Ik had het eigenlijk al een paar jaar uit mijn hoofd gezet.
Ooit nog echt op vakantie gaan. Het lopen is immers niet meer wat het oooit geweest is. Mijn conditie is weliswaar op orde, maar de energie laat nog te wensen over. Maar gestimuleerd door de kinderen zijn we er samen toch een dag of acht tussenuit gegaan. En ik moet zeggen; het is prima bevallen. José en ik hebben de stoute schoenen aangetrokken en zijn naar Rodos gevlogen. Een kleinschalig appartementencomplex in Lalyssos en op en top vriendelijke mensen hebben ons een fijne vakantie bezorgd. Ik heb zelfs nog in de openlucht gezwommen en dat was toch meer dan vijf jaar geleden. Heerlijk!
En het lopen dan? Dat was zwaar, eerlijk gezegd. Er is vrijwel geen vlakke meter bij en we wilden, traditiegetrouw, natuurlijk zo veel mogelijk van de omgeving en van het traditionele Griekse dorpsleven zien.
Wat we te zien kregen, was een verrassing. Dat gold uiteraard voor de Akropolis met restanten van het oude Griekse verleden. De tempel van Apollo, het theater en een Olympisch stadion dat erg goed in tact was gebleven. Bijna veertig graden celcius en brandende zon. Dat kostte ons best wat kruim maar was de moeite meer dan waard. Dat gold ook voor een hele dag op zee, - de topper voor José- van Rodos naar het plaatsje Lindos. Dat kleine witte dorpje aan die prachtige baai met die zielige ezeltjes die er dag in dag uit in de brandende zon naar de Akropolis lopen en vaak de meest dikke toeristen moeten dragen. Gelukkig waren er ook ezeldrijvers die weigerden als er weer zo’n ‘tientonner’ aan een ijsje likkend het nodig vond om zich op een ezelruggetje te hijsen.
We namen in de afgelopen week ook voor een zeer redelijk bedrag een paar keer de taxi naar de ‘oude stad’ Rodos. Met zijn majestueuze stadsmuren uit de middeleeuwen en de burcht van de grootmeester van de Johannieterridders; met Helleense overblijfselen van voor het begin van onze jaartelling; met Byzantijnse resten van verdedigingsmuren en met minaretten en restanten van moskee en Koranschool in de Turkse wijk met een wirwar van smalle straatjes uit de zeventiende en achttiende eeuw, toen Rodos nog Ottomaans was. Indrukwekkend vond ik de goed bewaard gebleven middeleeuwse straatjes. Geen wonder dat die oude stad tot Unesco cultureel erfgoed werd bestempeld aan het einde van de jaren tachtig van de vorige eeuw.
Natuurlijk hebben we ook zo nu en dan de inwendige mens versterkt. Ik vooral vis en natuurlijk diverse Griekse maaltijden en we hebben wat terrasjes bezocht om ons onder het mom van “uitrusten” te laven aan hapjes en drankjes tegen zowat ‘vooroorlogse’ prijzen. Dat uitrusten was wél nodig. De straatjes liggen er geplaveid met kiezelstenen, die op zijn kant naast elkaar in de grond zijn gestoken. Loopt niet echt handig met twee loopkrukken…
We lieten ons ook een dagje rijden in de jeepsafari die wij ondernamen op het onherbergzame eiland; dwars door riviertjes, over bospaden en hellingen, langs diepten, tussen schapen, geiten en slangen door. “Niet giftig hoor”, zo liet de begeleider weten. De voor het merendeel jongere deelnemers aan die safari, vonden ons echt ‘avontuurlijk’ dat we zo’n uitstapje aandurfden. Wij hadden weliswaar zonder problemen qua leeftijd de ouders van alle overige deelnemers kunnen zijn. Dat wel. Maar avontuurlijk….nou nee! Nu zit ik nog wat bij te komen, al was het alleen al van die bloedhete vertrekhal op Rodos en die woensdag van om en nabij 40 graden. Zelfs de Grieken vonden het wat teveel van het goede. Maar klagen? Nee natuurlijk niet. Wij kijken terug op een fijne vakantieweek met Niklos voor wie service nog met een hoofdletter wordt geschreven. Efgharisto! Bedankt! Zo spreek je het ongeveer uit, heb ik begrepen. Maandag, dan begint het schooljaar weer. Ik ben er klaar voor. Op weg naar de volgende zomer.
