Turnen en koorts….

Emma, haar zus Renée waren weer toe aan hun jaarlijkse Turndag. Plaats van handeling was de Amerhal in Made en natuurlijk was Oma van de partij, en uiteraard ook mama en papa. Ik moest noodgedwongen verstek laten gaan. Mijn spieren werkten al een tijdje niet mee, maar daarmee zal ik je niet vermoeien. Het lijkt nu eindelijk weer achter de rug.
Het is altijd weer gezellig om de kleinkinderen aan het werk te zien. Emma vindt turnen heel erg leuk om te doen. En als je aan haar vraagt wat ze het aller-leukste vindt, dan is dat het tuimelen aan de brug. Behendig draait ze dan haar rondjes.
Renée is een tijdje van het turnen af geweest. Dansles, afzwemmen voor diploma A en B en dan ook nog turnen? Dat was een beetje te veel van het goede. Ze was nog maar pas een paar weekjes weer terug bij de turnvriendinnen. Na de oefeningen, die uitaard werden gadegeslagen door veel mama’s, papa’s, broertjes, zusjes en oma’s en opa’s, waren er natuurlijk de schavotjes waarop de beste drie mochten plaatsnemen. Emma haalde de bronzen plak en liet die natuurlijk trots om haar nek bungelen. Je ziet het op de foto! Renée had deze keer een beetje pech, want ze viel buiten de medailles. Dat was uiteraard niet naar haar zin. Ik zou het ook moeilijk vinden als mijn broertje wél en ik géén medaille kreeg. Wat ze wel allebei kregen, dat was een bloem van papa en mama. Het was een geslaagde dag. Ik heb het allemaal van horen zeggen, maar de foto’s spreken duidelijke taal! 
Gisteren op Goede Vrijdag was ik vrij. Geen school dus. Cas was ziek. 
Ik vind dat altijd zo zielig als een van de kleintjes ziek is. Hij wil wel lachen maar zit wat loom en vooral erg warm voor zich uit te staren. Mama Elke moest werken. Maar geen nood; onvermoeibare Oma José ging bij Cas thuis oppassen. Met plezier uiteraard. 
Ik ben ’s morgens, nadat ik mijn mailtjes had afgewerkt, gezellig bij Oma een kop thee gaan drinken. En als Opa en Oma drinken, dan werkt dat voor de zieke Cas kennelijk aanstekelijk. Ondanks de snottebellen en behoorlijke koorts at hij zijn fruithapje gedeeltelijk op en dronk zelfs nog bij Opa op schoot even een flesje leeg. Geen volle fles natuurlijk…. Hopelijk is Cas weer opgeknapt op Eerste Paasdag. Dan komen de kinderen en kleinkinderen bij ons. Emma en Renée zijn er dit keer zeker niet bij. Die zijn met papa Bram en mama Inge naar de andere oma en opa. Vrolijk Pasen iedereen!
(Bron: familiearchief f.van son: turndag Emma en Renée 2016; Cas heeft koorts).

Even stilstaan.

Op 19 maart 1924 werd mijn moeder, Riet Hollanders geboren.

Vandaag is het weer 19 maart. Maar dan 92 jaar later.

Dit jaar is Mama, Oma en Omi van Son voor het eerst niet op haar verjaardag.

Zij stierf vorig jaar in de vroege ochtend van 22 mei.

Toch niet gek dat ik dankbaar aan haar terugdenk vandaag.

Gefeliciteerd Ma!

Ons José exposeert!

