Vanaf het jaar 2006 volgden de gebeurtenissen elkaar allemaal in een sneltreinvaart op. Op 19 mei 2006 trouwde onze tweede dochter Meike met haar Ronald. Ze kende haar Bossche vriend al een tijdje en zij besloten om er samen iets van te gaan maken. Leuk. Een bruiloft. Dat hadden we van onze kinderen nog niet meegemaakt.
Voor José begon die bruiloft al vijf maanden van tevoren. José wilde graag de trouwjurk maken. Maar zag er eigenlijk wel tegenop. Daarom maakte ze eerst een galajurk voor Elke en durfde het daarna toch aan. Uiteraard was Meike verrast en erg gelukkig dat zij zo'n unieke trouwjurk van mama kreeg. Kleding maken was José niet vreemd. Toen de kinderen klein waren had zij heel veel kleren zelf gemaakt. Van broeken en jurken en bloesjes tot jassen toe. Zo hadden onze kinderen heel vaak kleren aan waarvan moeders van andere kinderen aan José vroegen, waar ze dit toch gehaald had. Er kon meestal een etiketje in “made by mum”. Meike was dat niet vergeten en wilde heel erg graag een speciale jurk voor de mooiste dag van haar leven. En die kwam er.
Er werden meters speciale stof gekocht; een patroon werd uitgezocht en verder bewerkt en er alle mogelijke andere kleine spulletjes werden aangeschaft. Die “kleine spulletjes”, daar draaide het om: hele kleine pailletjes en pareltjes, dozen vol en daarnaast nog meters kant. Want het moest een prachtjurk worden.
Week na week, maand na maand kroop José elke avond achter haar eigen naaimachine of achter de speciale ‘lockmachine’. Ik heb het even moeten opzoeken: een lockmachine, overlockmachine of locker is een soort naaimachine. Dat wist ik al! Het verschil ligt in de techniek waarmee de steken worden gemaakt. Bij een lockmachine borgen de lusjes elkaar; bij een naaimachine gebeurt dit met hulp van een kleine spoel. José legde me uit dat het wordt gebruikt om te voorkomen dat de stof gaat rafelen. Die had ze van de ouders van schoonzoon Bram geleend. De enige die het monnikenwerk van José echt konden volgen, waren jongste dochter Elke –die nog thuis woonde- , Pieter die ook wel eens een blik wierp en ik. Uiteraard mocht Meike voorlopig niets zien. En Ronald, die moest eerst even met zijn mobieltje bellen als hij van plan waqs naar ons toe te komen.
Het moest een prachtige jurk worden. Toen alle pareltjes en pailletjes een voor een op de jurk moesten worden bevestigd, waren na verloop van tijd de vingers van José blauw en kapot. Toen de kant nog en de jurk was klaar. Uiteraard prachtig op tijd !
Het passen was natuurlijk een hoogtepunt op zich. Toen Meike op de ochtend van de negentiende mei haar trouwjurk bij ons aantrok, kreeg zij van mij een speciaal bijpassend hangertje.
Meike was die dag de stralende bruid vanaf het moment dat haar Ronald haar op de ochtend van die negentiende mei thuis kwam afhalen. Evenals zijn oma en opa, evenals zijn ouders, zou ook hij trouwen in het gemeentehuis van ’s-Hertogenbosch. Iedereen was het er na afloop over eens: het was een mooie dag met een knalfeest als afsluiting.
(bron: familiearchief f.v.son: José maakt de bruidsjurk van Meike (greep uit de serie ‘een bruidsjurk in 100 stappen’); Meike als stralende bruid samen met haar Ronald op 19 mei 2006.
lockmachine: http://nl.wikipedia.org/wiki/Lockmachine).
Konden we nog wel, of konden we niet meer op vakantie naar Zadar in Kroatië?
Dat was een belangrijke vraag begin juli 2007. Onze oudste dochter Inge en haar vriend Bram waren in verwachting. Alles verliep naar wens. Toch waren José en ik er niet gerust op. Zouden we wel gaan of niet gaan. Toen Inge aan de dokter had gevraagd of wij nog op vakantie konden, was er volgens de gynaecoloog geen vuiltje aan de lucht: natuurlijk kon dat! Zij was pas 3 augustus uitgerekend en wij gingen tenslotte maar 16 dagen.
Onze vakantie was al maanden geleden geregeld en we besloten dus om donderdag 5 juli de auto toch te laden. Dat was het werk van José. Die kon dat als de beste. Deed dat dan ook elk jaar.
In de nacht van donderdag op vrijdag gingen we samen met jongste dochter Elke op weg. Zij hield de kaart erbij als wij op onbekend terrein kwamen. Dat was haar specialiteit en ik, ik reed! Wij zouden vrijdag overnachten in Oostenrijk en dan konden we zaterdagochtend vroeg doorrijden naar Kroatië.
De reis verliep voorspoedig. Ik plande altijd alles voor de vakantie. Wist in grote lijnen de route uit mijn hoofd. Zo voelde ik me zeker en kon rustig de kilometers afleggen, meestal met muziek van onder meer Queen die José uitzocht.