(Familiearchief f.van son: vakantie op Rodos 2015).
Ja, ik weet het wel; het is nog geen zaterdagochtend. Maar ik heb nu toch al mijn weekendbericht gemaakt. Voor komende zaterdag dan alvast. In de komende dagen en ook zaterdag kan ik echt niet! Je moet er maar tegen kunnen om dit weekendbericht al vandaag op woensdag te zien.
Er zijn ook niet zo veel dingen te vertellen dit keer. Ja. José heeft weer een kunststukje afgeleverd. Een schilderij voor in onze woonkamer. Weer zelf gemaakt en nog eens volledig naar eigen idee ook.
Het is weer een juweeltje geworden. Dat kan ik jullie niet onthouden…
Het tweede onderwerp vind ik eigenlijk te gek voor woorden. Niet enkel omdat het nog augustus is en nog geen december, maar vooral omdat het zo ziekelijk op mij overkomt. Ik heb het over Zwarte Piet!
Misschien heb je het meegekregen, maar de prestigieuze Anti-Racisme-Commissie van de VN, de Verenigde Naties, heeft in Genève vergaderd. Nou wordt daar wel eens meer vergaderd, bij voorbeeld door de FIFA, maar deze commissie maakt het –net als die andere club steeds presteert- dit keer wel erg bont. Zwarte Piet is volgens de serieuze dames en heren een ‘schending van de mensenrechten’. Nou, dat wisten we al van die discussie vorige keer tijdens Sinterklaas over de hoofden van de kinderen heen. Maar het begint weer van voor af aan dus. Nog maanden te gaan voordat de Sint weer voet op Nederlandse bodem zet.
Er is een of andere hotemetoot die zegt, dat we die kritiek toch echt ter harte moeten nemen als we een of andere zetel in die VN ambiëren, als die over een week of zo vergeven wordt. Vergeef me. Maar dan die zetel maar niet! Als Zwarte Piet Zwarte Piet blijft, dan worden wij als landje dat zijn vinger opsteekt als het over mensenrechten gaat, niet meer serieus genomen, aldus die bobo.
Nee inderdaad. Die mensenrechten toch in Nederland…. Daarom komen er zoveel mensen uit landen waar die mensenrechten met voeten worden getreden, zo graag naar ons land toe. Wat mij betreft zijn ze welkom in ons land, waar het volgens de VN-commissie niet zo goed met de mensenrechten gesteld is, waar het Zwarte Piet betreft.
Er is – en daar ben ik zeker van- geen enkel kind dat uit zichzelf zo gekant is tegen het feit dat Zwarte Piet zwart is; er is geen enkel kind – en ook daarvan ben ik zeker- dat uit zichzelf Zwarte Piet koppelt aan de slavernij die pakweg een generatie of vier vijf terug, werd afgeschaft. In Nederland was het 1863 meen ik me te herinneren.
Nee. Kinderen houden van de knecht Zwarte Piet; zijn er af en toe ook een beetje bang van én van Sinterklaas, die de baas speelt over al die Zwarte Pieten. Dat is al jaren zo en mag wat mij betreft nog wel generaties lang blijven.
Kinderen deert het niet. Met uitzondering van die kinderen die van hun ouders geen kind mogen zijn; kinderen die aangepraat wordt dat Zwarte Piet verderfelijk is omdat hij zwart is én nog eens knecht ook. “Dat was de vader van jouw overovergrootvader ook ; tegen zo’n verderfelijke zwarte man die rond 5 december snoepjes en pakjes uitdeelt, moet je je met hand en tand verzetten”. Ja mama, of ja papa, is dan het antwoord. Dat zal ik doen.