We waren gistermiddag om half zes met dik vijftig man tegelijkertijd naar de kapper in Oosterhout…. Je denkt misschien dat ik een zonnesteek heb opgelopen vorig weekeinde, maar het is echt waar….
José exposeert sinds gistermiddag samen met enkele andere cursisten bij ‘Coiffure Helmut’, Kapper Helmut Fleischacker dus, in de Rulstraat 15A in Oosterhout. Bredanaar. Dus ‘da’s goei volluk’!  
Er exposeren al jaren meer mensen in de salon van Helmut. Adrie Kersten, die de schilder- en tekenkunst van zijn cursisten wel eens aan anderen wil laten zien, heeft de expositie geregeld. Iedere kunstenaar mocht enkele werken meebrengen. En dat is geen prulwerk geworden. Dat mag gerust gezegd worden. Veel verschillende technieken en verschijningsvormen die stuk voor stuk het aankijken meer dan waard zijn. Uiteraard sta ík even stil bij het werk van José. Natuurlijk, trots als ik op haar ben. Ga maar eens bij de kapper kijken. Je kan er tot begin mei terecht. Van José hangt er een schilderij dat op verzoek van jongste dochter Elke werd gemaakt. Ze had iets dergelijks gezien in een museum in Tilburg. José gaf er haar eigen invulling en kleur aan en sindsdien hangt het schilderij gesigneerd en wel boven de bank in de woonkamer van Elke en Wouter. Maar nu dus even bij de kapper! Daarnaast hangt er een kunstwerk van José waarvoor zij verschillende technieken combineerde. Ze noemt het werk ‘De Ouderen’. Het is schilderwerk met daarop een eigen gedicht van José. Ik ben trots op haar werk. Let wel; Moderne kunst, want ze heeft een bloedhekel aan de ‘oude meesters’. Er hangt nog een derde werk. Je zou het ‘Vrij naar Mondriaan’ kunnen noemen. Het heeft een mooi plekje gekregen op de expositie. Enfin, ga zelf maar kijken. Onder elk werk hangt een kaartje met de naam, bij José is dat José van Son-Mathijssen. 
De opening was een gezellige ongedwongen feestje met een hapje en drankje ook voor de kleintjes én champagne, gesponsord door Ruud, een van de kunstenaars. Eigenlijk noemen ze zo’n opening ‘vernissage’, zo kan ik me herinneren. Vroeger brachten de schilders vlak voor de opening de laag vernis nog even aan, vandaar die naam.
José heeft in de afgelopen maanden nog veel meer werk vervaardigd en ik hoop dat ze dat blijft doen. Het meeste werkt José met acrylverf. Maar soms ook met olieverf of reliëfschilderen waarbij diverse materialen voor de structuur zorgen. Eigenlijk kan ze het zelf veel beter vertellen. Een kijkje bij de kapper, naar het werk van José en de andere cursisten is de moeite meer dan waard. Doen dus! Intussen laat ik je vast wat werk van José zien. Ze verdient het, vind ik.
(Bron: familiearchief f.van son: schilderijen José, expositie 2016).

Echt een beetje zielig …..

