ik heb er nu al zin in! Maar eerst die 100% nog halen komend schooljaar.
(Bron: familiearchief f.van son; 2016 Frans en José in Burgh-Haamstede).

Anouk en de ‘1 aprilmop’

Zondag gaat ons Anouk afzwemmen. Maar daar heb ik nu voor het weekendbericht van morgen niet zo veel aan natuurlijk. Maar de foto’s hou je nog even van mij tegoed. Veel succes zondag, Nouki!
Waarom nu al een weekendbericht. Ik ben erin geslaagd om mijn computer weer min of meer aan de praat te krijgen. Ben hard toe aan een nieuwe. Daarom voor alle zekerheid maar vandaag al het weekendbericht.  
Vandaag is het 1 april. In een oude encyclopedie staat bij 1 aprilgrap: “iemand met een onmogelijke boodschap ergens heenzenden”. Op school vandaag, waar een collega een nietsvermoedende leerling naar de concierge stuurde om 'zelfcorrigerend proefwerkpapier'. De concierge speelde mee en gaf een stapeltje groen papier mee. Hij verontschuldigde zich met 'ik heb alleen maar groen!' 
Mijn kleinkinderen vertellen me steevast dat mijn veter los is…… en roepen te pas en te onpas: “1 april kikker in je bil die er nooit meer uit wil”. Anouk had mij uiteraard ook te pakken, al moest het even in scene worden gezet……… eerlijk is eerlijk.
Vroeger, zo meen ik me te herinneren, riepen wij als kind ”je schoen is los, Amsterdamse kikvors”. Waarom dat nu precies een ‘Amsterdamse kikvors’ moest zijn, weet ik niet meer. Wel weet ik nog dat je vroeger iemand op 1 april vooral naar een winkel stuurde om een ‘vierkant rondje’ of ‘gedroogde sneeuw’ te halen of zoiets. 
Zoals zo vaak bij dit soort dingen, is het niet bekend waar de 1 aprilmop precies vandaan komt. Sommigen zeggen dat die ontstond bij de invoering van de Gregoriaanse kalender in 1582. Voor die tijd werd Nieuwjaar gevierd van 25 maart tot 1 april, daarna op 1 januari. Maar dat kan volgens Historiek.net niet de oorsprong van de 1-aprilmop zijn. Immers eerder die eeuw wordt de 1 aprilmop al vermeld in een gedicht van Eloy d’Amerval, Frans dichter en componist uit de vijftiende eeuw. Bij ons wordt de inname van Den Briel door de Watergeuzen op 1april vaak als aanleiding genoemd, maar waarom zou dan in veel andere landen 1 april ook de grappendag zijn. Bij ons heeft het wel een rijmpje opgeleverd over 1-april. “Op 1april verloor Lava zijn Bril (=den Briel)”.
In historisch onderzoek zijn vergelijkingen getrokken met grappenfeesten uit de klassieke oudheid (lachriten in Thessalië en de Romeinse narrenfeesten, de Quirinalia), in het oude India (het Holifeest) of met middeleeuwse narrenfeesten, zoals carnaval, die allen in het voorjaar werden gevierd. Misschien zou je zo nog wel even doorgaan. maar bewijs, zo betoogt Historiek.net , kon tot op heden niet worden geleverd en dat is eigenlijk wel net zo leuk. 
Een paar geslaagde 1 aprilgrappen tot slot, met dank aan Historiek.net:
Het BBC-programma Panorama liet in 1957 een reportage zien over spaghetti-oogst in Zwitserland. Daarin waren dorpelingen te zien die slierten spaghetti van de bomen plukten. Honderden kijkers belden op met de vraag waar zij die bomen konden kopen om zelf spaghetti te kweken.
Of ons eigen NOS journaal van 1 april 1960. De toren van Pisa was omgevallen, zo werd gemeld. Het gevolg: veel reacties van geschrokken en treurende mensen. In Zweden was het in 1962 Kjell Stensson, technicus van de enige Zweedse televisiezender. Hij vertelde dat er een manier was om tijdelijk gekleurde beelden te krijgen op de zwart/wittelevisie. Ze moesten er een panty omheen doen. Duizenden mensen deden dat. Pas in 1970, ook op 1 april werd de zender in kleur uitgezonden.
Ook een mooie: ons NOS journaal meldde dat op 1 april 1969 een grote landelijke actie zou worden gehouden om zogenaamde ‘zwartkijkers’ op te sporen; dat zijn mensen die hun kijk- en luistergeld niet hadden betaald. Controleurs zouden met een scanner door de straten rijden om overtreders te betrappen. “Is daar niets tegen te doen?”, vroeg een journalist. “Nee”, was het antwoord van een controleur, want hij kon zich niet voorstellen dat men het televisietoestel in aluminiumfolie zou wikkelen, want dan zou de voorbijrijdende controledienst namelijk met de scanner niets kunnen opmerken. De volgende dag was al het aluminiumfolie in de winkels binnen enkele uren uitverkocht… Mensen veranderen nooit…………..en dat is maar goed ook.
(Bron: Historiek.net:
http://historiek.net/1-aprilgrappendag/1070/?utm_source=wysija&utm_medium=email&utm_campaign=week13#.VvvZH5yLTUJ:)