Hopelijk gaat zo’n kind dan net als andere kinderen gewoon door met gamen, tv-kijken, binnen of buitenspelen met al of niet blanke vriendjes en vriendinnetjes om over te gaan tot de orde van de kinderdag…… Als de kinderen dan wat ouder zijn geworden en ook Zwarte Piet naar het rijk der fabelen hebben verwezen, dan – vind ik- mag er op de Nederlandse scholen best wat meer aandacht zijn voor een van de vele zwarte bladzijdes uit ons verleden. zoals de slavernij en de politionele acties. Dan kan het kind de informatie op waarde schatten. Maar laat ze asjeblieft kind zijn zo lang het kan. De maatschappij is al verhard genoeg. Dat wilde ik even kwijt!
(Familiearchief f.van son: Schilderij José 2015 en José als ‘hulpsinterklaas’ samen met Zwarte Pieten).
Even een intermezzo. Ik heb zo veel andere dingen te doen, dat ik momenteel nauwelijks toekom aan het schrijven van het weekendbericht. Ik doe het daarom deze week voor één keer wat gemakkelijker.
Met excuses!
Inge
Zo krijg ik opeens een foto doorgestuurd van Inge. Twee kleinkinderen midden tussen de gevaarlijke wilde dieren. Ik hoef niet te schrikken. Emma en Renée zijn op vakantie met papa Bram en mama Inge. Heus niet in Afrika, maar in ons eigen landje. Het is hier immers ook lekker! Een leuk uitstapje gemaakt. En als het dan zo onweert in de nacht van afgelopen donderdag op vrijdag, dan schrijft José toch even een berichtje naar Inge; bezorgde als zij is.
Meike
Het gezin van Meike en Ronald is weer terug uit Limbabwe en het gewone leventje neemt weer zijn gang. Althans. Ze passen op twee huizen. Hun eigen huis en dat van vrienden. Dat is dus een verleging van de vakantie voor Anouk en Youri. Jammer alleen dat Youri nu de waterpokken heeft. Dan kan hij niet in het zwembadje. Vandaag is Youri bij ons. Hij blijft ook één nachtje logeren. Morgen wordt hij weer opgehaald.
Tommy
Zoon Tommy maakt weer van de gelegenheid gebruik om te fietsen en te genieten op zijn manier. Het weer in ons kikkerlandje werkt ook voor hem dit keer redelijk goed mee, al is het soms toch wel wat te warm, denk ik zo maar. Maar op zijn racefiets kilometers maken is zijn lust en zijn leven.
Pieter
Pieter heeft ook vakantie. Dat wil zeggen dat hij samen met Tara meer nog dan anders extra veel aandacht kan geven aan Robyn en Joël. De andere zoon, Daan, is even naar zijn vader. Rust in de tent. Nou eigenlijk maar ten dele, want de poes Fientje staat op hun punt te bevallen. Extra spannend dus. José gaat maandag met Joël en Elke op pad voor een schooltas voor Joël. Die krijgt hij van ons omdat hij met een prima rapport naar de middelbare school gaat.
Elke
Elke went langzamerhand goed aan haar ‘draakje’ Cas. Wouter is aan het werk en zo nu en dan gaat bij ons de telefoon. José pakt dan de fiets en gaat naar Elke. Nu eens past ze even op, zodat Elke ook kans krijgt om iets te doen. Dan weer komt Elke met de wandelwagen naar ons voor een kop thee of koffie en een praatje. Harstikke gezellig. Cas wil overdag niet zo slapen als ouders wel zouden willen. Gelukkig is het ’s nachts geen probleem. En José? Die vervult erg graag de rol van zorgzame Oma. Die is haar op het lijf geschreven. Ze mag hem af en toe eens in badje doen en zo. Cas lacht haar nu al toe! Overigens is onze Cas vandaag precies een maand! Gefeliciteerd. Voor Elke komt er nu ook wat bewegingsvrijheid want Cas krijgt ook van zijn Pa af en toe een flesje!