Onze kleindochter Robyn van Son was snipverkouden, maar beloofd is beloofd. Ze mocht bij oma en opa logeren. Vorige zaterdag aan het begin van de middag opgehaald, wilden we naar een overdekte speeltuin. Maar daardoor haalde snotneus en zielig huilen van onze Robyn een streep. Dan maar naar Oma’s huisje toe. Want ze wilde toch echt logeren. Intussen viel Robyn in de auto in slaap en dat knapte haar warempel enigszins op. De snottebellen bleven, maar ze kon bij Oma toch naar hartenlust spelen met haar favoriete keukentje, met de blokken, puzzels en boekjes. Ik sta er elke keer van te kijken hoe goed haar motoriek is. 
Ze bouwt en puzzelt dat het een lieve lust is en dat mondje staat ondertussen geen moment stil. Je moet ook vaak met haar meespelen: Nu eens moet er een blikje worden opengemaakt en een pop aangekleed; dan weer gepuzzeld en steeds doet opa mee. Natuurlijk! 
“Opa schootje zitten”. Dan kruipt ze behendig op schoot. Na een uurtje kwam het zieke gevoel kennelijk weer wat terug. Ze kreeg meer last van haar verkoudheid en de energie was helemaal op. 
Frietjes eten bleef beperkt tot vier frietjes, een paar lepels appelmoes en een of twee stukjes frikadel, terwijl ze daar toch de hele middag haar mond vol van had. “Met frikedel opa…”. José heeft haar vervolgens in bad gestopt, tandjes gepoetst en op bed gelegd. 
Dat werd geen succes. Elke keer als ze moest hoesten, werd ze wakker. José besloot dan ook maar om bij haar te gaan liggen; in troosten is Oma José een kei! Na een drukke nacht ’s Morgens een klein beetje minder snottebellen, bleef ze toch wat zielig. Een beetje spelen en ocharm twee stukjes brood eten. Meer niet. Gelukkig dat ze heeft gedronken.Maar we moesten en zouden nog naar de speeltuin. En dan doen haar nichtje Anouk en neefje Youri wonderen. Ze knapte op en speelde met hen in het overdekte Monkey Town in Breda dat het een lieve lust was. De poffertjes, die smaakten haar niet, maar toen we haar rond drie uur zondagmiddag weer bij papa en mama afzetten, had ze het echt helemaal gehad. Voldaan maar afgebrand…
En opa ook. Doodmoe, en rillerig kroop ik thuis eerst op mijn stoel, maar verhuisde al snel naar de bank. Eén kopje thee met honing en om zegge en schrijven zes uur ging ik al naar bed. Zonder eten. En dat was niet eens voor straf………… Weer was ik gesloopt door de virussen die rondwaren. Zo is het al weken. Doordeweeks hoestende, niezende, neusophalende en gapende kinderen in de klas. Elke dag een aanslag op mijn toch al niet zo sterk weerstandsvermogen in deze kwakkelende winter.
Het weekend komt al wekenlang precies op tijd om even bij te komen. Deze keer dus niet… En toch, het was weer een fijn weekend. Vandaag ga ik met José genieten van de zon aan de kust. Ik hoop daar wat energie op te doen. Het zal onderhand eens tijd worden……
(Bron: familiearchief f.v.son; Een weekendje kleinkinderen, 2016).

Emma en haar ‘Gorgels’……….

Jazeker. Onze kleindochter Emma wordt al een hele dame. Donderdag moest zij haar eerste boekverslag behandelen in de klas. En zoals Emma is, ze zou het woensdagmiddag wel even voor komen doen bij Oma. 
Dat heeft ze denk ik van haar moeder Inge. Die wilde ook alles zo goed mogelijk voorbereiden en zo hoog mogelijk scoren. Zo ook haar dochter. 
Het boek ‘De Gorgels’ van Jochem Myjer was het onderwerp van haar spreekbeurt. Ik was er niet bij, maar Oma José heeft verteld, dat zij het prima deed. Daar kan dan dus alleen maar een goed cijfer uitrollen.
Ik moest bij het woord boekverslag onmiddellijk denken aan leerlingen op het Dongemond. Als ik de leraren en leraressen Nederlands mag geloven – en waarom zou ik niet- , dan wringen zich al heel wat leerlingen in bochten en smoesjes om aan het boekverslag te ontkomen. Wat natuurlijk niet lukt.
Hoe heerlijk is het dan, als je zo’n jonge dame als Emma nog met verve aan het werk ziet en hoort, compleet met computer. Wat gebeurt er toch in die overgang van de basisschool naar de eerste klassen van de middelbare school. Wat is het dat –in negatieve zin- zo ingrijpt in het enthousiasme van langzaam maar zeker steeds meer kinderen. Voer voor psychologen? Misschien! Maar wat mij betreft ook een ‘wake-up call’ voor een toenemend aantal ouders. Ik merk dat de interesse van behoorlijk wat ouders in het doen en laten van hun kinderen op school, steeds verder aan het afnemen is. Zielig en vooral jammer voor die kinderen! Breek me de bek niet verder open…………… 
Genoeg voor het weekendbericht deze keer. 
(Bron: familiearchief f.van son: Emma, boekverslag 2016).