Maar het liep toch anders dan we dachten. Toen we dicht bij het overnachtingadres in Oostenrijk waren, kwam er telefoon van Bram. Inge moest zich melden in het ziekenhuis, het Amphia aan de locatie Langendijk in Breda. De kleine, die we tot dan toe liefkozend ‘Ukkie’ noemden, nam niet meer in gewicht toe en Inge’s bloeddruk was te hoog.
Daar ging onze rust. We keken elkaar aan, draaiden resoluut op en gingen terug naar huis.
Geen overnachting, maar rijden. Een stukje Oostenrijk en daarna de Duitse autobanen.
Zaterdagochtend waren we weer thuis. We voelden ons moe, maar een stuk meer op ons gemak.
Laat nu ons eerste kleinkind maar komen.
Maandag 9 juli werd door de arts besloten, –ondanks het feit dat Inge pas op 3 augustus was uitgerekend-, om met een keizersnee ‘Ukkie’ te halen. Dat gebeurde die dag om 10.44 uur.
Emma, want zo heette ze, woog bij de geboorte slechts 1780 gram en werd uiteraard meteen in de couveuse gelegd. Iedereen gelukkig. Op 25 juli mocht Emma mee naar huis. Het leven van Inge en Bram, maar ook ons leven was in één klap veranderd. Wij waren oma en opa geworden. En ook mijn moeder kreeg in één klap een andere titel. Zij werd ‘Omi’ van haar eerste achterkleinkind.
(Bron: familiearchief f.v.son: geboortekaartje Emma; Emma net na de geboorte; Emma en haar ouders; Emma met oma en opa van Son; Omi met Inge en Emma in 2008)
De kinderen werden groot. Dat betekende dat Pa en Ma, -wij dus-, het erg druk kregen. Niet zo zeer met het huishouden, want daar draaide José haar hand niet voor om. Dat liep en loopt nog steeds op rolletjes. Nee. Het was meer alles wat erbij kwam. Onze kinderen deden namelijk aan sport. Met de oudste twee was het nog niet zo druk, maar toen eenmaal de jongens in navolging van hun opa gingen voetballen……..
Tommy en Pieter begonnen bij Nevelo in Oisterwijk. Een voetbalclub met de welluidende naam uit het verleden ’NEVELO ofwel Noeste Eenheid Voert Elkeen Langzaam Opwaarts’. Elke week in het seizoen waren José en ik langs de velden te vinden. Eigenlijk door heel Nederland en zo af en toe ook nog eens daarbuiten. Pieter en Tommy speelden natuurlijk afwisselend thuis en uit. Wij namen elke keer in de auto een paar teamgenootjes mee. En je weet hoe dat gaat: er waren ook elke keer wel ouders die geen tijd of zin hadden om mee te gaan. Wij waren dus elke week de klos!
Naast de wedstrijdjes in zowel heel Midden-Brabant waren er natuurlijk ook de jaarlijkse toernooien. Zoals bij voorbeeld in Groningen! Een keer gingen we met de bus naar Manchester om daar Tommy te zien voetballen en natuurlijk ook om het roemruchte stadion van United, Old Trafford te bekijken. Ik was toen vice-voorzitter en ging ook namens het bestuur mee naar die buitenlandse trip. Zo voetbalden de jongens ook in Frankrijk in Chécy Mardie, Duitsland in Sprendlingen en in Tsjechië internationale toernooien.
Op zeker moment wilden de jongens hoger op en we meldden ons bij Baronie, hoofdklasser in Breda. Daar werd Pieter met zijn team bekerwinnaar. Hij in de C en Tommy bij de B-jeugd. Ik werd daar ook bestuurslid. Toen ze wat ouder werden, gingen beiden wat dichter bij huis spelen. Toen wij verhuisd waren naar Geertruidenberg, speelden zij aanvankelijk bij Right Oh. Tommy stopte met voetballen en Pieter ging nog even bij zijn vriend spelen in Den Hout bij Irene’58. Elke wedstrijd was ik van de partij langs de lijn, maar gelukkig hielden beide zonen het voor gezien. Tommy pikte later de draad nog op met wielrennen, daar heb ik hem tot nu toe enkele keren aan het werk gezien.
En Elke? Ja. Ook Elke hield van sporten. Het werd op zeker moment hockey bij DDHC in Raamsdonksveer. Ze deed het met plezier en kon goed uit de voeten met een stick. Jammer dat ze daar gerust een team onvolledig wegstuurden voor een uitwedstrijd als er een speelster naar de mening van de leiders of leidsters op die zaterdag beter paste in een ander team. Elke had er na een tijdje genoeg van en wij ook. De wekelijkse kleumpartijen langs de lijn in de winter, behoorden daarmee ook tot het verleden.
(Bron: familiearchief f.van.son: Elftalfoto Opa Cor van Son, Pieter voetbalt met Baronie in het Nac-stadion tegen Nac; met Tommy naar Manchester United; Elke in DDHC. Tommy op de ‘heilige grond’ van Manchester United; Kampioen met Baronie B2; Tommy wielrennen )