En wij dan?
Je hoeft geen medelijden met mij te hebben. Ik rooi het wel. Ik ga drie keer per week trouw naar de fysio, loop af en toe een blokje in de buurt en werk achter mijn laptop aan mijn hobby Genealogie. Heerlijk op mijn gemak in de buurt van de draaiende plafondventilator. José is -zoals altijd- de verbindende factor in ons grote gezin. Zij houdt ook tijdens de vakantie haar handen vol. Gisteravond werkte ze de tuin bij. Na een goede beurt van de badkamer. Zo af en toe rijd ik met José mee naar Elke, een keertje naar Puur in Drimmelen of zo maar een stukje in de omgeving. José en ik pikken heel soms een terrasje en gaan dan weer verder: José op de fiets, ik op de cabrio. Soms zit ik – vooral ’s avonds- nog even in de achtertuin, als het wat frisser is buiten. Fietsen dit keer niet. Mijn fiets is echt aan vervanging toe.
(Bron: familiearchief f.van son: vakantie 2015: Emma en Renée in het wild; Youri slaapt wat meer; Tommy fietst; Pieter en Robyn bij Cas; Papa Wouter geeft Cas de fles. ).
Ik neem het er even van!
Midden in de vakantietijd. Heel veel mensen gaan er even tussenuit. Zo ook onze Meike en Ronald en twee van onze kleinkinderen: Anouk en Youri. Zij gingen naar Panorama Camping Gulperberg. “Zou het niet leuk zijn voor jullie om een paar dagjes te komen”, zo informeerde dochter Meike. “Natuurlijk!” Oma zag het al helemaal zitten. En ik met wat bedenkinkjes natuurlijk ook. Kamperen in een tent. Twee dagen, toilet op afstand. Behelpen dus. Maar jaren geleden waren wij ook nog echte tentkampeerders.
In mijn jeugd in Mol op het Zilverstrand en met het eigen gezin achtereenvolgens bij Oostappen in Asten, toen dat nog een echte camping was, en bij Sevenum op de Schatberg. Jarenlang en met veel plezier.
Ja dus. Wij zouden twee dagjes komen.
Dinsdag reed ik er met de auto naar toe. Ene gelukkige kleindochter en kleinzoon bij aankomst. Het waren twee erg gezellige dagen, waar we getuige waren van de eerste campingliefde van 5-jarige Anouk. Hij heet Levi en woont in een huisje. En wat dacht je van eeuwiglachende Youri. Die eet nog steeds alles wat eetbaar is en kon net als Anouk genieten van de activiteiten van het vermaakteam, een geweldig animatieteam voor de genietende kleintjes. Ik heb er met krukken gelopen en Ronald had een fiets gehuurd speciaal voor mij. Die ene nacht was toch wel erg koud in de tent. We zijn het dus echt niet meer gewend! Maar het was wel leuk, die misselijk makende wespen uitgezonderd. Woensdagavond sloten we ons korte verblijf na twee hele gezellige dagen af met een barbecue van meesterbakker Ronald en een lampionoptocht van Anouk met haar ‘partner’. Youri was natuurlijk ook weer van de partij. Daarna 170 kilometer terug naar huis. Half twaalf thuis, waar het eigen bed lonkte. Het volgende event staat alweer voor de deur. Vakantie van Inge,Bram en Emma en Renée. In de buurt van Garderen. Ze hebben het er echt op staan. In afwachting laat ik je dit weekend graag nog even meegenieten, zodat je zelf kan zien hoe leuk ‘Nouki’ en ‘Yoerd’ en dus ook wij het in Limbabwe vonden tijdens onze tweedaagse.
(Bron: familiearchief f.van son: Gulperberg 2015, Anouk, Youri, Meike, Ronald).
