Op woensdag 7 augustus 2013 om vijf voor acht ’s avonds, dus net op tijd voor het Journaal, werd zij thuis in Oosterhout geboren. Ons zesde kleinkind. Het werd een dochter en zij kreeg van papa Pieter en mama Tara de welluidende namen Robyn Jasmijn mee. Meteen werd ze door velen uiteraard Robijn genoemd. Lezen is voor veel mensen ook niet het sterkste punt. Je spreekt het uit als Robin. Je zegt toch ook geen sijnteese tegen synthese of sijmbool tegen symbool! Goed. Verder over Robyn.
Robyn woog bij de geboorte 3540 gram en had lang zwart haar en ze was een halve meter lang. Iedereen blij natuurlijk. De twee broers Daan en Joël voorop! De broertjes waren dol op hun kleine zusje en zodra die dat zelf in de gaten had, volgde zij hen met haar oogjes en toen ze lachen kon, deed ze dat zodra ze haar broertjes zag. Ons gezin werd steeds maar verder uitgebreid.
Oma en Opa mochten natuurlijk ook in het begin van haar leven al een keertje op haar passen. Gek toch, dat –elke keer als je weer een kleinkind in je armen houdt-, steeds dat onverklaarbare gevoel van bescherming en warmte over je heen komt. Dat is in elk geval bij mij zo. En Oma José? Die kon weer al haar liefde en zorg geven aan weer een kleinkind. Ik vind het niet zo vreemd dat al onze kleinkinderen graag naar oma gaan. Of het nu voor een dagje oppassen is of voor logeren. Nooit is het Oma te veel moeite om het de kleintjes naar hun zin te maken, zoals ze al deed bij onze kinderen.
Op 27 april 2014 kon Robyn zelfstandig gaan staan. Toen begon de “ellende”. Al snel liep ze met haar kleine dribbelpasjes de hele kamer door en niets was meer veilig voor onze boef!
(Bron: familiearchief f.van son: geboortekaartje Robyn, baby en kinderfoto’s, Robyn en Joël en Robin met Omi.)
Eind 2012 kwamen Pieter en zijn vriendin Tara bij ons op visite. Ik ken mijn zoon Pieter als geen ander en aan zijn blik kon ik al zien dat hij iets in zijn schild voerde.
En ja hoor. We kregen van Tara en hem een slabbetje. We zouden weer Oma en Opa worden.
Een kind van onze zoon en Tara. Dat zou dus een Van Sonnetje worden. Niet dat het iets uitmaakt, maar ik vond het speciaal. De vorige kleinkinderen hadden immers elk een vader die onze naam niet droeg, dus die gaan onder een andere naam door het leven. Maar het blijven natuurlijk wel onze kleinkinderen. Ik zou niet anders willen.
Weer begon ook voor ons een tijd van wachten. Op 28 mei 2013 kreeg dat wachten een feestelijk tintje. We werden uitgenodigd om samen het geregistreerd partnerschap te vieren. Tara en Pieter hadden –met een kleintje op komst- besloten om hun relatie officieel te maken. Wij mochten nadat de ambtenaar van de burgerlijke stand hen had toegesproken, tekenen als getuigen, net als de moeder van Tara. Tara heette sindsdien ook op eigen verzoek officieel Van Son- De Bruijn.
Echte trouwpartijen, zoals die vroeger bestonden, zijn langzaam maar zeker vervangen door de geregistreerde partnerschappen en dergelijke. Een stuk minder prijzig maar voor ons net zo waardevol. Eén van onze kinderen heeft tot nu toe besloten om ‘ouderwets’ te trouwen. De bruiloft van Meike en Ronald is in de wekelijkse berichten op mijn blog al de revue gepasseerd.
Hoe dan ook; op die 28e mei gingen we naar een terrasje en later nog mee naar de woning van Pieter en Tara. Enkele weken later boden wij allemaal aan het ‘jonge stel’ en hun zonen een surprise-party aan. In de tuin van Inge en Bram regelden we voor Pieter en Tara dat feest. Ze hadden echt geen idee, toen ze thuis werden opgehaald en –uiteraard via een omweg en geblinddoekt – naar de achtertuin in Made werden gebracht. Iedereen wachtte hen daar op en hield zich doodstil. Daarna ontspon zich een barbecuefeest, dat we ‘de jonggehuwden’ aanboden. Het werd erg gezellig. Uiteraard maakten we van die feestelijke dag ook wat foto’s die ook weer werden opgeborgen in ons uitgebreide familiearchief. Van de officiële gelegenheid wil ik jullie nog even laten genieten.
En wij….. wij waren nog steeds in blijde verwachting van ons nieuwe kleinkind, net als Pieter en Tara uiteraard uitkeken naar de dag waarop hun kindje zou worden geboren. Onze nieuwe kleindochter zou nog enkele maanden op zich laten wachten.
(bron: familiearchief f.van son; geregistreerd partnerschap Pieter en Tara, foto Pieter en Tara met de beide zonen).
In de Kerstvakantie van 2011 begon het eigenlijk al. Ik lag een paar dagen op bed met pijn in armen en benen. Waar het vandaan kwam? Ik zou het niet weten. De huisarts schreef pijnstillers voor. Doen ze wel meer tegenwoordig. In het begin van het nieuwe jaar was het een kwestie van ‘halen en brengen’. Het ging een paar dagen niet en dan weer een klein beetje wel. Ik wilde telkens de draad graag weer opnemen, maar mijn lichaam sputterde steeds meer tegen. Met name de gewrichten in armen, benen en voeten. Zou ik last van rheuma hebben gekregen? Mijn moeder had daar immers ook al jaren mee te kampen.
Onderzoeken probeerden dat uit te sluiten en met succes. Maar de ellende bleef desondanks en werd erger. In kon vlak voor de carnavalsvakantie nauwelijks nog uit de voeten met mijn wandelstok. Tijdens carnaval was het op de ochtend van 21 februari echt over. Hoe ik ook probeerde, wat ik ook deed, alle kracht ontbrak en mijn gewrichten weigerden alle dienst. Ik kon mijn bed met de beste wil van de wereld niet uit; kon zelfs niet naar de wc. Met mijn linkerarm en mijn beide benen kon ik niets doen. Dan voel je je pas echt machteloos…
De gealarmeerde dienstdoende arts pakte gelukkig door. Er moest – gelet op de voorgeschiedenis sinds de kerstvakantie- meteen een bed voor mij komen in de woonkamer en er werd onmiddellijk een aantal onderzoeken geregeld. Nog dezelfde dag stond het bed er en ik werd naar beneden gebracht.
Het was die dag al diverse keren door mij heen geschoten: “is dit het nu?” Het einde van in elk geval toch nog een beetje ‘lopen’. Nee…….dat kon niet en mocht niet waar zijn, sprak ik mezelf toch wat moed in !
Onderzoek bij de rheumatoloog, leverde niets op. Bij de neuroloog evenmin; ook de vaatspecialist kon geen oplossing bieden. Oh ja,benen zwachtelen en afwachten.
Het ergste was, vond ik, dat de thuiszorg me dagelijks kwam verzorgen en wassen. Elke dag weer. Dat gevoel van onmacht is met geen pen te beschrijven. Dat paste en past totaal niet bij mijn karakter. Maar ik had geen keus. De ene dag kwamen ze om kwart over acht, de andere dag lag ik tot elf uur te wachten.
Intussen was de proefwerkweek op school en kon ik –eigenwijs als ik was en ben- bij stukjes en beetjes wat nakijkwerk doen. Super vermoeiend. Maar anders voel je je helemaal zo nutteloos. En José? Zoals altijd voorzag ze mij van wat ik nodig had; ze was er voor mij, zoals ze dat altijd is geweest. Maar het moet voor haar ook erg vervelend zijn geweest. Alleen al dat bed in de kamer, waardoor alles op zijn kop stond.