Eigenlijk ben ik op dit moment best wat nerveus. Dat voel ik. Een beetje meer gespannen dan anders. Er lijkt geen reden voor te zijn. Met onze kleinzoon Cas gaat het voorbeeldig; de andere kleinkinderen en kinderen zijn gezond aan hun vakantie bezig en mij gezondheid laat ook niet te wensen over. Ik doe drie keer per week trouw de fysiotherapie en ben rustig aan mijn zomervakantieperiode bezig. Geen reden om gespannen te zijn eigenlijk. Fout!
José en ik gaan voor het eerst sinds vijf jaar weer op vakantie. Afgezien van een korte stedentrip naar Berlijn, die we van onze kinderen kregen, zijn we niet op vakantie geweest.
Dat gaat nu weer gebeuren. We, of eigenlijk ik, heb de knoop doorgehakt. Mijn gezondheid is zodanig, dat ik het weer aandurf om op vakantie te gaan. Weliswaar een dikke week, maar toch…
Dat betekende dat Elke weer een prachtig kleinschalig parkje heeft gezocht en gevonden. Wij kunnen –niet zo massaal- dus weer heerlijk op vakantie.
Vijf jaar geleden gingen we voor het laatst. José en ik, samen met de auto naar Corsica. Maar dat is toch een eiland! Klopt. We zijn vanuit noord Italië in de Bloemenrivièra met auto en al op de Corsica ferry gestapt op weg naar Bastia. Dat kende ik toen enkel nog van de voetbalclub daar. Ik geloof dat Johny Rep daar ooit speelde.
Na een vaartocht –wij noemden het cruise- van acht uur, kwamen we in Bastia aan land. Frans land, want Corsica is een Frans eiland met erg veel Italiaanse invloeden en een strijdlustige bevolking. Ik kan me dat nog goed herinneren. Verder ook nog dat Corsica een fantastisch mooie natuur heeft met verrassende dingen: een schitterend historisch museum in de ‘middle of nowhere’ tussen de bergen en de speciale struiken, de maquis; prachtige rotskusten aan de westkust, de plaatsen met door prehistoische bewoners opgetrokken monolithische menhirs uit lang vervlogen tijden en prachtige zandstranden aan de oostkust en als klap op de vuurpijl Bonifacio in het uiterste zuiden (met zicht op Sardinië) gebouwd bovenop de kalkrotsen. Corsica is een echte aanrader!
Veel is totaal ongerept. Een prachtig gebied om vakantie te vieren. En dat precies hebben we vijf jaar geleden gedaan. Met prachtige herinneringen en vele foto’s van onvergetelijke momenten.
We gaan nu weer op vakantie dus. Dit keer niet met de auto. We vliegen naar Rodos, Grieks eiland niet zo ver van de zuidkust van Turkije. Mooi weer, zon en warmte verzekerd! Dat trekt me alvast aan na twee weken(!) herfst in ons eigen kikkerlandje. Hier is het voor wat het weer betreft hollen of stilstaan.
Ik kijk ernaar uit maar het maakt me dus ook enigszins gespannen. Gezonde spanning zal ik maar zeggen. Ik hoop er uit te rusten en warmte op te doen, te genieten van de zon en van het kleine zwembad. Dat laatste was ook op Corsica zo. Vaak zwommen José en ik samen in het zwembad, zonder andere badgasten. Heerlijk rustig om daarna een lekker stukje vis of vlees en wat groenten ‘van de plaat’ te eten. Wat hadden (en hebben) we het toch goed. Dolce vita; of moet het in het Frans? De Corsicanen hebben het niet zo op Frankrijk. Als je daar op vakantie bent, dan snap je al snel waarom. Een paar foto’s van die vakantie wil ik wel met jullie delen. Nu naar een land waarvan ik de taal niet machtig ben (en dat is voor het eerst). Maar ze zullen er wel Engels of Duits spreken………
(Bron: familiearchief f.v.son: vakantie Corsica 2010).