Eind maart komt na vele onderzoeken zonder resultaat het vermoeden op van jicht. Urinezuur zou in mijn lichaam door mijn andere kwalen te weinig worden afgevoerd en zich afzetten op gewrichten. Gevonden! Medicijnen gekregen; van de eerste werd ik doodziek, maar van de volgende verminderde dat en na enkele dag leken die te werken. Het gevoel werd beter; langzaam maar zeker kwam de kracht terug en nam de pijn en zwelling aan armen, benen en voeten af. Intussen kon ik door het raam zien hoe het aanbrengen van een grotere poort achter onze tuin vorderde. Die was nodig om met een scootmobiel naar buiten te kunnen. Er kwam een rolstoel en een traplift zou nodig zijn.
Op 14 april kon ik tot mijn grote vreugde eindelijk mijn schoenen weer aan en heb ruim een uur in een stoel gezeten. Dat is een heerlijk gevoel, als je niets anders kon dan liggen. Zelfs ben ik – met moeite- naar de wc gelopen met 2 krukken.
Goed, genoeg. De tijd gaat door. De medicijnen, de fysiotherapie twee keer per week in Breda in het revalidatiecentrum en mijn door José gesteunde wil om door te gaan, hebben uiteindelijk gewonnen. Ik liep weer, al is het met krukken.
Om het voor mezelf wat aantrekkelijker te maken, maakte ik me een slogan eigen: “Ik moet niet meer kunnen wat ik wil; maar willen wat ik kan!”. Ik ben weer mobieler dan toen en we gaan weer gewoon door. Opgeven staat immers niet in mijn woordenboek. Ik heb het tenminste nog niet gevonden… Oh ja, ik vatte toen het plan op om een boek te schrijven. Dat ligt er inmiddels, maar daarover later meer.
In het midden van 2010 krijgen we er van de ene op de andere dag ineens twee kleinkinderen bij.
Tot dan toe hadden we drie kleindochters. Eerst kwam Emma, toen haar zusje René en daarna hun nichtje Anouk. Maar nu doen de heren hun intrede. Ik zal het je uitleggen. Pieter leerde een vriendin kennen. Op zich niets abnormaals. Dat gebeurt bij veel mensen zo vaak. De vonk sloeg over en daardoor kregen we met een nieuwe schoondochter ook meteen een bonus. Uit eerdere relatie had Tara, want zo heet ze, twee zoontjes: Joël en Daniël. Daarmee kwam de stand bij de kleinkinderen op 3 voor de meisjes en 2 voor de jongens. Toen Pieter Tara kwam voorstellen, kregen we er dus in één klap twee kleinzonen bij, tot vreugde van de drie dames.
Joël is de oudste. Hij werd geboren op 28 maart 2003 in Rotterdam en zijn broer Daniël, door veel mensen ook Daantje genoemd, op 3 mei 2008, eveneens in de Maasstad.
Pieter trok aanvankelijk bij Tara in aan de Indische tuin in Rotterdam, waar haar flatje lag, maar naar verloop van tijd verhuisde hij met Tara en de jongens naar Oosterhout.
Zowel Joël als Daan passen prima in de steeds maar uitbreidende club van kleinkinderen. Daarnaast kunnen ze ook nog eens goed leren en dat laten ze ook steeds weer zien. Joël is erg creatief, terwijl Daan meer de sportieve kant op gaat. Tot genoegen van Pieter gaat hij ook voetballen. Oh ja. En als je het mij zou vragen: ik heb respect voor Pieter en Tara, hoe zij –naar mijn mening- prima met de twee zonen omgaan. Het is niet niks om meteen al met een volledig gezin te beginnen……
Ik laat je graat van onze twee mannen een paar foto’s zien. Wij zijn trots op onze eerste 2 kleinzonen!
(Bron: familiearchief f.van son: Joël en zijn broertje Daan, Daan met nichtje Anouk, Daan met Carnaval, de kleinkinderen op Sinterklaas bij Oma, Onze kleinkinderen van toen op een rijtje).
.jpg)
